Kto sprawdzi czy Putin odważy się nacisnąć guzik?

Jak zwykle nie nadążam za bieżączką, czego czasami żałuję, bo niekiedy wpada mi do głowy jakiś pikantny grepsik, zachowujący niestety świeżość jętki jednodniówki. Na szczęście taka ślamazarność przeważnie ratuje mnie przed objawianiem ludzkości banalnych myśli i mało zabawnych kalamburów, których miałkość pojmuję ze znacznym opóźnieniem.

Ostatnio na przykład miałem przez chwilę ochotę spostponować pewnego pederastę. Celowo używam tego określenia, do niedawna funkcjonującego w poprawnej polszczyźnie obok terminu homoseksualista. Te hasła słowniki uzupełniały wulgaryzmami typu sodomita, ciota i pedał. I dopiero pojawienie się geja zepchnęło pederastę do zbioru obelg. Być może kiedyś jakiś efeb, Apollo czy Ciacho przegoni tam geja. Tyle glossy lingwistycznej.

Teraz ad rem. Otóż ten, a co tam, wyprzedzę epokę, efeb wrzucił na swój profil zdjęcie prezydentów Trumpa i Nawrockiego obserwujących przelot myśliwców F 16 i F 35, z podpisem: Szon patrol. Przyznam, że jako dziaders zdystansowany do symboliki subkulturowej, dopiero od niedawna jarzę znaczenie ośmiu gwiazdek. A dewiację małolatów pod hasztagiem: szon patrol, rozkminiłem wyłącznie na użytek tego tekstu. I już wiem, że szon to końcówka wulgarnego określenia prostytutki, fonetycznie zbliżonego do słowa korniszon. Moim zdaniem do tej grandy jeszcze lepiej pasowałaby końcówka: szcze, przez analogię do bożyszcze.

Dworując ze zdziczenia obyczajów gównażerii, tej z ulicy i tej politycznej, potraktowałem temacik jak rozgrzewkę przed wątkami bardziej serio. Co nie znaczy, że lekceważę samo zjawisko hejtu wśród małolatów. Natomiast wyskok europosła mi zwisa. Nie ten rozmiar kapelusza, czyli wykładając łopatologicznie, byle kto nie jest w stanie obrazić prezydenta.

Ale ku memu zniesmaczeniu ten temat funkcjonował w wolnych mediach na równi z rządową propagandą sukcesu, a la wczesny Gierek i z prezentacją wycieczki Radosława Sikorskiego do USA jako misji dyplomatycznej porównywalnej z wizytą w Białym Domu prezydenta Nawrockiego . Do tej sytuacji pasuje jak ulał porzekadło: konia kują, a żaba nogę podstawia.

Koniec zaczadzenia bieżączką. Teraz przez kilka akapitów będzie pryncypialnie. Od ponad wieku ludzkość co rusz, a w zasadzie permanentnie, balansuje na krawędzi wojny światowej. I już dwakroć spadła z owej krawędzi w otchłań szaleństwa, choć w obu przypadkach armagedon nie ogarniał całego globu, żeby wspomnieć Szwecję, Szwajcarię, Hiszpanię czy Amerykę południową. Nadto trudno zrównywać aksamitną okupację Francji przez Niemców Hitlera z ich terrorem w Polsce, a tym bardziej z holocaustem, nie mieszczącym się na skali zwyrodnienia.

Wszak dziś Pierwsza Wojna Światowa stanowi bez emocjonalne echo prehistorii. Groby milionów poległych często porastają chwastami. A te nieliczne zadbane na rocznicowe oficjałki,

tworzą wrażenie bezdusznych makiet. Pamięć o Drugiej wojnie tli się jeszcze w sercach jej uczestników, ostatnich powstańców warszawskich, ocalałych niewolników Auschwitz i Majdanka, potomnych oficerów zamordowanych przez sowietów w Katyniu… o tamtych strasznych czasach przypominają muzea, pomniki, a w stolicy nadto w miejscach męczeństwa tablice, których ostatnio ubywa, bo ponoć są w renowacji.

Dosyć tej rapsodycznej nuty, ledwie zresztą słyszalnej w zgiełku pospolitości. Z wojennej perspektywy w zapomnienie odchodzi czas przeszły. A dominujące do niedawna rozważania futurologiczne zatrważająco zaczynają się ocierać o teraźniejszość. Ale nie dodajemy sobie animuszu nucąc: „wojenko, wojenko, cóżeś ty za pani…”. Wśród ekspertów, a właściwie w całej świadomej politycznie opinii publicznej narasta bowiem dezorientacja powodowana wielością wariantów, z których żadnego nie sposób wykluczyć.

Najbardziej hiobowa wieść głosi, że za dwa lata Putin będzie gotów do konfrontacji z NATO. Wróć, analitycy przewidują, że za dwa, góra trzy lata Rosjanie zaatakują obszar NATO. W grę wchodzą głównie kraje bałtyckie leżące niegdyś w granicach ZSRR. Agresja na Polskę od strony Królewca jest w pierwszym etapie mniej prawdopodobna, choć krążą słuchy, że ujawnione plany obrony 3 RP na linii Wisły, to jedynie połowa koncepcji strategicznej Zachodu, bo planowane przedpole obrony Sojuszu zaczyna się na linii Odry.

Enigmą pozostaje reakcja sprzymierzonych na zajęcie przez wschodnią barbarię przygranicznych terenów na przykład Estonii. Bo literalne zastosowanie artykułu piątego mogłoby wywołać Trzecią Wojnę światową z użyciem arsenału atomowego. I Putina stać na takie szaleństwo, a zachodnich przywódców nie, choć to chyba Europa poskromiła by moskiewską zarazę, a nie odwrotnie, tyle, że za cenę nieakceptowalną dla sytych społeczeństw z nad Szprewy, Sekwany czy Tamizy. I artykuł piąty zamieniono by na chocholi taniec z pryncypialnymi rezolucjami, średnio dotkliwymi sankcjami i Trumpem w roli rozjemcy. Wypisz, wymaluj jak teraz w stosunku do napaści Rosji na Ukrainę. Zaś obłudne tłumaczenia, że zobowiązania Sojuszu nie dotyczą państw spoza Paktu Atlantyckiego, stanowią infantylne alibi dla zachodnich oportunistów, którym tak się chce wojować z Rosją, jak wilkowi orać. Zwłaszcza, że Moskwa dybie na Wilno i Warszawę, a nie na Berlin, Paryż czy Madryt.

Optymizmem napawa wciąż fakt, że ukraiński bufor trwa niezłomnie na drodze następców Tuchaczewskiego i Stalina ku Polsce. A okręg Królewiecki?? No cóż, w sprzyjających okolicznościach mógłby awansować do roli siedemnastego województwa…

Pointując, świata nie chronią przed Apokalipsą żadne gwarancje traktatowe, sojusze i alianse. A wszelaki postęp cywilizacyjny jedynie pogarsza sytuację, bo nie dotyczy ludzkiej mentalności nasyconej złowrogimi atawizmami. Globalna arkadia trwa, mimo dziesiątek, a może setek, lokalnych konfliktów, jedynie dzięki straszakowi atomowemu. I najlepiej wie o tym Putin. Jednak jego przewaga mentalna polega głównie na tym, że jest pewien, chyba słusznie, iż nikt na Zachodzie pierwszy nie naciśnie czerwonego guzika. A żaden lider demokratycznego mocarstwa nie może być pewien podobnej wstrzemięźliwości kremlowskiego satrapy. Dlatego praszczaj Ukraino w obecnych granicach.

No to teraz popuszczę wodze futurologicznemu chciejstwu. Jeśli pokojowy marazm potrwa dłużej, niż przewidują eksperci, jeśli nasze nakłady na zbrojenia będą rosły, a fundusze nie zostaną roztrwonione na nieprzemyślane działania, jeśli koalicję chętnych zastąpi synergia bijących na odlew, to być może za kilka lat Putin usłyszy z Warszawy pokerowe: sprawdzam!

Sekator

Ps. 

– A może nie czeka nas ani zagłada jądrowa, ani klimatyczna – zastanawia się mój komputer. – Lecz świat sczeźnie wedle przewidywań Mickiewicza. No wiesz: „Jeśli Ziemię despotyzm i duma szalona obleją, jak Moskale redutę Ordona…”, itd.

- Ciekawe, Eustachy – wzdycham, - kto dziś umie wypełnić treścią owo itd.?