Czy Sędziowie SN złamią aktualną Konstytucję ?

Skoro jest oczywiste, że konstytucje w Polsce zostały uchwalane nie raz i nie dwa (inaczej mielibyśmy za obowiązującą nadal Konstytucję z 3 maja 1791) – znaczy to, że żadna z nich nie może być „ostateczna”, ani, że żadna z nich nie może stawiać jakichkolwiek warunków jej zmiany w przyszłości.
Póki jednak zmiany takowej nie dokonano – obowiązuje ona jako najwyższe prawo; cóż jednak począć, gdy prawo to jest niespójne i zaprzecza samemu sobie? Tak dochodzimy do aktualnego sporu polityczno-prawnego – o sędziów Sądu Najwyższego.
W sprawie tej, Konstytucja mówi z jednej strony iż Ustawa określa granicę wieku, po osiągnięciu której sędziowie przechodzą w stan spoczynku. (art.180, p.4), z drugiej zaś strony wymienia przypadek szczególny, jakim jest I. Prezes SN: Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego powołuje Prezydent Rzeczypospolitej na sześcioletnią kadencję spośród kandydatów przedstawionych przez Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu Najwyższego (art.183, p.3). Problem, jaki wyłania się z tego zestawienia brzmi:

czy Pierwszy Prezes SN może być sędzią w stanie spoczynku?

Ponieważ wszelkie akty prawne interpretuje się w porządku linearnym (przepis kolejny musi być zgodny z poprzednim) pytanie to jest bezsprzecznie uzasadnione, a że Ustawa Zasadnicza na nie nie odpowiada -  odpowiedzi musi udzielić Trybunał Konstytucyjny (właśnie dlatego został w konstytucji powołany). Do momentu ogłoszenia tej odpowiedzi jakiekolwiek podważanie konstytucyjności Ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw  (Dz. U. z 2017 r., poz. 38) – na mocy której Sędzia przechodzi w stan spoczynku z dniem ukończenia 65 roku życia, chyba że nie później niż na sześć miesięcy przed ukończeniem 65 roku życia oświadczy Ministrowi Sprawiedliwości wolę dalszego zajmowania stanowiska i przedstawi zaświadczenie stwierdzające, że jest zdolny, ze względu na stan zdrowia, do pełnienia obowiązków sędziego, wydane na zasadach określonych dla kandydata na stanowisko sędziowskie (art. 7, pkt. 1a, par. 1) jest pozbawione podstaw prawnych, zatem z mocy tej ustawy niestosowanie się do niej jest czynem karalnym .
Sędziowie, którzy w ustawowym terminie nie złożyli wymaganego tą ustawą zaświadczenia -  do dnia 3 lipca br. (dot. to sędziów, którzy osiągnęli wiek emerytalny do pół roku wcześniej od tej daty) – przeszli z mocy prawa w stan spoczynku. Także więc I. Prezes SN (podobnie jak wyznaczony przez nią jej „chwilowy zastępca”) znajduje się obecnie w tym stanie prawnym, tj. jakiekolwiek czynności, jakie by podjęli jako sędziowie SN, narażają ich na zasadne oskarżenie o łamanie prawa.

P.S.
Zwraca uwagę perfidia, z jaką Prezes Gersdorf „wsadziła na minę” Prezydenta RP: nie musiał on przecież znać sytuacji prawnej zaproponowanego w rozmowie z Gersdorf  do "pełnienia obowiązków I. Prezesa SN" sędziego Iwulskiego i przyjął propozycję dobrej wierze; jak poinformował następnie prezydencki minister Mucha –  oświadczenie Iwulskiego (złożone zgodnie z ustawą na ręce Ministra Sprawiedliwości - jak się okazało niepełne) zostało już przekazane do KPRP i jest obecnie analizowane.