Pan Dorn brzydko się chwyta

Czego oczekujemy od polityków? Oczekujemy by występowali w interesie publicznym, tak jak go rozumieją. A rozumieć mogą różnie – w zależności od tego, jaką wrażliwość reprezentują. Jednak nie można wybaczyć, gdy polityk występuje w interesie swojej grupy (koterii), albo – jeszcze gorzej – w swoim partykularnym interesie.

Niestety, politycznego fałszu i zakłamania jest aż w nadmiarze w polskim życiu publicznym. Czasem jak na dłoni widać, że polityk nie kieruje się wartościami, lecz swoją korzyścią, chęcią zachowania (czy też uzyskania) tzw. stołka. Z wielu możliwych przykładów wskażę pierwszy z brzegu – drogę polityczną Joanny Kluzik-Rostkowskiej, która zdradziła swoje środowisko – i to dwukrotnie – wyłącznie dla prywatnego interesu. (W innej politycznej bajce podobnie zrobił Bartosz Arłukowicz.) Niewiele lepiej wygląda sytuacja polityka działającego w imieniu grupy i udowadniającego, że nie interes elektoratu jest dla niego ważny, a interes jego kanapy.

To właśnie udowadniają – niemal seryjnie - politycy Solidarnej Polski. Przoduje lider, Zbigniew Ziobro, który po trupach (w tym po własnym politycznym trupie) stara się wykreować przestrzeń do działania pomiędzy PO i Prawem i Sprawiedliwością. Tej przestrzeni nie ma, ale biedni ziobryści zdają się tego nie dostrzegać. W każdym działaniu, niemal w każdej wypowiedzi starają się zaznaczyć równy dystans do obydwu wiodących partii. Jeśli uderzają w rządy Tuska, to niemal z automatu dla równowagi przypinają łatkę PiS-owi.  By przypadkiem nie utożsamiano ich z byłą polityczną macierzą. Małostkowość i prymitywizm takiego postępowania bije w oczy i wydaje się, że tylko sami zainteresowani tego nie widzą. Miast zdobywać punkty u potencjalnych wyborców, obnażają  przed nami swoją rozpaczliwą potrzebę funkcjonowania w przestrzeni publicznej. Nas jednak nie interesuje ICH funkcjonowanie, nas interesuje jakie buty szyje polityka NAM. A niestety próba rozbicia prawicy (eufemistycznie: wzbogacania jej o kolejne płuca) – Polsce nie służy.

Znakomity przykład takiego politycznego daltonizmu (żeby nie powiedzieć głupoty) dał ostatnio w tekście publicystycznym poseł Ludwik Dorn. Zaczął pięknie i z wysokiego „c”, polemizując z fałszywymi mądrościami aktorskiego celebryty Daniela Olbrychskiego. Otóż zdarzyło się Olbrychskiemu – najwyraźniej w chwili natchnienia – wypowiedzieć się kwieciście i oszczerczo na temat samego Dorna, który miał jakoby - przed laty, gdy był jeszcze w rzadzie - stwierdzić: „Z tymi, którzy się z nami nie zgadzają, zrobimy tak, że się będą zgadzali”. Czyja to jest myśl? – pyta Olbrychski. - Gorzej niż z Lenina, zapewniam. Z Łunaczarskiego, który był Goebbelsem Stalina i od którego słów rozpoczęły się czystki. A pan Ludwik wiedział, kogo cytuje, i świadomie wygłosił manifest partii bolszewickiej.

Olbrychski wypowiedź Dorna przekłamał i słusznie Dorn go karci. Ale dalej jest już tylko gorzej. Ludwik Dorn chce ugrać co nieco politycznie i – rozwijając twórczo teorię dwóch wrogów - pisze:  Obszczekał mnie jednak nie tylko doktor honoris causa Daniel Olbrychski. Szczek na mój temat wydał też najprawdziwszy profesor belwederski Piotr Gliński. Cóż to za szczek? Otóż Piotr Gliński miał za złe Dornowi wypominanie kosztów „projektu Gliński” – w wysokości ponoć 217 tys. zł miesięcznie.

To ma być szczekanie? Zaprawdę Solidarna Polska schodzi na psy, a pan Dorn brzydko się chwyta. Krytyka wydatków na projekt rządu technicznego sama w sobie jest niecna. Taki projekt i rząd wart jest dla Polaków wielokrotnie więcej niż kosztował i warto na ten cel wyłożyć. Koszty jakie ponosimy dzień w dzień wskutek politycznego dryfu zafundowanego krajowi przez aktualnie rządzących są o niebo wyższe. A tymczasem ziobryści nie dość, że wręcz symbolicznie stanęli w obronie Tuska, to jeszcze wytknęli ten wydatek. Zrobili tak w swoim, wyłącznie kanapowym interesie, by zyskać cokolwiek kosztem PiS-u. Ale – widzimy to i ocenimy przy urnie wyborczej.

Ludwik Dorn zestawia Olbrychskiego z Glińskim i stawia się w roli ofiary ich obu. Jest to kuriozum i jednocześnie łatwa do rozszyfrowania manipulacja. Wart Pac pałaca – zdaje się mówić Dorn, krzywdzony z prawa i z lewa. Zapomina tylko o drobiazgu: to on sam jest silącym się na złośliwości agresorem wobec prof. Glińskiego. Mam przy tym nieodparte wrażenie, że wczorajszy Dorn i wczorajszy Ziobro byliby zachwyceni„projektem Gliński”.  

Ludwik Dorn jest bezsprzecznie człowiekiem inteligentnym. Funkcjonuje jednak w przestrzeni publicznej i mamy prawo zadać pytanie: A co my, jego elektorat,  mamy z tej inteligencji. Jeśli ta inteligencja może udowadniać jedno dziś, a drugie jutro, jeśli służyć może dziś innej sprawie niż wczoraj – niewiele z niej pożytku. Może więc dla Polski byłoby lepiej, gdyby Ludwik Dorn był prymitywem? Albo żeby chociaż skorzystał z okazji, by po skandalicznym głosowaniu votum nieufności siedzieć cicho.