Przyjacielowi

Czy łączyło nas coś, o czym nie chcę mówić? 

Łączyło nas porozumienie. Rozumieliśmy się jak ludzie wyrośli w tych samych wartościach i niedostatkach, zmuszeni żyć w zupełnie innych warunkach, w czasach terroru. Bo niech Wam się nie wydaje, że czasy terroru skończyły się w 1953, oficjalnie w 1956 dla niego i w 1980, oficjalnie 1989 dla mnie. Czasy terroru trwają i pochłaniają wciąż nowe ofiary. To czasy terroru wymagają od wybitnych naukowców, wykładowców Politechniki Warszawskiej powtarzania bredni o błędzie pilotów nad Smoleńskiem.

 To czasy terroru stawiają przed nimi wybór: albo oficjalnie promujesz kłamstwo tracąc honor, albo znajdziemy innych na twoje miejsce. 

To był człowiek, który wykonywał polecenie znajdując ludzi kwitujących to kłamstwo jednym zdaniem: „To jest niezgodne z prawami fizyki”. Bez żadnych reakcji, restrykcji, czy powiadomień osób wydających polecenia. To był przyzwoity człowiek. Jeden z niewielu, którym winna jestem wdzięczność, pomimo tego, co nas dzieliło i co usiłowało z nim zrobić. Mój Przyjaciel.

Żyje dziś w innym, swoim świecie. Być może na nas wszystkich, w jakikolwiek sposób podlegających zakłamaniu, czeka ten świat. Być może zdarzy się tak, że nie poznamy tych, których kochaliśmy. A może zdarzy się tak, że znajdziemy to, co jest. Albo to, czego nie ma. Albo to, czego nie było. 

Pan Bóg ma dla nas mieszkań wiele. I jeśli przestają rozumieć nas ludzie, i jeśli przestajemy rozumieć ludzi, to przecież nie kończy się nasz świat. 

Czy ktoś wydał na nas wyrok? Może tak, a może nie. A jeśli nawet tak – to czy w świecie, który właśnie odkrywamy, ma to jakieś znaczenie? Czy ktoś może nas zdymisjonować? Nas? Nieosiągalnych? 

Nikt. 

Pan Bóg ma dla nas mieszkań wiele. Zamieszkaj tam, gdzie będziesz szczęśliwy. 

 I wolny.