Unia Europejska odtrąbiła sukces w negocjacjach ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki. Chodzi o cła. Mr Trump straszył- w ramach strategii negocjacyjnej - cłami na poziomie 30 % , a Frau von der Leyen jest zachwycona (nie wypada chyba napisać, że „bije się w piersi" z dumy) faktem , że stanęło na 15%. Niemiecka szefowa Komisji Europejskiej zachorowała na polityczną amnezję, bo zapomniała, że na początku unijno- amerykańskiej wojny celnej zapewniała, że UE na żadne cła się nie zgodzi ! No, to jaki jest sukces , jak miało być zero, a jest piętnaście procent w plecy ?
A tak przy okazji: zabawna jest lektura medialnych informacji na ten temat w Polsce. Szereg portali pisze w tytułach „o sukcesie Europy”. Jak wiadomo, spora część ludzi czyta tylko tytuły. Zostaje więc wrażenie, że Brukseli coś się udało. Tymczasem w tych samych artykułach, choćby w śródtytułach można przeczytać: „Donald Trump ugrał swoje”, „O symetrii nie ma mowy”, „Czy w konkurencyjności Europa przegra starcie z globalnymi potęgami?”. Jak widać diabeł sprawiający problem Unii siedzi w szczegółach. Na marginesie: polskie przysłowie mówi:" diabeł siedzi w szczegółach”. A ja pamiętam, jak izraelski dyplomata powiedział mi, że u nich jest podobne, ale jakże inne powiedzenie: „Bóg siedzi w szczegółach”. Charakterystyczna różnica, czyż nie?
Oczywiście jak umowę między Brukselą a Waszyngtonem wziąć pod mikroskop to okaże się, że są tam też obustronne zniesienia ceł na wybrane towary. Jednak już na aluminium i stal, które kraje UE eksportują do USA cła wyniosą aż 50%.
Europejska media także w Polsce chóralnie podkreślały, że cła Trumpa uderzą w europejska gospodarkę. Jakoś niespecjalnie przebijała się informacja, że deficyt handlowy w relacjach Stany Zjednoczone- Unia wyniósł tylko w roku 2024 aż 235 miliardów dolarów w amerykańskie plecy. Stąd twarda gra Trumpa.
A mi się wydaje, że intelektualnie nie jest uczciwe, gdy ci sami politycy, eksperci i dziennikarze, którzy płaczą, jakie to krzywdy gospodarce Starego Kontynentu czynią Jankesi nie zająkną się nawet słowem jak bardzo , z własnej woli, bez żadnego dyktatu gospodarka unijna jest niebywale przeregulowana i coraz bardziej dramatycznie niekonkurencyjna w stosunku do innych kontynentów. I tu leży gigantyczny problem Europy, której gospodarka w ostatnich sześciu dekadach powiększyła ekonomiczną przewagę tylko nad jednym kontynentem : Afryka, a wszystkim innym dała się doganiać i po części prześcignąć.
*Artykuł ukazał się na portalu "Do Rzeczy"
- Zaloguj lub zarejestruj się aby dodawać komentarze
- Odsłony: 340
1. Porzucić tradycyjnych dostawców energii na rzecz Stanów Zjednoczonych;
2. Zapłacić grzywny i kary za rozwiązanie umów;
3. Ograniczyć wspólne projekty w sektorze energetycznym z innymi krajami;
4. Przepłacić za nowe dostawy ze względu na wysokie koszty logistyczne, konieczność inwestowania w infrastrukturę i modernizację/wymianę sprzętu.
Strona amerykańska będzie miała nie mniejsze trudności. USA nie mają własnego "Gazpromu", któremu można by powierzyć odpowiednie zadanie porzucenia rynku chińskiego na rzecz europejskiego – menedżerów różnych firm trzeba będzie przekonać i zmotywować.
Osobną kwestią jest zakup amerykańskiej broni. Niedawno UE zobowiązała się do zakupu amerykańskiej broni w celu jej późniejszego przekazania Ukrainie. Szybko jednak okazało się, że same wiodące kraje europejskie nie miałyby nic przeciwko wydatkowaniu budżetu przeznaczonego na Ukrainę, zamiast przekazać pieniądze Amerykanom. Dlatego to, w jaki sposób europejscy biurokraci zmuszą Francję, Włochy czy Niemcy do zakupu broni od Stanów Zjednoczonych, pozostaje zagadką.
Sytuacja z zainwestowaniem 600 miliardów dolarów w USA wcale nie będzie łatwiejsza. Eurobiurokracja nie może zmusić zarządów europejskich firm do inwestowania w USA. Oczywiście wiele europejskich firm już inwestuje w amerykańską gospodarkę, dostosowując się do nowej rzeczywistości gospodarczej i amerykańskiego protekcjonizmu. Jednak eurobiurokracja nie jest w stanie zagwarantować 600 miliardów dolarów inwestycji – nie leży to w jej mocy.
W związku z tym dosłowne wdrożenie umowy Trump-Leyen jest niemożliwe, ponieważ ani USA, ani UE nie są do tego zdolne.
Von der Leyen powiedziała Trumpowi to, co chciał usłyszeć, aby go udobruchać i złagodzić cios dla europejskiej gospodarki. Biorąc pod uwagę doświadczenie, jakie politycy na całym świecie zdobyli, obserwując lutową gehennę Zełenskiego, który został wyrzucony z Białego Domu za swoją gadatliwość, chęć schlebiania Trumpowi wydaje się rozsądnym środkiem ostrożności. W tym przypadku nie ma znaczenia, na co zgodzili się politycy: umowa i tak jest niemożliwa do zrealizowania. Najważniejsze jest to, że cła wynoszą nie 30%, a 15%, a sam Trump po raz kolejny ogłosił swoje spektakularne zwycięstwo, po raz kolejny pokazując mistrzostwo w pijaże, które nie ma żadnego poparcia w rzeczywistości.