„Z cierpienia jednostek powstaje Wielkość Narodu” - 155 lat temu, 25.10.1867 r. urodził się wybitny gen. Józef Dowbor-Muśnicki, organizator i dowódca 1. Korpusu Polskiego w Rosji, naczelny dowódca zwycięskiego Powstania Wielkopolskiego, uczestnik wojny Polsko-bolszewickiej. Jeden z Ojców Niepodległości. Patron 17. Wielkopolskiej Brygady Zmechanizowanej.
Pochodził ze starego szlacheckiego rodu Dowborów (Dauborów) h. Przyjaciel z Litwy, osiadłego od XV w. w Kiernowie i Muśnikach, a od XVIII w. w okolicy Staszowa w Sandomierskiem. Ród ten szczycił się tradycjami wojskowymi; jego członkowie brali udział m.in. w wojnach napoleońskich. Matka wpajała mu wiarę w odrodzenie Polski, a w stosunku do kobiet rycerskość.
Po rozpoczęciu nauki w gimnazjum w Radomiu w wieku 14 lat przeniósł się do korpusu kadetów w Petersburgu.
Po jego ukończeniu w 1886 r. został słuchaczem Konstantynowskiej szkoły wojskowej w Petersburgu.
„Do żadnego wolnego zawodu nie czułem powołania. Pociągało mnie tylko wojsko" - wspominał Generał.
Po ukończeniu szkoły wojskowej w 1888 r. w stopniu podporucznika służył w 140. pułku piechoty, później w 11. pułku grenadierów.
W latach 1899-1902 studiował w rosyjskiej Akademii Sztabu Generalnego, kończąc ją w stopniu majora.
W czasie wojny rosyjsko-japońskiej (1904-1905) służył jako oficer sztabu I syberyjskiego korpusu.
W 1908 r. skierowano go do sztabu X korpusu w Charkowie. 2 lata później został szefem sztabu 11. dywizji piechoty stacjonującej w Łucku, Dubnie i Krzemieńcu. W 1912 r. przeniesiony do 7. dywizji, w której sprawował to samo stanowisko. Po wybuchu I WŚ wraz z nią wyruszył na front.
W XI.914 r. został dowódcą 14. pułku strzelców syberyjskich. Walczył na jego czele m.in. w zwycięskiej bitwie pod Przasnyszem, gdzie został ranny. W 1915 r. brał udział w bojach nad Dźwiną, będąc pod Lenewarden ponownie ranny.
W VIII.1915 r. uzyskał stopień generała majora i przydział do sztabu I armii.
W II.1916 r. na czele 123. dywizji skierowany został do Azji Mniejszej. Pod koniec roku powrócił na front niemiecki i walczył pod Rygą jako dowódca 38. dywizji.
W I.1917 r. mianowany został szefem sztabu 1. armii. Po wybuchu rewolucji lutowej podporządkował się Naczelnemu Polskiemu Komitetowi Wojskowemu w Rosji.
W VIII.1917 r. został organizatorem i dowódcą 1. Korpusu Polskiego w Rosji, toczył walki z Armią Czerwoną. Wsławił się zajęciem Bobrujska.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego.
6.01.1919 r. Naczelna Rada Ludowa wezwała Generała do objęcia dowództwa nad Powstaniem wielkopolskim. Po uzyskaniu akceptacji Józefa Piłsudskiego udał się do Poznania. Będąc naczelnym dowódcą Powstania Wielkopolskiego zorganizował ponad 100-tysięczną armię i wykazał się trafnymi decyzjami jako dowódca. Popierał ideę rozszerzenia Powstania na Pomorze Gdańskie.
W III.1919 r. został awansowany na stopień generała broni Wojska Polskiego. Następnie przeprowadził proces integracji Armii Wielkopolskiej z Wojskiem Polskim.
Po zwycięskim Powstaniu w Wielkopolsce brał udział w walkach o Lwów.
W 1920 r. został przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkał w majątku Batorowo k/ Poznania zajmując się gospodarstwem i działając m.in. w Stowarzyszeniu Dowborczyków „Ku chwale Ojczyzny”.
Zmarł 26.10.1937 r. w Batorowie. Pochowany został na cmentarzu w Lusowie.
Przy dolnej części nagrobka stoją 2 urny. Jedna wypełniona jest ziemią z Palmir, tam w 1940 r. została rozstrzelana przez Niemców córka Agnieszka. Druga zawiera ziemię katyńską, gdzie zginęła z rąk Sowietów jego druga córka, Janina Lewandowska.
Za życia nigdy nie otrzymał żadnego Polskiego odznaczenia wojskowego.
W 1998 r. pośmiertnie otrzymał Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski. Order Orła Białego przyznał Generałowi pośmiertnie Prezydent Andrzej Duda w 2018 r.
Pamięć, Cześć i Chwała Wielkiemu Wodzowi i Bohaterowi gen. Józefowi Dowborowi-Muśnickiemu.
- Zaloguj lub zarejestruj się aby dodawać komentarze
- Odsłony: 428