Dekapitacja? Nie!

Ponieważ akurat się nie zdarzyło ostatnio więcej niż dwie sensacje dziennie, pozwoliłam sobie w słoneczny niedzielny dzionek, otoczona bezmiarem kwitnącego o miesiąc za wcześnie kwiecia (od tygodnia bzy i jabłonie, a właśnie zakwitły konwalie; rok temu stało się to 22 maja), otóż pozwoliłam sobie na głębsze rozmyślania nad polskim losem.
Dekapitacja to bardzo przykre słowo, oznacza pozbawienie głowy, w średniowieczu i islamie np. przez ucięcie toporem; to ostatnie można obserwować na tzw. filmikach z czasów całkowicie współczesnych. W krajach cywilizowanych, cokolwiek to słowo dziś jeszcze znaczy, ucinania głów na razie nie mamy. Ale za to pozbawia się szacunku dla osoby najwyżej położonej, demokratycznie osadzonej, sprawującej najwyższą w danym kraju władzę. To zwykle oznacza prezydenta, nawet w Europie, gdzie wprawdzie ciągle jeszcze jest 13 królestw (może ciut mniej lub więcej, wszystko tak szybko się zmienia), ale prezydenci liczą się tu bardziej niż królowie czy wodzowie, którzy z kolei wiodą jako głowa swoje mniejsze watahy, dzisiaj partie. Jak dla kogo oznacza, oczywiście, bo prezydent to tylko „strażnik żyrandola”, jak pogardliwie wzruszając ramionami określił to panujący nam dziś ponownie premier PDT, gdy musiał (?) w lutym 2010 roku ustąpić kandydowania na ten urząd Bronisławowi Komorowskiemu. A jednak prezydent scala o wiele więcej, niż część narodu, bo scala naród (jakkolwiek go rozumieć) cały, muszą to zaakceptować nawet ci, co go nie akceptują.
Pozbawienie kraju takiej osoby-głowy może przybierać rozmaite formy. Można sprytnie – wprowadzić np. zarząd kolegialny, jakiś Areopag, jak to w starożytności bywało i głowa jednak jakoś była, tylko wieloosobowa. Może taka osoba zginąć, np. w niewyjaśnionej latami katastrofie, i to bardzo szkodzi samopoczuciu obywateli. Może też okazać się agentem obcego państwa, agentem służb dyktatury itp., co także bardzo szkodzi obywatelom.
Może się też okazać osobą pozbawioną ogólnie kwalifikacji moralnych, współczucia dla innych ludzi, obciążoną jakimiś nałogami czy odrzucanymi społecznie upodobaniami. Ale można też ją tylko skutecznie opluć fałszywymi a poruszającymi emocjonalnie zarzutami.
Jeżeli spojrzeć na nasze dzieje najnowsze, widać dwie takie osoby-głowy, których kraj nasz został w nowych czasach pozbawiony. Tak, pierwsza to Lech W., kiedyś wielka nadzieja milionów i potem wielkie ich rozczarowanie, do tego stopnia wielkie, że niejeden do dziś nie uwierzył w jego winy. Kto wie, mówią, może lepiej było zataić to na zawsze, skoro sama głowa nie zdecydowała się wyjawić swoją sytuację obywatelom (lub wycofała się z takiej decyzji), ponieważ utrata związanych z tą osobą nadziei bardziej nam w Polsce szkodzi, niż prawda o tym pomaga, a sama głowa coraz bardziej się plącze i ośmiesza, nie tylko siebie przecież, a to obywateli smutkiem napełnia.
Druga taka osoba to śp. prof. Lech Kaczyński, głowa państwa polskiego, gwałtownie nam odebrana. Długa historia wyjaśniania katastrofy, w której zginął, pozwoliła siłom przeciwnym ujawnieniu prawdy o tym wydarzeniu, a może i w to wydarzenie zamieszanym, tak zamącić, że nawet to, co wyjaśnione, wciąż niewyjaśnionym się zdaje.
Niejeden naród ciężko przeszedł utratę głowy państwa. Historię Ludwika XVI i Marii Antoniny Francuzi do dziś wspominają i badają bez końca, choć nie były to świetlane postaci, ale… były głową ich narodu; a potem była rewolucja i Wandea. Hitler, potwór wszechczasów, stał się na dziesiątki lat symbolem klęski moralnej narodu niemieckiego, którego głową był zaledwie 12 lat. Macedończycy, których prezydent Boris Trajkowski zginął w 2004 roku, z kilkoma innymi osobami w katastrofie lotniczej, w 8 lat później po zmianie rządów, wznowili śledztwo, przekonani, że doszło do zamachu na jego życie a samolot zestrzelono. Znajomi Macedończycy twierdzą, że zamach został potwierdzony, kiedyś widziałam te doniesienia w publikacjach internetowych, w polskim internecie nie mogę jednak teraz znaleźć tego faktu, co jest dziwne. Dodajmy, że w takiej Macedonii już ponad 20 lat temu uchwalono reprywatyzację domów i firm, czego pilnował m. in. prezydent Trajkowski, a czego w Polsce nie doczekaliśmy systemowo do dziś.
Bardzo dobrze wiedzą narody, jak potrzebna jest głowa państwa.
Bardzo osłabiły nas te dwie przeżyte ciężko dekapitacje, bardzo osłabło nasze tzw. morale (dziennikarzy informuję, że to słowo łacińskie rodzaju nijakiego, w I osobie liczby pojedynczej, nie są to liczne morale, jak stosują w swoich tekstach).
Na obecną głowę polskiego państwa sypią się obelgi, od lat część dziennikarzy a nawet polityków nazywa go tylko „Duda”, wyraża się bez szacunku, nie wszyscy wstają, gdy prezydent wchodzi na salę sejmową. Żąda się jego ustąpienia natychmiast, bo zmienił się rząd. Żąda się dlań Trybunału Stanu, nie wiadomo właściwie za co bo zadecydował nie po myśli, z czego widać, że uruchomiono mechanizm dekapitacji symbolicznej; poniża się go, podważa się prerogatywy wynikające wprost z konstytucji, np. prawo łaski. Ruszyły zastępy rozmaitych Moralesów i Soków z Buraka, puszczając ohydne fejki, jakoby prezydent nie podpisał ustawy o powołaniu krajowego systemu leczenia w onkologii, mimo że on ją dawno podpisał. A w ogóle chodziło o nowelizację już istniejącej ustawy, w której o rok przedłużono niezdarnej min. Leszczynie termin wykonania projektu. Przykre, że w tym kłamstwie uczestniczyli najwyżsi politycy rządzącej dziś partii.
Pobudza się takimi posunięciami wyobraźnię wariatów a nawet patologicznych zabójców, a zwykłym obywatelom miesza się w głowie, obniżając kłamstwem autorytet głowy państwa. Która to głowa, symbol upadającej wspólnoty, jak każdemu organizmowi potrzebna jest nam jak powietrze. Pilnujmy Polski, pilnujmy zatem prezydenta. Nie tylko jego bezpieczeństwa osobistego, ale i należnego mu szacunku.
Trzeciej dekapitacji, choćby najbardziej symbolicznej, Polska może już nie przeżyć.
-----------------------------------------
  Felieton dla „Gazety Gdańskiej”