„Wszyscy kłamią, tylko negacjoniści mówią prawdę?”

Dlaczego penalizacja negowania Holokaustu nie jest problemem wolności słowa, tylko granicą cywilizacji

Nie chciałem kolejny raz poruszać tego tematu, ale zmusił mnie do tego jeden z interlokutorów. Dwa razy przedstawiłem mu niepodważalne dowody, dokumenty, świadectwa, ekspertyzy. Dwa razy zasłonił się, że „nie wolno badać Holokaustu”, bo przecież „to karalne”. Kiedy zaproponowałem prywatną korespondencję, znów dwa razy się wycofał. Myślałem, że temat mamy zamknięty, ale nie. On wrócił. W zasadzie mógłbym to pominąć, ale pytanie, które zadał, zaczęło się od fałszu:

„Dlaczego tzw. negowanie Holokaustu jest ścigane z urzędu i w kodeksach karnych wszystkich zachodnich krajów?”

Fałsz w pierwszym zdaniu, i to podstawowy. Otóż nie, nie we wszystkich. To kłamstwo, powtarzane na głos lub półgłosem, ma wywołać przekonanie, że panuje jakaś globalna zmowa, której celem jest zakneblowanie prawdy. Tymczasem prawda jest bardziej zniuansowana i właśnie dlatego warto ją przypomnieć.

Gdzie negowanie Holokaustu jest karalne, a gdzie nie?

1. Niemcy, Austria, Francja, Belgia, Luksemburg, Włochy 

Te kraje mają wprost w kodeksach karnych artykuły przewidujące karę za negowanie Holokaustu. W Niemczech to §130 kodeksu karnego. W Austrii – Verbotsgesetz z 1947 r. (znowelizowany wielokrotnie). Tam nie chodzi o kneblowanie naukowców, tylko o uniemożliwienie neonazistom manipulowania historią i siania propagandy.

2. Polska, Węgry, Rumunia 

Wprowadziły przepisy z innych powodów. U nas obowiązuje art. 55 ustawy o IPN:

"Kto publicznie i wbrew faktom zaprzecza zbrodniom nazistowskim (...), podlega grzywnie lub karze pozbawienia wolności do lat 3."

Ale! Po pierwsze: tylko publicznie. Po drugie: tylko „wbrew faktom”. Po trzecie: nikt nie ściga osób prowadzących badania naukowe czy mających wątpliwości. Ścigani są ci, którzy świadomie kłamią lub propagują oczywiste fałszerstwa, podważające podstawy pamięci historycznej.

3. Wielka Brytania, Irlandia, kraje skandynawskie (Szwecja, Norwegia, Dania, Finlandia) 

Nie mają osobnych przepisów penalizujących negacjonizm. Uznają, że ochrona wolności słowa jest ważniejsza, dopóki nie dochodzi do nawoływania do nienawiści. Dlatego negacjoniści mogą tam mówić, co chcą, ale jeśli pojawi się antysemityzm, wtedy wchodzą przepisy o mowie nienawiści.

Penalizacja a wolność słowa – czy naprawdę jest się czego bać?

Zwolennicy totalnej wolności słowa powtarzają: „Jeśli coś jest prawdą, to nie potrzebuje paragrafu”. Problem w tym, że negowanie Holokaustu nie polega na debacie naukowej. To nie polemika. To ideologiczna propaganda oparta na wyrwanych z kontekstu cytatach, fałszywych „ekspertyzach”, zmanipulowanych danych i tysiącach powielanych bzdur.

Ale jeśli kogoś nie przekonuje sama idea ochrony prawdy historycznej, może przekona go sytuacja w naszym kraju.

Lex TVN, TVP, TVN i inne cenzury dnia codziennego

Gdy trwała batalia o tzw. Lex TVN, wszystkie mainstreamowe media krzyczały o „wolności słowa”. TVN, „Gazeta Wyborcza”, cała liberalna opinia publiczna stanęła w ogniu walki o to, by nikt nie mógł ograniczać prawa do mówienia prawdy. I co mamy dziś? TVP – kłamie. TVN – manipuluje. Fakty nie mają znaczenia. Narracja rządowa i medialna, rażąco jednostronna. A my, zwykli obywatele, mamy coraz mniej realnego wpływu, by to zatrzymać. Nie dlatego, że mamy za mało wolności słowa, tylko dlatego, że nadużywa się jej bezkarnie.

Historia już to przerabiała

Przypomnijmy sobie gazetę „Der Stürmer” – hitlerowski brukowiec, który latami szczuł na Żydów, posługując się rzekomym „prawem do wolności słowa”. A potem, gdy naziści doszli do władzy, nie było już wolności słowa, tylko policyjna pała. Propaganda zbudowana na „swobodzie wypowiedzi” doprowadziła do wojny, w której zginęło ponad 70 milionów ludzi. To nie jest tylko przeszłość – to ostrzeżenie.

Wolność słowa bez granic nie broni demokracji, rozsadza ją od środka.

Gdzie kończy się wolność, a zaczyna odpowiedzialność?

W Polsce art. 55 ustawy o IPN jest skonstruowany precyzyjnie. Wbrew krzykom o „kneblowaniu nauki”, nikomu nie zabrano prawa do badań. Nikt nie został skazany za wątpliwość. Ale penalizacja działa tam, gdzie ktoś świadomie i publicznie zaprzecza faktom. Tylko tyle. I aż tyle.

Czy to może być nadużywane? Jak wszystko. Prawo nie chroni przed złymi ludźmi u władzy, chroni przed najgorszymi skutkami ich działań. A granica między wolnością a odpowiedzialnością powinna przebiegać tam, gdzie kończy się uczciwa debata, a zaczyna cyniczna propaganda.

Reasumując:

Niech ten wpis nie będzie aktem cenzury. Niech będzie apelem o uczciwość, odpowiedzialność i szacunek dla faktów. Jeśli prawda nie wystarcza, to kłamstwo zawsze znajdzie sposób, by się przebić. Ale jeśli przestaniemy bronić prawdy, nie będziemy mieli już nawet narzędzi, by je odróżnić.

I wtedy, naprawdę, będzie za późno.


Praeterea, puto Kaczyński discedere debere et Sakiewicz veniam petere.