Rzemieślnicy. Co począć z buntem prawników czy lekarzy?

Kilka liczb na początek:
W 2011 r. w akcjach ratowniczych zginęło 3 strażaków (dla porównania – w 2010 r. również zginęło 3 strażaków), a 450 odniosło obrażenia (394 w 2010 r).
http://psp.opole.pl/uploads/info-o-psp-na-xx-lecie.pdf
2010 rok to sześć kolejnych nazwisk, które wpisane zostały do Księgi Pamięci Poległych Policjantów w KGP, policjantów, którzy zginęli w trakcie wykonywania obowiązków służbowych. Łącznie od początku powstania Policji [1990 r.] w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych śmierć na służbie poniosło ponad 120 funkcjonariuszy. [6/rok]
http://www.policja.pl/pol/aktualnosci/59384,Policjanci-ktorzy-zgineli-na-sluzbie.html
Giną też (w podobnej liczbie) lekarze i ratownicy medyczni – ale wszyscy wykonujący te zawody są narażeni na utratę życia w o wiele mniejszym stopniu niż np. górnicy czy… budowlańcy! Podobne zagrożenie występuje przecież u wszystkich osób świadczących usługi (np. wypadkiem samochodowym w drodze do klienta).
Podana statystyka zadaje kłam powszechnemu przeświadczeniu o nadzwyczajnej misji wybranych zawodów – misji związanej z narażaniem własnego życia – uzasadniającej adekwatnie nadzwyczajne wymagania płacowe tych grup zawodowych.
 
Innego typu społeczna iluzja – natury bardziej prozaicznej: wykształcenie – tyczy tzw. zawodów inteligenckich:  nie stanowi ono właściwego uzasadnienia dla specjalnych żądań.
Proces kształcenia np. lekarzy czy prawników (ok. 8 lat – włączając w to ukończenie specjalizacji czy aplikacji) nie różni się ilościowo od uzyskania np. dyplomu mistrzowskiego w dowolnej praktyce rzemieślniczej.
 
Problem nie tkwi także w prestiżu – który dramatycznie obniża się w obliczu upadku moralnego (taka jest obecnie świadomość społeczna) takich grup zawodowych jak sędziowie czy właśnie lekarze: świadomość ta utrwala się wraz z rosnącym zapotrzebowaniem społeczeństw na „uczciwość”, „sprawiedliwość” czy „nieśmiertelność” – a więc idealizacje awykonalne wprawdzie, lecz możliwe do oceny stopnia ich przybliżenia; tymczasem temu przybliżeniu przeciwstawiają się skutecznie środowiskowe instytucje samosądowe typu np. izb lekarskich, kolegiów sądowych, policyjnych wydziałów wewnętrznych itp. itd.
 
Sytuacja, w której wymogi moralne nie dają się egzekwować dotyka oczywiście silnych korporacji zawodowych, dających pewność i „pozycji społecznej” i wysokich apanaży, nie mówiąc już o praktycznej nieusuwalności z zawodu. Nic więc dziwnego, że owa siła jest magnesem przyciągającym przyszłych prawników, lekarzy, urzędników czy policjantów; uwidacznia się ona zresztą już u czeladników (vide ostatnie protesty tzw. rezydentów lekarskich) – przyciągających zresztą łatwo, bo przez bezczelne, ledwie skrywane praktyki protekcjonistyczne czy otwarcie nepotystyczne.
Korporacje żerują na oczywistym przekonaniu, że bez tych fachowców trudno się społeczeństwu obejść: stwarza to kryminogenne praktyki „usług specjalnych” (nie mówiąc już o legalnych praktykach prywatnych, legalnie łączonych z „praktyką publiczną”).
 
Rzemiosło – bo mamy do czynienia z rzemiosłem, nie nadzwyczajnymi zdolnościami czy wybitną wiedzą! – jeśli jest poparte dobrą praktyką – jest niezbędne w każdym wydaniu; niezasłużona opinia, jakoby niektórzy rzemieślnicy zasługiwali na specjalny szacunek, możliwości finansowe albo choć i odrębną ochronę prawną – stanowi o sile niektórych korporacji zawodowych, sile biorącej się z nieuzasadnionego zawłaszczania wysokiej rzekomo pozycji społecznej niektórych rzemieślników – tymczasem to uprzywilejowanie wywodzi się z minionych czasów, gdzie dostęp do kształcenia i masowość potrzeb społecznych były o wiele mniejsze!
 
Obecnie stajemy w obliczu rosnącej arogancji tych zawłaszczaczy przywilejów, która przejawia się w aroganckich żądaniach o „niemieszanie się” państwa w przedstawiane mu żądania: państwo ma je spełniać bez mrugnięcia okiem.
 
Wydaje się, że tylko odmitologizowanie „misji” niektórych rzemiosł jest środkiem do ukrócenia tej arogancji: a ukrócić ja będzie można przez zniesienia „samoosądów” środowiskowych, ustalenie parytetów uposażeń (w stosunku do PKB), czy wyznaczenie reguł wykonywania poszczególnych zawodów (jak to się dzieje obecnie z górnikami).
 
Jedno jest pewne: era „misji” mija i warto, żeby to rządy zauważyły. Jak się wydaje, zauważa to minister Sprawiedliwości, a niedługo będziemy mogli się przekonać, co zauważył minister Zdrowia;
 
społeczeństwo zauważyło to od dawna!
 
 
 
(artykuł jest odpowiedzią na: http://naszeblogi.pl/46444-my-tu-maju-maju-biala-polska-jesien-tuz-tuz)