Polskie kluby w kolejnej rundzie europejskich pucharów zagrały na swoisty remis: dwa przeszły dalej – dwa odpadły. W poprzedniej rundzie przeszły w komplecie. Teraz w ośmiu meczach wygrały trzy, zremisowały też trzy i dwa przegrały. Zdecydowanie najlepiej poradził sobie wicemistrz kraju i seryjny już zdobywca Pucharu Polski – Raków Częstochowa. Dwumecz z wysoko stojącym w rankingu UEFA klubem z Kazachstanu na sześć punktów i na 6-0 w bramkach, nie tylko robi wrażenie, ale też pomaga Polsce w europejskim klubowym rankingu, który potem decyduje o liczbie zespołów z danego kraju biorących udział w pucharach.
Gdyby chcieć oceniać nasze eksportowe kluby tak ,jak oceniano uczniów w szkole za moich czasów, to Raków zagrał na piątkę, Lech na czwórkę może nawet z plusem, bo wygrał 5-0 u siebie, a rewanżu zremisował, Lechia dostałaby trzy z plusem – bo nie awansowała, ale wywalczyła punkt w Wiedniu i walcząc do końca minimalnie uległa Rapidowi. „Lufa” dla Pogoni, bo 0-4 w Danii to jednak dyshonor.
Mamy zatem początek sierpnia i dwa zespoły z Polski grają dalej. Tragedii nie ma, choć przed rewanżami nadzieje były większe. Przy okazji szczecińska Pogoń pobiła swoisty rekord, bo w swoich występach w europejskich pucharach, mimo sześciu spotkań nie była w stanie wygrać na wyjeździe ani razu, nawet na Wyspach Owczych i w Islandii.
Natomiast w Ekstraklasie niespodziewanie najlepsze wrażenie robią te zespoły, które w zeszłym roku zawodziły. Z punktu widzenia atrakcyjności ligi, pewnie to i dobrze.
Z kronikarskiego obowiązku, jako historyk-archiwista po naszym Uniwersytecie Wrocławskim odnotowuję, że byłem w ostatnim czasie na dwóch meczach futbolowych. Pierwszy to pożegnanie Artura Boruca, a więc spotkanie jego dwóch klubów: Legii i Celticu. Dziwny mecz, bo kiedy do przerwy grały najmocniejsze składy, warszawiacy dostawali baty 0-2, potem jak po przerwie weszło sporo rezerwowych, to wyrównali na 2-2. Dosłownie po paru dniach byłem na meczu Cracovii z Koroną Kielce i widziałem takie oberwanie chmury, jakiego jeszcze na stadionie nie przeżyłem – a byłem na setkach meczów.
Zaprosił mnie prezes Cracovii i właściciel Comarch profesor Janusz Filipiak, który jest postacią absolutnie nietuzinkową. Wkłada w piłkę i hokej własne, ciężko zarobione pieniądze, robi swoje, kibiców się nie boi. No i ma jednak niezłego nosa do trenerów, bo kiedyś Marek Probierz, a teraz Jacek Zieliński to trenerzy z najwyższej ligowej półki.
Podsumowując piłkarską część tego felietonu, jest raczej pewne, że polski klub (kluby) będą grały jesienią w pucharach. Choćby taki Lech Poznań zmierzy się teraz z drużyną z Reykjaviku, a w czwartej rundzie może natrafić na zespoły z Irlandii, Irlandii Północnej, Luksemburga, Finlandii, Albanii czy Słowenii. No, ale też może wpaść na Olympiakos Pireus i Slovan Bratysława. I jeszcze jedno. Futbol uczy pokory. Na oficjalnym profilu FC Astana z Kazachstanu (w międzyczasie stolica tego kraju zmieniła nazwę z Astany na Nur-Sułtan), gdy ten grający już wcześniej szereg razy w europejskich pucharach i dużo wyżej niż Raków stojący w rankingach klub wylosował polską drużynę pojawił się ironiczny wpis w języku angielskim: „Gdzie jest ten klub z Częstochowy? Pomóżcie nam go znaleźć”. „Zemsta jest rozkoszą bogów” -jak mówi przysłowie z czasów starożytnej Grecji, dlatego też po rewanżu w Kazachstanie, na oficjalnym profilu Rakowa ukazało się przypomnienie tamtych kpin Kazachów oraz wynik dwumeczu: 0-6, a także foto sprzed roku, gdy FC Astana grała w fazie grupowej Ligi Mistrzów (!) w grupie C z Benficą, Atletico Madryt i Galatasaray…
W Krakowie uczestniczyłem – jako członek Prezydium Zarządu PKOI - w uroczystościach otwarcia Klubu Olimpijskiego w legendarnym Hotelu Francuskim. Legendarnym, bo przecież właśnie w nim przed 103 laty ośmiu dżentelmenów – arystokratów i założyło Polski Komitet Olimpijski. Na jego czele stanął jeden książę Lubomirski, potem drugi książę Lubomirski, a w czasie owego benefisu przemawiał prawnuk tego pierwszego – Jan Lanckoroński–Lubomirski. Dla tabloidów zawsze będzie pierwszym mężem córki Jana Kulczyka – Dominiki, ale wkładanie go tylko w takie ramki nie jest sprawiedliwe.
Najważniejszym jednak gościem na krakowskiej uroczystości był prezydent MKOL-u Thomas Bach, mistrz olimpijski z Montrealu (1976) we florecie w drużynie (z reprezentacją Niemiec Zachodnich). Wręczył on najwyższe możliwe olimpijskie wyróżnienie – „Gold Olimpic Order” prezydentowi RP Andrzejowi Dudzie. Urzędujący prezydent, który „grał u siebie”, bo przecież jest z Krakowa, jest trzecim Polakiem, który otrzymał to zaszczytne wyróżnienie po prezydencie Aleksandrze Kwaśniewskim i naszym krajanie z Wrocławia, jednym z głównych włodarzy światowego sportu akademickiego Marianie Dymalskim. Tych, którzy się oburzyli, że najwyższe z możliwych odznaczeń MKOL-u dostał polityk, uspokajam, że przecież wcześniej poprzednik Bacha poprzednikowi Dudy, tyle że z innej, bo lewicowej opcji dał też. To nie dyplomacja MKOL-u, to raczej wyraz uznania dla tych konkretnych Głów Państw za autentyczne wspieranie sportu. „I ja tam byłem, miód i wino piłem”. Nie, nieprawda. Miodu nie było…
*tekst ukazał się w „Słowie Sportowym” (01.08.2022)
- Zaloguj lub zarejestruj się aby dodawać komentarze
- Odsłony: 600
Postawmy na Lekką Atletykę, a nie na głupią piłkę nożną !