Ambicja, która zabija: apel o etyczne przywództwo

„Płoną w ogniu, by osiągnąć,
By zbudować imperia oparte na bólu,
Wspinają się po popiołach, by sięgnąć nieba,
Podczas gdy oślepia ich blask kłamstw.
Z żelaznymi rękami i kamiennymi sercami,
Wspinają się na swe trony, lecz stoją samotnie,
Niszcząc światy niespokojną potęgą,
By stracić dzień i bać się nocy."

Kryzys moralny przywództwa
Na przestrzeni dziejów kondycja demokracji zależała nie tylko od ich praw czy instytucji, ale także od moralnego charakteru przywódców sprawujących władzę. Powstanie i upadek rządów, rozkwit lub upadek cywilizacji oraz wolność lub podporządkowanie obywateli często wynikają z moralnego charakteru tych, którzy sprawują władzę. W obecnych czasach – naznaczonych kryzysami zaufania, uczciwości i erozją demokracji – konieczne jest, abyśmy ponownie rozważyli nie tylko to, kogo wybieramy, ale także charakter i motywacje stojące za ich dążeniem do władzy.
W tym eseju dowodzę, że musimy odrzucać i głosować na polityków, których motywacją są ambicje zawodowe, żądza bogactwa i/lub głód władzy. Zamiast tego musimy wybierać liderów uczciwych, inteligentnych, etycznych, z udokumentowanymi sukcesami w służbie publicznej i dążących do pełnienia funkcji publicznych nie jako drabiny do osobistych korzyści, ale jako platformy do służenia współobywatelom.
Historia daje nam mocne świadectwo: społeczeństwa prosperują pod rządami przywódców-sług i rozpadają się pod jarzmem egoistycznych, skorumpowanych elit. Osobista ambicja za wszelką cenę nie tylko niszczy demokrację, ale często dosłownie zabija ludzi, którzy są wysyłani na śmierć w niekończących się, niepotrzebnych wojnach agresji, napędzanych egoizmem skorumpowanych przywódców.

Kiedy ambicja zabija: lekcje z historii
Ambicja, rozpatrywana w oderwaniu od innych, nie jest z natury zła. Popychała odkrywców przez oceany, naukowców do odkryć, a artystów do wielkości. Ale kiedy osobista ambicja, oderwana od cnoty, etyki i obowiązku, dominuje w duszach przywódców, narody stają w obliczu wielkiego zagrożenia.
Wśród najbardziej wyrazistych przykładów zagrożeń, jakie niesie ambicja, znajduje się Napoleon Bonaparte . Początkowo okrzyknięty obrońcą wolności, wkrótce koronował się na cesarza Francuzów, zdradzając ideały, które go wyniosły. Jego wojny – od Włoch po Rosję – przyniosły miliony ofiar, miasta obrócone w ruinę, a kontynent pogrążony w chaosie. Upadek Napoleona pod Waterloo nie był jedynie klęską militarną; był upadkiem reżimu zbudowanego na ego, a nie na etyce. Jego historia to przestroga: jak republika zrodzona z rewolucji może zostać zmiażdżona przez ambicje jednego człowieka.
Adolf Hitler najlepiej reprezentuje ambicję pozbawioną moralnego fundamentu. Powstając pośród rozpaczy Niemiec, obiecywał odrodzenie, a przyniósł tyranię, śmierć i zniszczenie. Ukrywając władzę pod płaszczykiem populizmu, z przerażającą skutecznością zdemontował Republikę Weimarską – za pomocą prawa, propagandy i strachu. Jego wojny podbojów i ludobójstwa były obsesjami napędzanymi nienawiścią rasową i imperialnymi urojeniami. Zanim upadł, dziesiątki milionów ludzi zginęło, a świat ujrzał otchłań.
Przykłady te odzwierciedlają ponadczasową prawdę: ambicja pozbawiona cnoty nie wznosi, lecz unicestwia .

Siła Sługi-Przywódcy
W przeciwieństwie do ambitnego polityka stoi przywódca-sługa – ci, którzy wchodzą do polityki nie po to, by być kimś , ale by coś zrobić . Są to osoby, dla których służba publiczna nie jest środkiem do osiągnięcia osobistych korzyści, lecz moralnym obowiązkiem zakorzenionym w pokorze, służbie i sprawiedliwości. Historia Ameryki zna kilka wybitnych przykładów takich kierujących się zasadami sług publicznych.

Abraham Lincoln
Lincoln, prawnik-samouk z skromnych początków, nie dążył do władzy dla niej samej, lecz został wezwany przez sytuację, by zachować rozbitą unię i stawić czoła moralnemu kryzysowi niewolnictwa. Jego decyzje nie były podyktowane naciskami partyjnymi ani osobistą popularnością, lecz niezachwianym poczuciem sprawiedliwości i ewoluującym przywiązaniem do godności ludzkiej. Choć wyśmiewany przez elity i atakowany zewsząd, Lincoln kurczowo trzymał się wizji „doskonalszej Unii”, w której wolność nie byłaby domeną niektórych, lecz prawem wszystkich. Ogłosił Proklamację Emancypacji nie jako manewr taktyczny, lecz jako imperatyw moralny – wiedząc, że może go to kosztować reelekcję, a nawet życie. W Lincolnie odnajdujemy nie ambicję zdobywcy, lecz moralny charakter sługi publicznego i strażnika – człowieka, który z odwagą, współczuciem i determinacją dźwigał ciężar duszy narodu.

John F. Kennedy
John F. Kennedy był przykładem przywództwa opartego na zasadach, opartego na powściągliwości, intelekcie i moralnym obowiązku. W szczytowym okresie zimnej wojny, gdy presja na demonstrację dominacji militarnej była ogromna, Kennedy wybrał dyplomację zamiast destrukcji podczas kryzysu kubańskiego – opierając się chóralnym apelom o wojnę i zapobiegając globalnej katastrofie nuklearnej poprzez spokojną determinację i etyczny osąd. Kennedym kierował nie strach ani pochlebstwa, lecz ciche poczucie obowiązku wobec pokoju, sprawiedliwości i dobra wspólnego. Widzimy w nim przywódcę, który rozumiał, że prawdziwa siła tkwi nie w militarnym podboju i podporządkowaniu sobie innych, lecz w pokoju i współpracy – a etyczne przywództwo definiuje się zarówno przez to, czego się odmawia, jak i przez to, co się odważa osiągnąć.

Filozofia przywództwa etycznego
Zanim będziemy mogli domagać się etycznego przywództwa, musimy je najpierw zdefiniować – nie tylko poprzez przykład, ale poprzez zasady. Co to znaczy przewodzić etycznie? Jaki kompas moralny kieruje liderem godnym zaufania publicznego?
W swej istocie etyczne przywództwo stanowi połączenie filozofii moralnej i odpowiedzialności obywatelskiej . Nie chodzi tu tylko o podejmowanie „dobrych” decyzji czy unikanie skandali. Chodzi o ugruntowanie władzy w sumieniu, zakotwiczenie ambicji w człowieczeństwie i pokorze oraz kształtowanie polityki z niezachwianym zaangażowaniem w sprawiedliwość, prawdę i godność innych.

Etyka cnót
Od Arystotelesa do Konfucjusza etyka cnót uczy nas, że moralność przywódcy nie jest definiowana wyłącznie przez rezultaty, ale przez wewnętrzny charakter, który kieruje jego wyborami. Etyczni przywódcy pielęgnują cnoty takie jak roztropność , uczciwość, umiarkowanie , odwaga , sprawiedliwość i pokora . Nie są to cechy ozdobne – stanowią istotę przywództwa.
Taki przywódca nie robi wyłącznie tego, co jest legalne i korzystne.
Pytają:
„ Czy to jest właściwe?”, a nie: „ Czy to zapewni głosy? ”
, „ Czy to służy dobru ogółu?”, a nie: „ Czy mogę się na to uchylić? ”.
W przywództwie etycznym sumienie jest ważniejsze od kalkulacji , a cnota góruje nad próżnością.

Filozof Immanuel Kant argumentował, że etyka nie jest kwestią konsekwencji czy popularności, lecz przestrzegania obowiązku moralnego. Przywódcy etyczni pojmują swoją rolę jako świętą misję. Składają przysięgi nie jako ceremonialne rytuały, lecz jako wiążące zobowiązania moralne. Dla nich Konstytucja nie jest narzędziem, lecz świętym przymierzem .
Etyczny przywódca nie narusza cudzych swobód obywatelskich dla korzyści politycznych. Nie poświęca zasad dla wyborów. Nie pyta o to, co jest łatwe lub korzystne, ale o to, czego wymaga od niego prawo, sprawiedliwość i odpowiedzialność urzędu. Jego dewizą nie jest „wygrywaj za wszelką cenę”, ale „rób to, co słuszne, bez względu na wszystko”.

Etyczne przywództwo nie może ignorować rezultatów – musi troszczyć się o konsekwencje polityki. Jednak utylitarny impuls do maksymalizacji dobra wspólnego musi być zawsze łagodzony przez nienaruszalne prawa jednostek . Etyczny przywódca może dążyć do zmniejszenia cierpienia lub promowania dobrobytu, ale nigdy poprzez naruszanie ludzkiej godności lub poświęcanie osób bezbronnych.
Prawdziwe przywództwo etyczne rozważa koszty i korzyści bez cynizmu i odrzuca fałszywą logikę „strat ubocznych” jako tarczę moralną . Żadna ambicja, nawet najbardziej wzniosła, nie usprawiedliwia niesprawiedliwości wobec bezsilnych.

Etyka zarządzania
W tradycji republikańskiej – od Cycerona przez Jeffersona po Hannah Arendt – etyczne przywództwo polega na dbaniu o res publica (dosłownie „rzecz publiczną”), czyli o dobro wspólne – czyli wspólną przestrzeń publiczną, instytucje, wartości i sprawy, które należą do całej wspólnoty politycznej i jej służą. Przywódcy nie są właścicielami państwa, lecz jego opiekunami. Ich zadaniem nie jest dowodzenie, lecz zachowanie wolności, sprawiedliwości i demokratycznego życia dla przyszłych pokoleń.
Tradycja ta kładzie nacisk na odpowiedzialność publiczną, przejrzystość, odwagę obywatelską oraz głęboki szacunek dla Konstytucji, instytucji, praw i godności obywatela . Etyczne przywództwo w tym ujęciu nie oznacza heroicznej dominacji, lecz cichą opiekę. Nie jest sceną dla ego, lecz polem obowiązku.

Etyczne przywództwo nie jest zatem dziełem przypadku. Nie jest charyzmą, sprytem ani po prostu brakiem skandali. To dyscyplina charakteru, wierność prawdzie i odmowa wykorzystywania władzy jako broni w imię własnych interesów .
Takie przywództwo jest trudne, często niewdzięczne i rzadko nagradzane w krótkim okresie. Ale to jedyny rodzaj przywództwa, który podtrzymuje prawdziwą wolność, dobrobyt, przywraca zaufanie i nadaje godność Republice.
Jako obywatele, naszym obowiązkiem jest dostrzegać i domagać się takiego przywództwa – nie w blasku sławy, lecz w świetle sumienia. A jako społeczeństwo, nasze przetrwanie zależy od żądania niczego mniej.

Ambicja i niekończące się wojny
Nigdzie ambicja oderwana od cnoty nie jest bardziej zgubna niż w sprawach wojny i pokoju. Kiedy dążenie do osobistej władzy przyćmiewa moralną powściągliwość, narody wciągane są w krwawe, niepotrzebne i w inny sposób możliwe do uniknięcia konflikty. Wojna nie staje się ostatecznością, lecz stałym teatrem ego – odwróceniem uwagi od wewnętrznych niepowodzeń i narzędziem budowania imperiów.

Wojna w Iraku jest jednym z najbardziej jaskrawych przykładów. Rozpętana pod fałszywym pretekstem o „broni masowego rażenia”, wojna skrywała mroczniejsze motywy: dominację regionalną, dostęp do ropy naftowej i polityczne dziedzictwo. Zdestabilizowała Bliski Wschód, pochłonęła setki tysięcy istnień ludzkich, spowodowała przesiedlenia milionów i pochłonęła biliony dolarów z budżetu państwa. Po niej nastąpiło wiele wojen agresywnych na Bliskim Wschodzie i w innych miejscach.
Poza straszliwymi zniszczeniami za granicą, wojny te doprowadziły do faktycznego demontażu Konstytucji Stanów Zjednoczonych i naszych swobód obywatelskich oraz napędzały ekspansję państwa policyjnego . Ich twórcy nie ponieśli prawie żadnej odpowiedzialności, a jego wykonawcy się wzbogacili – dowodząc, że w pozbawionym zasad systemie wojna przynosi zyski nielicznym, a obciąża wielu.

Prezydent Eisenhower ostrzegał nas przed „kompleksem wojskowo-przemysłowym”, siecią, która czerpie zyski z nieustannej wojny i przedkłada agresję nad dyplomację . Dziś wywoływanie wojny to ponadpartyjny rytuał, politycznie bezpieczniejszy niż pokój. Ataki dronów, uprawnienia do inwigilacji i nieograniczone budżety obronne spotykają się z niewielkim zainteresowaniem – podczas gdy weterani wracają do domów z bliznami, a bezbronni płacą za to życiem.
Etyczne przywództwo musi odrzucić wojnę i uznać pokój za moralny imperatyw. Musimy wybierać przywódców, którzy postrzegają dyplomację jako siłę, którzy mówią prawdę o naszych wojnach i którzy odmawiają poświęcenia życia dla swoich ambicji. Tylko wtedy, gdy wywyższymy takich przywódców, możemy przerwać cykl przemocy wojennej – i wyrwać naszą Republikę z uścisku niekończących się wojen zagranicznych.
Musimy domagać się etycznego przywództwa — nie tylko po to, by chronić nasze wartości, ale także po to, by chronić nasze życie i życie naszych bliskich.

Musimy położyć kres kultowi politycznych celebrytów
W dobie algorytmicznego uwodzenia i nieustannego nasycenia mediami, polityka została porwana przez spektakl. Polityk został przekształcony – nie jako urzędnik państwowy, ale jako marka, postać kultowa, celebryta . To nie jest nieszkodliwa zmiana kulturowa. To głębokie wypaczenie demokracji i główny czynnik napędzający narcyzm, korupcję i autorytaryzm.
Kiedy rządzenie staje się rozrywką, prawda staje się opcjonalna , a wydajność staje się wszystkim . Wskaźniki, które kiedyś definiowały odpowiedzialne przywództwo – uczciwość, mądrość, odwaga – zostają zastąpione przez polubienia, udostępnienia, wyniki sondaży i viralowe slogany. Celem nie jest mądre rządzenie, ale budowanie marek osobistych i siły celebrytów . Zdobyć kamerę, a nie argumenty.
Styl góruje nad treścią. Decyzje są podejmowane mniej pod wpływem sumienia, a bardziej rachunku wizerunkowego. W tym wypaczonym krajobrazie publicznym mylimy popularność z cnotą, a charyzmę z kompetencją i moralnością . W tym teatrze absurdu rząd staje się sceną, a Republika przemienia się w bezmyślny reality show oparty na kłamstwach.
Ta kultura promuje próżność i przyciąga narcyzów i psychopatów . Wraz ze wzrostem popularności polityków, rośnie ich izolacja od krytyki. Niczym gwiazdy rocka czy rodziny królewskie, zostają zamknięci w bańkach lojalistów, pochlebieni przez pochlebców i chronieni przed odpowiedzialnością. Prawda staje się elastyczna. Skandale są przekształcane w spektakle. Etyczne uchybienia są przekształcane w zwykłe zwroty akcji.

Konsekwencje są równie niebezpieczne, co przewidywalne: utrata prawdy, pokory, odpowiedzialności i moralnej powściągliwości . Dominują najgłośniejsze głosy; najmądrzejsi są ignorowani. Pokorni są odrzucani jako „nudni”. Refleksywni są wyśmiewani jako słabi. Demagogowie prosperują na tym polu, podczas gdy przywódcy kierujący się zasadami z trudem przebijają się przez szum.
Ten kompleks celebrytów i polityki również zmienia sposób myślenia opinii publicznej. Obywatele stają się fanami , a fani nie są racjonalnymi obywatelami. Nie domagają się odpowiedzialności – domagają się zwycięstwa i potwierdzenia. Będą usprawiedliwiać nadużycia, racjonalizować kłamstwa i bronić niesprawiedliwości, dopóki ich wybrany idol pozostanie nieskalany. Przeciwnicy są demonizowani za błahostki; sojusznicy są usprawiedliwiani za przestępstwa. Media stają się wzmacniaczami emocji, a nie strażnikami faktów i prawdy. Segmenty wiadomości nie mają na celu informowania, lecz wywoływania emocji – strachu, gniewu, oburzenia. Dziennikarstwo staje się mieszanką propagandy i rozrywki. Rozważania ustępują miejsca plemienności.

Aby przywrócić demokratyczną integralność i zdrowy rozsądek, musimy odwrócić ten kulturowy dryf. Politycy muszą zostać strąceni z piedestału i powrócić do swojej prawdziwej roli – służby publicznej. Urząd publiczny nie jest prawem dziedzicznym, platformą do zarabiania pieniędzy czy sławy – jest obowiązkiem i okazją do służby.
Musimy oprzeć się pokusie ubóstwiania tych, którzy nami rządzą. Nie są królami, nie wpływowymi osobami, nie zbawicielami. Są sługami społeczeństwa. A naszym zadaniem nie jest kibicowanie im z boku, jak kibice, lecz praktykowanie odpowiedzialnego obywatelstwa poprzez wybieranie najbardziej etycznych liderów, a następnie kwestionowanie ich, podważanie i pociąganie do odpowiedzialności.

Jak zidentyfikować etycznych liderów
Etyczni liderzy rzadko ogłaszają się z rozgłosem. Nie zawsze są najbardziej charyzmatyczni ani biegli w mediach. Ale zostawiają ślady – etyczne odciski palców – które świadomi wyborcy potrafią dostrzec. Oto kilka konkretnych sposobów, aby ich zidentyfikować:
Historia osiągnięć ponad retoryką

Spójrz poza słowa kandydata i sprawdź, co zrobił . Czy zajął niepopularne, ale pryncypialne stanowisko w prawdziwym interesie publicznym? Czy dotrzymał słowa, nawet za cenę polityczną? Czy działał na rzecz swoich wyborców w poprzednich służbach publicznych? Etyka ujawnia się w czynach, a nie w komunikatach prasowych.
Jaki jest ich dorobek wyborczy? Głosowanie za ludobójstwem lub jakąkolwiek wojną agresywną powinno być dyskwalifikujące. Skoro wysłali czyjeś dzieci na śmierć za swoje ambicje, nie zawahają się wysłać twoich.
Czy głosowali za jakimiś niekonstytucyjnymi ustawami, takimi jak zezwalające na inwigilację bez nakazu lub ograniczające wolność słowa? Jeśli byliby skłonni złamać swoją świętą przysięgę ochrony i obrony Konstytucji, nie można im ufać i nie kwalifikują się do służby publicznej.

Podążaj za pieniędzmi
Sprawdź, skąd pochodzą fundusze na ich kampanie. Czy polegają na darowiznach od zwykłych ludzi, czy na komitetach politycznych, wykonawcach zamówień obronnych i lobbystach z zagranicy? Pieniądze to moralny szlak; podążaj nim. Nie wspieraj żadnych kandydatów finansowanych przez interesy korporacyjne, kompleks militarno-przemysłowy i/lub zagraniczne lobby – nie będą oni reprezentować ciebie, a służyć swoim darczyńcom.

Jak traktują bezsilnych
Zwróć uwagę na to, jak kandydat traktuje osoby bez wpływu – sygnalistów, imigrantów, więźniów, biednych. Etyczni liderzy walczą o tych, którzy nie są w stanie im się odwdzięczyć.

Pokora w przywództwie
Unikaj tych, którzy mówią tylko o rzeczach absolutnych lub wywyższają się jako zbawcy. Etyczni przywódcy uznają swoje ograniczenia, akceptują sprzeciw i dzielą się zasługami. Pycha jest maską ambicji; pokora jest oznaką służby.

Przejrzystość
Czy jasno tłumaczą swoje decyzje, czy też kryją się za manipulacją? Czy są gotowi ponieść odpowiedzialność, czy raczej unikają odpowiedzialności i obwiniają? Przejrzystość jest towarzyszką uczciwości.
Zbuduj kulturę i instytucje etycznego przywództwa
Zidentyfikowanie etycznych liderów to dopiero połowa sukcesu. Musimy również zbudować kulturę i instytucje, które będą ich promować, chronić i cenić ich służbę.

Reforma zachęt
Reformy wyborcze, w tym reforma prawyborów, głosowanie metodą oceny preferencji, środki mające na celu zwalczanie gerrymanderingu i reforma finansowania kampanii, mogą zniechęcić do uprawiania polityki performatywnej, zachęcić do rzetelnej i przemyślanej rywalizacji idei oraz wyłonić najbardziej kompetentnych i etycznych kandydatów.
Przerwij cykl karierowiczostwa, wprowadzając ograniczenia kadencji, zakazując lobbingu byłym parlamentarzystom i minimalizując wpływ wielkich pieniędzy na politykę. Wprowadź całkowity zakaz handlu informacjami poufnymi przez przywódców politycznych i urzędników mianowanych. Etyczni liderzy mają większe szanse na wyłonienie się w systemie, który nie nagradza korupcji.

Edukacja obywatelska
Naucz kolejne pokolenie, że przywództwo to nie tylko sława, władza czy bogactwo. Podkreślaj w szkołach wzorce moralne, nie tylko generałów czy miliarderów. Pokaż, że cicha odwaga i przywództwo służebne są godne podziwu.
Czytaj i wspieraj niezależne media
Etyczni liderzy są często ignorowani lub marginalizowani przez media głównego nurtu. Czytaj, udostępniaj i wspieraj niezależne dziennikarstwo, które ujawnia korupcję i promuje głosy osób kierujących się zasadami . Rozświetlaj świat tam, gdzie dominuje manipulacja.

Stwórz przestrzenie polityczne do dyskusji
Zachęcaj do lokalnych forów, debat, spotkań w ratuszu, podcastów i dyskusji online, gdzie obywatele mogą bezpośrednio angażować się w rozmowy z kandydatami, z dala od zgiełku partyjnych mediów. Etyczni liderzy odnoszą sukcesy w przestrzeniach, w których idee liczą się bardziej niż slogany.

Pociągnij władzę do odpowiedzialności
Nawet etyczni przywódcy potrzebują kontroli. Droga do tyranii jest wybrukowana ślepą lojalnością. Zdrowa republika wspiera cnotę, ale wymaga przejrzystości i nadzoru ze strony wszystkich.

Odpowiedzialność obywateli
Jeśli chcemy mieć etycznych przywódców, musimy być etycznymi obywatelami . Demokracje zazwyczaj dostają takich przywódców, na jakich zasługują. Jeśli przedkładamy widowisko nad treść, obietnice nad zasady, sprzyjamy rozwojowi karierowiczów i szarlatanów. Jeśli jesteśmy cyniczni, apatyczni lub roztargnieni, oddajemy Republikę tym, którzy łakną władzy.
Ale jeśli wymagamy charakteru, odpowiedzialności i pokory, możemy przywrócić polityce jej najszlachetniejszą funkcję: troskę o dobro wspólne . Jednak to przywrócenie nie może opierać się wyłącznie na indywidualnym rozeznaniu. Wymaga aktywnej organizacji obywateli i reformy struktur, które podnoszą rangę urzędników państwowych.
Obywatelskie organizacje monitorujące, niezależne komisje etyki i lokalne kluby polityczne mogą wywierać presję na instytucje, aby zachowały przejrzystość i rozliczalność. Technologie obywatelskie – takie jak platformy otwartych danych i narzędzia sztucznej inteligencji – mogą umożliwić obywatelom i dziennikarzom publikowanie prawdy, wyrażanie swoich poglądów, ujawnianie korupcji, monitorowanie liderów i bezpośredni wpływ na proces decyzyjny.

Etyczne przywództwo kwitnie również wtedy, gdy system nie karze za odwagę moralną. Oznacza to budowanie kultury politycznej i ram instytucjonalnych, które nagradzają mówienie prawdy, chronią sygnalistów i chronią przed odwetem. Musimy sprawić, by wyrażanie sprzeciwu z uczciwością było bezpieczniejsze niż tchórzostwo w konformizmie.
Przede wszystkim musimy żyć cnotą obywatelską, której poszukujemy . Odwaga nie jest wyłączną domeną osób piastujących wysokie stanowiska. Należy ona również do wyborców, którzy głoszą niepopularne prawdy na zebraniach rad szkolnych, do aktywistów kwestionujących niesprawiedliwe prawa, oraz do społeczności, które nie odwracają wzroku. Etyka w przywództwie zaczyna się od etyki w obywatelstwie.

Odwaga etycznego przewodzenia
Etyczne przywództwo to nie tylko kwestia charakteru, to odwaga. Odwaga, by powiedzieć „nie”, gdy tłum krzyczy „tak”. Odwaga, by poświęcić polityczne korzyści dla zasad moralnych. Odwaga, by przewodzić nie strachem czy pochlebstwami, lecz prawdą.
Historia oddaje hołd nie ostrożnym poszukiwaczom konsensusu, lecz tym, którzy ryzykowali reputację i karierę dla sprawiedliwości. Niezależnie od tego, czy stoją samotnie na sali obrad Kongresu, wetują budżet wojenny, czy piętnują nadużycia we własnej partii, etyczni przywódcy często działają wbrew władzy. Ich uczciwość nie chroni ich przed trudnościami – wręcz ich wymaga.

Dlatego właśnie musimy pielęgnować odwagę – nie tylko u naszych przywódców, ale i u nas samych. W społeczeństwie, które ceni wygodę i nagradza uległość, etyczne przywództwo to trudna droga. Ale to jedyna droga prowadząca do pokoju, sprawiedliwości i odnowy demokracji, a zatem jedyna droga warta podążania.
Każde pokolenie staje przed pytaniem: jakim ludziom powierzyć władzę? Jeśli wybierzemy tych, którzy służą ambicji, państwo będzie im służyć. Ale jeśli wywyższymy tych, którzy prawdziwie służą ludziom, naród będzie mógł rozkwitnąć .
Etyczne, propokojowe przywództwo nie jest mrzonką — to jedyna realna droga do pokojowego, rozwijającego się i sprawiedliwego społeczeństwa.

„Pokój nie polega na złocie ani zysku,
Ani na zdobyczach cudzego cierpienia;
Można go znaleźć, odwracając się od kłamstwa,
odrzucając światy, w których dobro musi umrzeć,
by stanąć tam, gdzie rozwija się prawda i dobroć,
i marzyć o życiu poza tym cierpieniem”.

Frontier Man

Frontier Man to amerykański poeta, pisarz, muzyk i artysta wizualny. Publikuje swoje prace pod pseudonimem, aby skupić się na swoich ideach i sztuce, a nie na tożsamości.