Okruchy Pisma: Zasięganie języka

A wy za kogo mnie uważacie? (Mk 8,29)
 
Dzisiejsza Ewangelia opowiada nam, jak Jezus - używając potocznego zwrotu - „zasięga języka”. Prawdopodobnie, będąc Bogiem, doskonale znał opinie tłumu i najbliższych Mu uczniów na swój temat. Po cóż więc pytał?

Epizod ten - to próba odwagi dla apostołów. Może i prawdomówności, lecz przede wszystkim odwagi. Każdy z nas wie dobrze, że inną rzeczą jest mieć jakiś pogląd, inną zaś - głosić go publicznie. Dobrze to widać, gdy przychodzą czasy, w których odwaga tanieje.
 
Przyjrzyjmy się swojej odwadze. Mamy teraz dobrą okazję. Jesteśmy przecież katolikami, członkami Kościoła Powszechnego, który jest odsądzany od czci i wiary na każdym kroku, z lewa i z prawa. Łatwo kupujemy epitety „ciemnogród”, „klerykalizm”, „fanatyzm religijny” i wstydliwie chowamy się z naszym katolicyzmem w prywatność.

Jeszcze trochę i okaże się, że krzyż we własnym domu też jest niestosowny, bo obraża uczucia naszego gościa-ateisty. Albo islamskiego uchodźcy.
Jeszcze trochę i zabronimy księżom, skądinąd również pełnoprawnym obywatelom, chodzić do urn wyborczych, żeby nam się „kler nie mieszał do polityki”.
Jeszcze trochę i kupimy filozofię „róbta co chceta” jako własną, a zawołanie Aleksego Tołstoja „Człowiek to brzmi dumnie” nakreślimy na drzwiach własnego mieszkania zamiast tradycyjnego „K+M+B”.

A my? Za kogo Go uważamy?