Książki cenne i ciekawe

Nie po raz pierwszy piszę o wybitnych dziełach prof. Anny Pawełczyńskiej, socjolog. Ta protektorka m.in.prof. Piotra Glińskiego obchodziła w kwietniu 2012 90-lecie. Przez ostatnie 10 lat napisała 6 książek, z których jedna otrzymała wyróżnienie w Nagrodzie im. Józefa Mackiewicza, a część ma kolejne wydania. Każda z tych książek to zupełnie wyjątkowe podjęcie któregoś z aktualnych tematów współczesności. Niedługo wyjdą wspomnienia prof. Pawełczyńskiej, czeka nas niezwykła uczta intelektualna. Poza wybitnym intelektem i umiejętnością budowania teorii naukowych, prof. Pawełczyńska jest praktyczną kobietą, osobą, która rozumie uczucia innych ludzi i rozumie wymagania życia codziennego. To rzadkie połączenie.
Poniżej drukuję fragmenty recenzji Józefa Darskiego z „Gazety Polskiej” z 12 grudnia 2012, a także ze strony http://jozefdarski.pl/71…, gdzie znajduje się pełny tekst.

Józef Darski
W XIX w. polska inteligencja Podola skupiała się w Żytomierzu, centrum kultury, rozrywek i oświaty. Był to tak silny ośrodek, że mieszkający tu Polacy utracili poczucie, że są w carskiej Rosji. Polacy życie spędzali w wyłącznie w polskim otoczeniu, spotykali się w polskich kawiarniach, leczyli się u polskich lekarzy, interesy załatwiali u polskich notariuszy, a sprawy sądowe u polskich adwokatów. Tradycja trwała, jedyna styczność z zaborcą miała miejsce w szkołach i urzędach państwowych.

W praktyce wszystkie podolskie rodziny szlacheckie były ze sobą spokrewnione lub spowinowacone, gdyż nie zawierano związków poza własnym środowiskiem. Polacy żyli we własnym świecie. Małżeństwo z Rosjanami uważano za mezalians. Taki krok mógł powodować nawet zerwanie z rodziną. Pradziadek Hugo Ruszczyc tak zbudował siedzibę w 1880 roku, żeby Kancelaria miała osobne wejście i była izolowana od reszty dworu. Bywali w niej bowiem rosyjscy urzędnicy. Polskie ziemiaństwo troszczyło się by "nie
narażać rodziny, a zwłaszcza kobiet na przykrość takiego spotkania".

Stosunków towarzyskich z Rosjanami nie utrzymywano z zasady, dlatego osiedlenie się w pobliżu rosyjskiego pułkownika, uważane było za dolegliwość, gdyż "rodzina musiała się spotykać" po sąsiedzku z Rosjanami, czyli okupantami.

Koni żal", uzupełnienie "Kresowego świata", opowiada o losach krewnych dziadków Kazimierza i Wandy Dyakowskich. Losy tej rodziny są symboliczne dla polskiej szlachty na Podolu. W 1917 roku mieli uciekać przed bolszewikami, jednak dotarli tylko do Żytomierza. Kazimierz ukrywał się, później pracował jako palacz i w 1921 roku został jako zakładnik został aresztowany i 1,5 roku późnej wymieniony na bolszewików, zaś jego żonie Wandzie z dziećmi udało się uciec przez zieloną granicę dopiero w 1923
roku. Kazimierz podjął pracę W Smordwie pod Dubnem na Wołyniu w stadninie Aleksandra Ledówchowskiego i w 17 września po raz drugi uciekał przed bolszewikami. Reszta rodziny dotarła tylko do  Równego i Łucka, gdzie przetrwała I okupację sowiecką, dzięki jednoczesnemu zameldowaniu we Lwowie. W okresie wywózek zmieniali miasta. W 1941 roku rodzina połączyła się ale w lipcu 1944 roku musiała po raz trzeci uciekać przed bolszewikami.

Poniższe książki prof. Pawełczyńskiej można nabyć:
Anna Pawełczyńska, Koniec kresowego świata, Wydanie III, Lublin 2012; Koni żal, Wydanie II, Lublin 2012 – do nabycia przez internet pod adresem: http://bookshop.freepl.i…; mail: [email protected] tel. (48) 519-353-511
O pozostałych info z prawej strony bloga. Zadzwon Wyslij SMS Dodaj do Skype'a Musisz mieć środki nakoncie SkypeBezpłatnie przez Skype'a Zadzwon Wyslij SMS Dodaj do Skype'a Musisz mieć środki nakoncie SkypeBezpłatnie przez Skype'a Zadzwon Wyslij SMS Dodaj do Skype'a Musisz mieć środki nakoncie SkypeBezpłatnie przez Skype'a