Braun 07.

   Czy można dziś, w XXI wieku, publicznie mówić, że komory gazowe to „fejk”, a „mord rytualny” to fakt? Można – ale tylko wtedy, gdy ma się wystarczająco dużo złej woli, ignorancji lub cynicznej potrzeby bycia głośnym. I właśnie w ten sposób pewien polski polityk, znany z teatralnych wybryków w Sejmie i płonących gaśnic, postanowił raz jeszcze zapisać się w kronikach absurdu.

Rytuał nienawiści

   Zacznijmy od „mordu rytualnego”. Brzmi groźnie, starotestamentalnie, jakby mrok średniowiecza wdarł się nagle przez otwarte okno współczesności. I dokładnie stamtąd ta narracja pochodzi – z epoki, w której brak deszczu przypisywano Żydom, a śmierć dziecka w wiosce była „dowodem” ich krwiożerczych obrzędów. Nie było potrzeby dowodów, wystarczał lęk, plotka i gotowość do przemocy.
   Nie ma ani jednego wiarygodnego przypadku „mordu rytualnego”. Są za to procesy pokazowe, wymuszone zeznania, zabobony i trupy – najczęściej nie tych, których oskarżano, lecz tych, którzy mieli nieszczęście być Żydami we właściwym miejscu i czasie. Od Norwich przez Trenta po Przemyśl – każda z tych historii kończyła się pogromem, nieprawdą i wstydem, który potem trzeba było zamiatać pod dywan.
A mimo to mit wciąż żyje. Dlaczego? Bo nienawiść potrzebuje opowieści, które ją karmią. Bo łatwiej jest wskazać „innego” niż zrozumieć siebie.

Komory gazowe – zaprzeczanie oczywistości

   Z drugiej strony mamy tezy, że komory gazowe w Auschwitz nie służyły do mordowania, tylko do dezynfekcji. Że „osłabieni ludzie ginęli przypadkiem”, a „naukowców nie dopuszcza się do badań”. I tu już nie chodzi o zacofanie czy zabobon. Tu chodzi o coś znacznie groźniejszego: świadome zakłamywanie historii, które uderza w pamięć ofiar i sens istnienia naszej wspólnoty moralnej.
Komory gazowe istniały. Ich konstrukcja, skład chemiczny, dokumentacja techniczna, zeznania oprawców i ofiar, zdjęcia, relacje – to nie są „opowieści”, to twarde fakty. Próba podważania ich istnienia nie ma nic wspólnego z „poszukiwaniem prawdy”. To stara, dobrze znana strategia negacjonistów: wzbudzić wątpliwość tam, gdzie nie ma miejsca na spekulację. Zasłonić się rzekomą cenzurą, by usprawiedliwić ignorancję.
   Czy naukowców nie dopuszcza się do badań w Auschwitz? Owszem – nie dopuszcza się tych, którzy próbują wykopać kości po to, by udowodnić, że ich nie ma. Istnieją dziesiątki naukowych opracowań, raportów i analiz. To nie brak badań, lecz ich zignorowanie jest fundamentem tych „alternatywnych wersji historii”.

Wolność słowa, ale nie wolność od odpowiedzialności

   Ktoś powie: „Ale mamy wolność słowa!” Tak, mamy. I właśnie dlatego wolno nam mówić również o tym, co jest kłamstwem i gdzie kończy się debata, a zaczyna cyniczna manipulacja. Wolność słowa to nie wolność od odpowiedzialności za słowa. A słowa, które podważają prawdę o Zagładzie i utrwalają antysemickie mity, są nie tylko nieodpowiedzialne – są niebezpieczne.
Historia nauczyła nas, że wielkie zbrodnie zaczynają się od małych kłamstw. Od półprawd, przeinaczeń, podważania oczywistości. Dlatego trzeba reagować – nie milczeniem, nie „ignorowaniem głupoty”, ale jasnym głosem rozumu. Bo jeśli przestaniemy odróżniać fakty od fantazji, to prędzej czy później znajdziemy się znów w miejscu, z którego kiedyś z takim trudem udało się uciec.

   A Braun, no cóż? Jak już wielokrotnie pisałem jest nienagannym uczniem i naśladowcą Korwina. Jak jego ugrupowanie osiąga poparcie rzędu pięciu procent i "grozi" mu wejście do Sejmu, gdzie trzeba byłoby wziąć odpowiedzialność za kraj, to palnie coś tak "fantastycznego", że poparcie spada do 0,7 procenta.
Stąd też moja tytułowa propozycja: Zmienić nazwę partii z Korony na "Braun 07". Będzie bardziej odzwierciedlała dążenia partii i samego jej lidera.

Praeterea, puto Kaczyński discedere debere et Sakiewicz veniam petere.