Ewangelia według Orzecha

… nie idą w parze. W rzeczy samej cała ta Orzechowa myśl, którą chce unieść ten wiersz, jest trawestacją myśli św. Pawła „nie daj się zwyciężyć złu, lecz zło dobrem zwyciężaj”. Orzechowe rozważania jest skierowane do wiernych, którzy otrzymują radę, jak postępować ze złymi duchami, które on porównuje do ratlerków cyt.: „ nie bierz siekiery, aby z nimi walczyć, ale po prostu idź dalej! Bo rzeczywiście to wszystko dziadostwo szczekające na chwałę Bożą jest podobne do ratlerka. W porównaniu do Chrystusa to jest ratlerek. Po co się z siekierą na niego zamierzasz? Uwielbiaj Boga i módl się! A jeśli wejdziesz w walkę, zniżysz się do niego, to cię wtedy może ugryźć i jeszcze cię zarazi jakąś wścieklizną. (…) Skoro nie walka, to co? Namiot bezpieczeństwa, w który wleziesz ty i inni. (…) Namiot, w którym podłoga jest z wiary, ściany z nadziei a dach z miłości. (…) Będzie można w nim bezpiecznie siedzieć z rodziną a nawet innych zapraszać (…) (Orzech na ambonie cz. I, s. 214, 216).
Orzech buduje tu ciekawą duchową rzeczywistość, bardzo dynamiczną i rzeczywistą. Przestrzeń jest gęsta od istnień: dobrych i złych duchów, które się w niej ścierają. Dobre duchy służą Panu, lecz złe powiedziały non serviam. „Gdy więc widzą złe duchy, jak całe tłumy aniołów służą Bogu a za nimi idą ludzie – rozpoczyna się walka” (…) Kiedy dzieje się zło, mamy ochotę ciągle walczyć z nim wręcz, włażąc w tę samą historię. Czyli: jak miecz to miecz, jak ząb mi ktoś wyrywa to ja też. Módlmy się, żeby tego nie było. Żebyśmy umieli zrozumieć naukę Jezusa, byśmy zbudowali ten namiot” (s. 213).