Lęk elit

Błogi spokój muzycznych elit powojennej Anglii, a potem prawie całego świata przerwały cztery bezgłosia z Liverpoolu, pewnie wtedy jeszcze nie zdające sobie sprawy, co tak bardzo znudziło ludzi, że entuzjastycznie zareagowali na coś jeszcze bardziej nudnego. Ten fenomen tak długo zastanawiał wszystkich oceniających go realistów, że ich to w końcu znudziło i porzucili temat. Nieliczni wytrwali dotarli do ciekawych informacji dotyczących promocji zespołu, nie do końca bezpiecznych dla ich posiadaczy, z rewolucją dzieci – kwiatów i intratnymi polepszaczami nastroju w tle. Niektórzy jeszcze pamiętają to unurzanie się zamiast poczucia własnej wartości. Nie zdefiniowali tego. Nie zaczęli poznawać, wykreślili jako epizod. Nie weszli do rzeczywistości, bo jakże mieli wejść do tego, co nie istnieje?

Wychowani głównie w wielkich miastach, wyizolowani niekoniecznie w  komunistycznej nomenklaturze, bo przecież ktoś musiał uwiarygodnić wielki rozkwit kultury. Wzorzec dla mas, nie podlegający krytyce, chyba że zasłuży na krytykę KC.

Następnym pokoleniom jest już łatwiej. Kapitał osiągnięć czeka na następców w każdej dziedzinie. Także w tych wymagających talentu. Luksus jest stanem, nie epizodem. Wykształcenie dziedzictwem, nie marzeniem. Gdzieś tam są ci., którzy marzą, próbują coś zrobić ze swoim wyrokiem.(To bywa nawet zajmujące, kiedy z głębin nieświadomości wyciągają własną niemożność. Potem się ich nazwie „Młodzi, Wykształceni, z Wielkich Miast”.)

Bunt? Ależ tak! Jeśli tatuś jest wysokim oficerem Ludowego Wojska Polskiego, to cóż za problem? Zero cenzury, zero konkurencji – jeśli jesteś realistą. Jeśli jesteś idealistą… to po prostu masz talent!

I tak to się toczy 50 lat, a potem przychodzi dobrze przygotowany przełom. Nowe idzie, stare jedzie. 

Zaistniała konieczność uzupełnienia składu elit o konstruktorów przełomu – tych prawdziwych, nie naiwniaków wypuszczonych na pierwszy plan. Zaistniała konieczność dokooptowania ludzi pomocnych w dokonywaniu i przejmowaniu przełomu. 

Wtedy dowiedzieliśmy się, że mieliśmy majątek narodowy. I że teraz będziemy żyć nie pod dyktando KC, tylko pod dyktando elit. Elit w większości tych samych, lecz cudownie translokowanych z sowieckości w europejskość. Elit z tymi samymi lękami, z tą samą wadą fabryczną, lecz teraz już deklamujących teksty o obywatelu świata, nie o sojuszu robotniczo- chłopskim. To wtedy powstała teoria wewnętrznej emigracji. Teoria, bo jej twórcy ani myśleli emigrować do swojego wnętrza. Chodziło o to, żebyśmy się nie wtrącali. A zwłaszcza o to, żeby nie wtrącali się ci, którzy jeszcze pamiętali i jeszcze wiedzieli, czym jest elita.

Że nie jest gromadą klaunów bywających na każdej premierze w pięknych wnętrzach teatrów.

Że nie jest medialną sforą wypuszczaną na niepokornych skazańców systemu. 

Że nie jest bandą demiurgów łamiących kręgosłup narodu. 

Że ma twarz Premiera Jana Olszewskiego. I że 4 czerwca 1992 roku dokonano prezentacji zespołu odpowiedzialnego za uporządkowanie i przejęcie polskiej elity. Przez kogo – nieważne. Konkurencja była duża.

Rozmawiam ze znajomymi – trudno powiedzieć, że z drugiej strony, bo chronią swoją apolityczność - i porozumienie jest możliwe. Do momentu, w którym trzeba opuścić schemat. Oni są zafiksowani na schemacie myślenia, który uważają za jedyny właściwy dla elit. Wszystko poza schematem dla nich nie istnieje, a jeśli cokolwiek spoza schematu usiłuje wkroczyć do ich świata – staje się wrogiem. Przeraża. 

To, co nie spełnia standardów elitarności nie ma prawa istnieć i dla nich nie istnieje. Właściwe jest to, co uważają za prawdziwe, a nie to co jest i jakie jest. Kompletne oderwanie od rzeczywistości w imię elitarności. Jesteś znajomym – musisz mieć za sobą praktykę naukową, medialną albo w ostateczności artystyczną. Wtedy jesteś zauważalny. Poza tym kręgiem – nie. 

Wszystko wiedzą. Nie mają najmniejszej potrzeby poznawania czegokolwiek. Wyłączają się z życia będąc święcie przekonanymi, że pełnią jakąś misję. Jaką misję można pełnić, nie chcąc widzieć, wiedzieć, czuć? Jaką misję można pełnić nie dostrzegając ludzi? Jak to możliwe, żeby niosący kaganek oświaty (tak siebie postrzegają) odrzucali bardzo istotną wiedzę i zastępowali ją swoimi wyobrażeniami? 

Marsz Niepodległości? Nie, bo tam jest mnóstwo agresji i hałasu. 

Uroczystości Tysiąclecia Królestwa Polskiego, Nowy Świat?  Nie, bo tam jest przemoc. Przemoc była zupełnie gdzie indziej, ale cóż to za różnica dla elity?

Piękna oprawa meczu? Nie, bo tam są kibice, a kibice to wyłącznie agresja i bezmyślność.

Protesty rolników? Parę komunałków na temat trudnego życia i zatruwania środowiska, zero wiedzy o przyczynach, zero wiedzy o ludziach.

Mamy wspaniałego Prezydenta? Za głośno krzyczy. Nie powinien tak ryczeć. 

W kolejnym pokoleniu zapisana abdykacja. Lepiej nie wiedzieć, niż się zdeklasować poznając. Lepiej nie wiedzieć, niż narazić się na zainfekowanie wirusem wspólnoty. W sytuacjach wymuszających obecność lepiej udawać, niż być. I broń Boże nie otwierać drzwi. 

Bo tam, za tymi drzwiami jest efekt. Wynik testu na niemożność.

Mam też zaszczyt znać kilka osób z autentycznej polskiej elity. Nigdy nie splamili się lekceważeniem drugiego człowieka.