Wokół sami czerwonoarmiści...
Brudni, zawszeni, pijani,
Zewsząd słychać głośne ich krzyki,
Przecinają pochmurne niebo z ich pistoletów strzały…
Zewsząd same przekleństwa,
Wzajemne głośne się przekrzykiwania,
Prymitywna sowiecka dzicz rozochocona,
Mająca w pogardzie boskie i ludzkie prawa…
Szorstka dłoń zaciśnięta na szyi,
Bezlitosnego oprawcy wzrok dziki,
Potęgujące grozę rubaszne ich śmiechy,
W rosyjskim języku chamskie docinki,
Brzuch przyciśnięty kolanem,
Wszelkie wyrwania się próby daremne,
Miotane wściekle wyzwiska obelżywe,
Przesuwające się po ciele brudne ich ręce,
Nieznośny odór samogonu,
Smród ruskich papierosów,
Z spękanych i obślinionych żołdaków ust,
Budził stłumiony wymiotny odruch,
W twarz wymierzony policzek,
Młodej dziewczyny urwany jęk,
Zdarty z szyi złoty łańcuszek,
Wokół na ziemi guziki rozsypane…
A z tysięcy bezbronnych Polek oczu łzy,
Zdławiony szloch w gardle więznący,
Dłonią na ustach stłumiony krzyk,
Pośród bezmiaru okrucieństwa płacz cichutki…
Pomocy znikąd!...
A wokół sama sowiecka swołocz,
Do skroni zimna przyłożona broń,
Zadany pięścią bolesny cios…
I tylko cicha paniczna modlitwa,
W sercu z wolna gasnąca nadzieja,
Gdy każda niepewności sekunda,
Zdawała się całą wieczność trwać…
I tylko strach paniczny,
Nieludzki, odbierający zmysły,
Wbijając się swymi szponami,
W umysły dziewcząt przerażonych,
Serce każdej z nich przeszył,
By wkrótce w wspomnieniach bolesnych,
Przez resztę życia się tlić,
Pozostając ukryty w podświadomości…
Bezmiaru nieludzkiego okrucieństwa,
Na zajmowanych przez sowietów obszarach,
Doświadczyła niejedna młoda Polka,
Topiąc swą rozpacz w niezliczonych łzach…
Oswobodziciele rzekomi,
Naprawdę mściwi bezlitośni kaci,
Zasiali swymi okrutnymi czynami,
Strach jakiego niepodobna opisać słowami,
Ludzie ci prymitywni i dzicy,
Na polskiej ziemi czując się bezkarni,
Niewysłowionych okrucieństw się dopuścili,
Zastraszaniem i groźbą zacierając ich ślady…
Lecz nam nie wolno zapomnieć,
Bólu tysięcy młodych tych Polek,
Które w latach wojny nieludzkiej,
Sowieckich żołnierzy padły łupem.
O ich niewysłowionym cierpieniu,
Winniśmy dziś mówić całemu światu,
Przypominając nieukojony ich ból,
Pokłosiem będący zdrady aliantów.
By zachłyśnięty nowoczesnością świat,
Choć przez chwilę się zadumał,
Nad tym jakie sowiecka Rosja,
Piekło tysiącom Polek zgotowała.
By ich niezliczone tragedie,
Z historii nigdy nie były wymazane,
A krzyż jaki niosły przez całe życie,
Dla cywilizowanego świata był sumienia wyrzutem…
- Wiersz poświęcony pamięci kilkudziesięciu tysięcy Polek które w latach II wojny światowej i po jej zakończeniu padły ofiarą sowieckich gwałtów.