A mnie jest szkoda czasu...

Od miesięcy unikam dyskusji o polityce, zarówno w mediach społecznościowych, jak i w realu. Nie mam już takiej potrzeby, a poza tym każdą wolną chwilę spędzam w lesie i szkoda mi czasu na takie dyskusje. Bo w ogóle szkoda mi czasu na tę obmierzłą polityczno-społeczną rzeczywistość.

Szkoda mi czasu na słowne przepychanki, mielenie tych samych tematów, taplanie się w jałowej argumentacji, kto świnia i zdrajca, a kto święty i wybawca.

Szkoda mi czasu na podziały, już nie tylko wzdłuż i w poprzek, ale w każdą możliwą stronę, bez szans na uzgodnienie jakiegokolwiek wspólnego stanowiska.

Szkoda mi czasu na dokopywanie, obśmiewanie, silenie się na erystyczne chwyty, byle udowodnić swoje, choćby to swoje było kłamliwe i puste.

Szkoda mi czasu na pełnienie roli pożytecznej idiotki tej czy innej opcji politycznej czy światopoglądowej. Jeśli już mam być idiotką, to - że tak powiem - swoją własną.

Bo wszystko gówno, oprócz moczu - jak mawiała kiedyś moja koleżanka. 

I to jest smutna konstatacja.

Sądzę, że nie jestem w tym zniechęceniu polityczną i społeczną rzeczywistością i wycofaniu się z aktywnego udziału w jej przeżywaniu jedyna. I sądzę, że właśnie taka postawa zniechęcenia i wycofania, dotycząca wielu, będzie miała wpływ na wynik wyborów.

Nie, nie jest mi obojętna Polska. Wręcz przeciwnie, gdy pomyślę o Polsce, to czuję dumę, ale też czuję ból i niepokój - co dalej? Co z niej zostanie?

I nie wiem...

Prawda tonie w kłamstwach, a te przybierają jej szaty.

Nic nie jest tym, czym się być wydaje. Nawet i tym nie jest.

Zamęt i zamieszanie. A mnie jest szkoda mi czasu, by gotować się w tym tyglu.

Dla zachowania jakiejś perspektywy zdrowego osądu rzeczywistości, choćby jego resztek, dokonuję więc - na ile to tylko możliwe - separacji od jej politycznego wymiaru.

Tak, to pewnie rodzaj ucieczki, złudzenie, że można się odciąć, zaszyć w lesie, ale tak podpowiada mi teraz instynkt samozachowawczy. Tryb? Przetrwanie.

Bo ta polityczna wojna wszystkich ze wszystkimi, to nie jest moja wojna. I szkoda mi na nią czasu.

Idę w las.

---- I Ciebie też zapraszam do lasu, znajdziesz go na moim blogu OPOWIEŚCI WĘDROWNE.