Obrazki ze wsi wymarłej.

Dziękuję za życzliwość, ale napisanie takiej książki wymaga pracy reportażowej, wszystko musi byc udokumentowane, a więc: ciągłych wyjazdów (benzyna, bilety), noclegi, koszty związane z nawiązywaniem kontaktu -  kawa, obiady, prezenty, dostęp do dokumentów itd. Potrzebne są na to nie tak małe pieniądze. Dziś już nic nie ma darmo.
Pierwsza moja książka reportażowa pisana była prze 8 lat: 1990-1998. Temat: wydarzenia na Śląsku Opolskim w w/w okresie, tytuł: "Znów tracimy Śląsk".  Nie zdaje Pani sobie sprawy, jakie miałem trudności z jej wydaniem (dlatego tak długo ją pisałem). Przyczyną była poprawność polityczna i brak jakiejkolwiek wizji ówczesnych decydentów. W przypadku ziem zachodnich byłoby jeszcze gorzej. Taka jest prawda. I dlatego takich książek nie ma. 
"Znów tracimy Śląsk" to jedyna, z polskiej strony, książka, która opisywała te czasy. Niemcy napisali takie dwie. O przemianach na zz nie wiemy nic. I dlatego, wiele rzeczy już można nam wmówić. I to na każdym szczeblu.
Dziś nie zmieniło się nic, jest tak samo. Polscy decydenci nie czyją potrzeby dokumentowania ani życia, ani przemian, ani prawdy. Mając taką historię, jak polska, to prawdziwe kalectwo.

Nie ma czegoś takiego, przynajmniej  w Niemczech, jak "polska emigracja", są po prostu emigranci polskiego pochodzenia, którzy nie trzymają się razem, nie pomagają sobie, a nawet są wręcz wrogo nastawieni do rodaków, którzy przyjechali nieco później od nich (patrz wypowiedź powyżej Pana Lektora), zupełnie tak, jakby oni sami od razu znali prerfekcyjnie niemiecki i byli Bóg wie jakimi rozchwytywanymi fachowcami. Każdy ma jakiś swój powód zmuszający go do wyjazdu, ja nasłuchałam się już tylu ludzkich historii i tragedii, że nikogo nie oceniam. Pierwsze, co się słyszy po przyjeździe od własnych rodaków, to "po co tu przyjechałeś". Ja o swoich kontaktach z Polakami w Niemczech mogłabym również napisać książkę, ale obawiam się, że tak smutnej prawdy i tak nikt nie chciałby czytać. Musiałam kiedyś coś załatwić w pewnym urzędzie, natrafiłam na młodą, ok 35 lat urzędniczkę, Polkę. Była sama w pokoju i odmówiła rozmowy ze mną w języku polskim mówiąc cyt. dosłownie: "jesteśmy w Bundesrepublik Deutsch i obowiązuje nas język niemiecki"! Dla znających temat dodam tylko, że urzędowy język niemiecki jest niezwykle trudny, a z wypełnianiem urzędowych dokumentów i formularzy mają problem nawet rodowici Niemcy. Ja posługiwałam się wówczas tylko szkolnym niemieckim. Tak postanowiła okazać mi swoją pogardę. Tak samo zachowywała się asystenka (Polka) w szkole mojego syna, a inna w momencie, kiedy szukałam mieszkania wręcz mi zaszkodziła. Jest to zachowanie niespotykane  wśród emigrantów innych narodowości. W Niemczech jest np. mnóstwo Rosjan, to jest chyba nawet druga po tureckiej mniejszość narodowa (chociaż nie mam pewności, więc może ktoś mnie poprawi), oni mają niektóre miejsca tak "obsadzone" swoimi, że język rosyjski jest tam na porządku dziennym. Np. apteki, czy sklepy gdzie pracują Rosjanie,  z klientami również Rosjanami normalnie głośno rozmawiają po rosyjsku, oni dlatego właśnie do takiej apteki przychodzą, żeby załatwić swoje sprawy w ojczystym języku!  Nikomu z nich nawet nie przyjdzie do głowy wstydzić się tego języka, czy powiedzieć "auf deutsch bitte!" To samo dotyczy ludności tureckiej, wchodzą dajmy na to na pocztę i słyszy się "salam alejkum ", a  w odpowiedzi, od tureckiego pracownika "alejkum salam" - nikt nie ma z tym problemu. Ciekawe, co by było, gdybym ja pozdrowiła w takiej sytuacji pracownicę polskiego pochodzenia na głos "szczęść Boże"? Pewnie udawałaby głuchą i nie wynika to z nienawiści do religii katolickiej, ale ze wstydu za własne pochodzenie, język i kulturę. Pocieszam się tylko, że ci, którzy w ten sposób się zachowują, to nie są prawdziwi Polacy, tylko osoby polskojęzyczne, urodzone w Polsce...

A oglądał pan Szczęśliwego Nowego Jorku (1997) - Filmweb

To nie tylko desperacja. To często chęć zarabiania 10k PLN mając podstawowe wykształcenie lub wyższe ze znajomością obsługi Excela i nic więcej. A często także alkoholizm pod sukmaną.