Tożsamość

 
Niekiedy trudno wytłumaczyć Polakowi, że jest Polakiem.
 Do takiego wniosku dochodzę ostatnio.
Polacy o polskich korzeniach udają przed sobą licho wie kogo. Po co? Wstydzą się siebie. Dlaczego ? A kto ich tam wie.
„Francuzi z Władywostoku” jak kpił Gajos w „Szwadronie” Machulskiego.
Z głupoty panie, z głupoty, bo nie z czego innego zawieszają się w nijakości; utożsamiają z pustką. Dobrowolnie pozbawiają historii i swego niepowtarzalnego miejsca na ziemi…
Jednak mam dla owych złą, choć w gruncie rzeczy dobrą przecież, wiadomość : Cokolwiek by nie wydumali i tak do końca życia będą tylko Polakami i nikim więcej.
Ot zwyczajny – chichot genealogii. Tak więc próżne zabiegi…
 
A tym co lubią „naszych noblistów”, przypomnę  fragment wierszyka:
 
"Gawęda o miłości do ziemi ojczystej"
Wisławy Szymborskiej 

Bez tej miłości można żyć,
mieć serce puste jak orzeszek,
malutki los naparstkiem pić
z dala od zgryzot i pocieszeń,
na własną miarę znać nadzieję,
w mroku kryjówkę sobie uwić,
o blasku próchna mówić „dnieje”,
o blasku słońca nic nie mówić.
 
Jakiej miłości brakło im,
że są jak okno wypalone,
rozbite szkło, rozwiany dym,
jak drzewo z nagła powalone,
które za płytko wrosło w ziemię,
któremu wyrwał wiatr korzenie
i jeszcze żyje cząstkę czasu,
ale już traci swe zielenie
i już nie szumi w chórze lasu?
 
Ziemio ojczysta, ziemio jasna,
nie będę powalonym drzewem.
Codziennie mocniej w ciebie wrastam
radością, smutkiem, dumą, gniewem.
Nie będę jak zerwana nić.
Odrzucam pustobrzmiące słowa.
Można nie kochać cię – i żyć,
ale nie można owocować.