Dysonans poznawczy.

Jeszcze w podstawówce miałam w klasie grupę rówieśniczą mniej więcej wyrównaną. W naszej klasie nie było uczniów jakichś partyjnych bonzów; w większości były to dzieci repatriantów – zabiedzone, ale bardzo porządne.
Potem zdałam   do elitarnego liceum  z wykładowym angielskim – gdyńskiej trójki. 
W  klasie  większość stanowiły bardzo dobrze sytuowane dzieci nomenklatury, a przynajmniej one dyrygowały resztą.
Te rewie mody peweksowej bielizny damskiej  czy kosmetyków przed  wuefem! – już to samo  sprawiało, że czułam się  głęboko wyobcowana, bo to, co oferowała zgrzebna rodzima wytwórczość w tej dziedzinie  nie nadawało się ani do noszenia, ani tym bardziej do chwalenia.
Poza tym dziewczyny były pewne siebie,  rosłe, biuściaste – właściwie dorosłe kobiety;  ja byłam niesmiałe chuchro, które pośpiesznie przebierało się w kącie w jakiś przeraźliwy strój gimnastyczny krajowej produkcji.
W owej epoce brak i bylejakość artykułów przemysłowych był elementem stałym rzeczywistości.  Toteż i  artykuły piśmiennicze były  beznadziejnej jakości i  drogie.  Co drugi długopis trzeba było „rozpisywać”, jednak zdarzało się, że i tak nie zdecydował się zacząć pisać. Oczywiście, mowy nie było, zeby wypróbować taki długopis w sklepie. „Towar macany należy do macanta” – oto hasło przewodnie tej epoki.  Z powodu zarówno drożyzny, jak i kłopotów z nabyciem długopisów, powstały punkty napełniania długopisów. Zanosiło się tam hurtem  pęczek wypisanych wkładów i za niedużą opłatą odbierało je napełnione. Ciekły potem niemiłosiernie, ale chociaż pisały.  Tak samo bylejakiej jakości były  ówczesne wieczne pióra. Ciekły i drapały niemożliwie.
Widząc jak się męczę używając rodzimych artykułów pismienniczych, Tata dał mi swojego ukochanego Parkera ze złotą stalówką i pozłacaną nasadką – nabytego podczas wojny w Anglii. Pióro pisało idealnie.
Jednak długo się nim nie cieszyłam, bo mi je ukradziono. W klasie,  ze stolika,  kiedy  na chwilę wyszłam. Spytałam się powróciwszy, czy go ktoś nie widział, ale  tylko coś  mi odburknięto.

Wydawałoby się, że  naturalną reakcją byłoby zgłosić sprawę wychowawczyni, zalać się łzami, zagrozić milicją.  Nic z tego nie zrobiłam.  Wiedziałam, że nic by to nie dało. Zamknęłam się jeszcze bardziej w sobie. Nienawidziłam i bałam się zarazem tych ludzi – obcych cywilizacyjnie.

Jest w człowieku jakiś mechanizm, który sprawia, że  krzywdzony, poniżany – milknie i chowa się w najciaśniejszy kąt. Te cztery lata liceum były najgorszym  okresem w moim życiu. Przetrwałam je tylko  dzięki przyjaciółce, z którą siedziałam w jednej ławce.

Moja klasa licealna  rokrocznie się spotyka  i  radosnie  wspomina  owe czasy, jako najpiękniejsze lata ich zycia. Są bardzo urażeni, ze nie mam ochoty tam bywać.

Kiedyś posłanka z ramienia SLD, niejaka Sierakowska  oznajmiła, że ona nie pojmuje, czego ludzie chcą od czasów peerelu, bo ona je wspomina jako najpiękniejsze lata swego zycia.

No właśnie.