W ramach dyskusji ze Zbyszkiem

Nie trzeba być socjologiem czy antropologiem kultury aby takie wnioski wysnuć. Po prostu fachowcy na zlecenie banksterów wzięli się do roboty. Ku uciesze gawiedzi, która nic nie musi. Oprócz wlewania do pyska , kłapania dziobem w mediach "społecznościowych", i polowania na nowe volvo ( po 20h w robocie u niemca ), bo sąsiad ma większe.

Dla 90% Polaków wspólnota kończy się na progu mieszkania. Poza nim może być nasrane, nikt się nie ruszy.
Taka ciekawostka. Znajomi próbowali w Holandii przez pół roku wynająć mieszkanie. Polakom nie wynajmują.

@Ijontichy 
Jak długo... 🤪👍
Da się? Da się 👌
Ale - ad rem: bardzo umiejętnie naśladuję dźwiek małpy. Raz na jakiś czas w dom rozbrzmiewa ten odgłos paszczą, a domownicy pukają się wtedy w czoło i patrzą na mnie z politowaniem... I nigdy by się nie przyznali, że lubią, gdy tak robię... 
https://m.youtube.com/watch?v=s9Z-btdLY7U

"Prawie dwa miliardy Chińczyków....trzymanych jak bydło orwellowskie....za pysk...bo najważniejsze....patrz wyżej"
Pytanie o czym jest pański wpis. Właściwie można by pomyśleć, że to chłodna, bezlitosna analiza rzeczywistości. Nic bardziej mylnego. Ja myślę, że to gorący autoportret, który  elementów samej rzeczywistosci używa do malowania obrazu, tak by pasował do stanu, do samego, Autora.
Bo przecież mieszkańców Chińskiej Republiki Ludowej, a o nich chyba autor pisze, w przytoczonym cytacie jest jest miliard 412 milionów. Powiedzieć, że to "prawie dwa miliardy" to nonsens. Ale przecież nie o rzetelność ani prawdę, nie o fakty, tylko o to chodzi, aby podzielić ODCZUCIA autora,, przyjmując za prawdę przekazywane przez niego "obrazy rzeczywistości". By znaleźć się w tym samym stanie. By autor nie był w nim sam, bo ten "stan" posługuje się wręcz człowiekiem, choć to parabola, a nie opis rzeczywistego biegu zdarzeń.
Więc nie. Chińczyków nie ma prawie dwa miliardy i to nie jest czepianie się, tylko zwrócenie uwagi na emocjonalny i pozamerytoryczny charakter notki, co wcale nie obniża jej wartości, ale pozwala lepiej dostrzec jej sens i wymowę.
Generalnie na świat możemy patrzeć oczami Boga lub... nie. Ale ten pierwszy wybór, często poprzedzony musi być konfliktem z samym sobą. Bo "my" - identyfikujemy się, np. z obrazem świata jaki posiadamy. Odbieramy tym samym prawo Panu Bogu do jego własnej interpretacji świata i kierowania nim. Wszystkie zaś argumenty, no... może większość, bo robimy błędy, będą poprawne i właściwe. Tyle, ze nic z nich nie wynika. Nie wynika  z nich, że Świat idzie na zatracenie. Nie wynika z nich, że "nie ma człowieka". Nie wynika z nich w szczególności żaden pesymizm, bo pesymizm to postawa.
Ja powiem tak. TO NIE MA ZNACZENIA. Co ma znaczenie? Tak do końca, to nic. Ale tak na dzisiaj, to próby robienia kroków po śladach Jezusa z Nazaretu. Nasze jego zapieranie się i unikanie. Nasze od niego odejścia i wyrzeczenia się. I na koniec - nasze do Niego powroty. Nie ma historii świata jako takiej. Jest historia życia mojego, twojego, jej i jeszcze jego. Jest historia życia konkretnego człowieka. To dopiero z nich tkana jest jakaś całość. Mamy być może coś do zrobienia, może nawet nie wiemy za bardzo co, ale jednak mamy. I... jakoś próbujemy to robić nawet siejąc kasandryczne i pesymistyczne wizje.