Mysia Wieża króla Popiela

I.
      Mysia Wieża króla Popiela,
W mrokach naszych pradziejów dawno zaginęła,
Lecz pomimo upływu wieków w pamięci przetrwała,
W historii Polski jako karta wstydliwa,

Kamień na kamieniu z wieży nie został,
Choć kiedyś starego króla dumą napełniała,
Wiatr dziejów wszelki ślad zatarł,
Jako legenda na karty historii trafiła,

Kamienna wieża króla Popiela zapłonęła,
Ogniem roznieconym w prostych Polan pogańskich sercach,
Przez prostego oracza Piasta,
Który miast krzesiwa użył szczerego słowa,

Tak jak niezliczone polne myszy,
Króla Popiela stare ciało nadgryzały,
Tak strzały z łuków zbuntowanych kmieci,
Kamiennej wieży mury muskały,

Rozbite Mysiej Wieży kamienne mury,
Symbolicznie odzwierciedliły przełom w plemienia Polan historii,
Gdy pęta tyranii Polanie zrzucili,
Złego króla Popiela z tronu obalili,

Gdy historia koło zatoczyła,
Korona obalonego króla w kąt się potoczyła,
Przez długie wieki zupełnie zapomniana,
Długie wieki zardzewiała w ziemi przeleżała,

Stary król Popiel w niepamięć odszedł,
Z czasem tylko legendą się stając,
U kolejnych średniowiecznych kronikarzy niechęć wzbudzając,
Dla przyszłych pokoleń przestrogą będąc,

Na wpół legendarna wieża króla Popiela,
W świadomości powszechnej naszego społeczeństwa,
Symboliczną figurą się stała,
Jako z zamierzchłych czasów niewidzialna przestroga…

II.
Gdy historia się zapętliła,
Miejsce kamiennej króla Popiela wieży,
Gdy Polska w nowej niewoli się znalazła,
Zajął w świadomości Polaków Pałac Kultury i Nauki,

Od towarzysza Stalina prezent rzekomy,
U obdarowanych szczerą trwogę budzący,
Wzniecający poczucie wielkiej bezsilności,
Dryfujące na wielkim morzu ohydy,

Niczym wielki totem potężny,
Ten szkaradny potwór betonowy,
Wzniesiony nad prostych Polaków głowami,
Skutecznie pozbawiał marzeń o niepodległości,

Z identyczną ohydą z jaką niegdyś Polanie,
Kierowali swe oczy ku kamiennej wieży,
Spoglądało młode Solidarności pokolenie,
Na szkaradny Pałac Kultury i Nauki,

Cichutki szept oracza Piasta z czasów zamierzchłych,
Dochodził z przeszłości do uszu Polaków współczesnych,
Gdy Piast przemawiał do naszej duszy,
Cichutko budząc poczucie naszej dumy,

Stary Piast budził w nas pragnienie,
Totemu zależności od zaborców zburzenia,
W słowa starej legendy się wsłuchania,
Pragnienia wolności z serc naszych uwolnienia,

Wielki betonowy Pałac Kultury i Nauki,
Zajmuje w świadomości Polaków współczesnych,
Miejsce kamiennej króla Popiela wieży,
Budzącej trwogę u Polan średniowiecznych...

I kiedyś czasów doczekamy,
Gdy ten szkaradny relikt przeszłości,
Obróci się na naszych oczach w gruzy,
Los Mysiej Wieży Króla Popiela podzieli…