Smoleńska lekcja z Turcji

Rodzina zmarłego 19 kwietnia 1993 roku prezydenta Turcji, Turguta Ozala, od 19 lat sugerowała, że został on otruty. Wyśmiewano ją, że wierzy w „spiskowe teorie”. Niesłusznie. Miała rację.
Rodzina i zwolennicy zmarłego prezydenta nie ustawali w zabiegach, choć oficjalna komisja rządowa 19 lat temu podała, że prezydent zmarł na atak serca (fakt, że w dniu zgonu wyjątkowo nie było przy nim jego prywatnego lekarza ani pielęgniarki, karetka z powodu usterki nie mogła ruszyć a w prezydenckiej rezydencji nie było sprzętu do udzielania pierwszej pomocy, oficjalnie uznano za nieistotne) i całą sprawę uznano raz na zawsze za zamkniętą.
Cierpliwość rodziny została jednak w końcu nagrodzona, bo kolejny prezydent Turcji, Abdullah Gul, zarządził wszczęcie śledztwa w sprawie przyczyny śmierci swego poprzednika.
W czerwcu prokuratura potwierdziła, że prezydent Ozal zmarł w okolicznościach budzących liczne wątpliwości, a atak serca nie był jedyną przyczyną jego zgonu.
We wrześniu naczelna prokuratura wydała zgodę na ekshumację zwłok.
Na początku października przeprowadzono ekshumację.
Parę dni temu tureckie media podały, że badania przeprowadzone przez specjalistów z Instytutu Medycyny Sądowej wykazały, iż Ozal został otruty. W jego szczątkach znaleziono ślady co najmniej czterech trujących lub promieniotwórczych substancji: owadobójczego DDT i powiązanego z nim DDE (w stężeniu dziesięciokrotnie przewyższającym notowane w ciele ludzkim i w naturze), toksycznego kadmu oraz radioaktywnych ameryku i polonu.
Szef tureckiego Instytutu Medycyny Sądowej zapowiedział, że prace analityczne zostaną zakończone w grudniu i wówczas opracowany przez specjalistów raport trafi do prokuratury.
Cóż, uczyć można się i od Turków…

Polecam też:
Smoleńska lekcja z Afryki