1. Wczoraj rozpoczął się szczyt klimatyczny w Kopenhadze i mediach pojawiły się informacje o konieczności zawarcia porozumienia klimatycznego, chociaż wcześniej na skutek wycieku poufnych informacji z angielskiego instytutu, bardzo mocno powątpiewano w prawdziwość diagnozy stawianej przez międzyrządowy panel klimatyczny ONZ kierowany przez laureata pokojowej nagrody Nobla Hindusa Rajnerda Pachauri.
To ten panel właśnie opublikował w 2007 roku raport, w którym teza o gwałtownym ocieplaniu się klimatu od drugiej połowy XX wieku, jest tezą wiodącą. Wprawdzie informacje, które wyciekły z angielskiego instytutu, narobiły sporo zamieszania, ale niestety nie wydaje się, aby mogły mieć wpływ na ostateczny kształt porozumienia, które zostanie tam zawarte. Wprawdzie porozumienie to będzie miało tylko polityczny charakter i będzie wyznaczało zobowiązania kierunkowe dla poszczególnych krajów, ale za nim za parę miesięcy pójdą zobowiązania finansowe.
2. Ponieważ właśnie te zobowiązania są najbardziej interesujące dla ekonomisty, parę zdań na ten temat. Gazy cieplarniane to aż sześć związków chemicznych tj. dwutlenek węgla CO2, metan CH2, podtlenek azotu, N20, fluorowęglowodory HFC, perfluorowęglowodory PFC, sześciofluorek siarki SF6, przy czym te najsilniej wpływające na klimat to dwutlenek węgla i metan. Największym emitentem gazów cieplarnianych są Chiny 8,1 mld ton rocznie, później Stany Zjednoczone 6,4 mld ton, Unia Europejska 5 mld ton, Rosja 1,7 mld ton, Indie 1,4 mld ton i Brazylia o, mld ton.
Choć już emisja na mieszkańca, a tak chcą prezentować emisję i związane z nią przyszłe zobowiązania finansowe, mniej zamożne kraje świata, układa się zgoła inaczej. Tutaj liderem jest USA z 20 mln ton na mieszkańca, później Rosja 12 mln ton , UE 10 mln ton, Chiny 5,5 mln ton, Brazylia 2,2 mln ton i Indie 1,2 mln ton.
Biedniejsze kraje chcą także uwzględnieniaw przyszłych obciążeniach na rzecz walki z ociepleniem klimatycznym poziomu zamożności poszczególnych państw, a przede wszystkim uwzględnienia emisji gazów przez poszczególne kraje za ostatnie 200 lat. Kraje Europy Zachodniej ale i USA rozwijały swoje gospodarki w tym okresie wyjątkowo intensywnie stąd i ich emisje gazów w tym czasie są olbrzymie.
3. Jeszcze bardziej interesująco wygląda przewidywany wpływ na gospodarkę ewentualnych ustaleń z Kopenhagi. Jeżeli zgodzono by się, że do 2020 roku emisję gazów cieplarnianych powinno się ograniczyć o 20 % jak chce Unia Europejska , to PKB Japonii byłoby niższe w związku z tym w ciągu najbliższych 10 lat o 1,2%, USA o 1,4%, Europy Zachodniej o 1,5 %, Chin o 2%, Europy Wschodniej i Rosji o 2,3 % a całego świata o 3,3%. Chodzi więc o skutki mierzone setkami miliardów USD rocznie i jak widać z tych ostatnich danych im biedniejszy kraj tym bardziej negatywne skutki dla jego gospodarki będzie miał pakiet klimatyczny.
Polska jest w tej statystyce razem z Rosją i innymi krajami Europy Wschodniej i jak się wydaje naszą gospodarkę pakiet klimatyczny będzie kosztował jeszcze więcej, jako że jest ona oparta głównie o węgiel. Konieczność kupowania praw do emisji ,finansowanie ogromnych inwestycji ograniczających emisję CO2, wreszcie konieczność współfinansowania funduszu z którego będą korzystały najbiedniejsze kraje świata to tylko część obciążeń jaka nas spadnie w związku z realizacją pakietu klimatycznego. Jeżeli zostanie on przyjęty w takim kształcie jak chce tego Unia Europejska to naszą gospodarkę naprawdę będzie to dużo kosztować.
Wczoraj rozpoczął się szczyt klimatyczny w Kopenhadze i mediach pojawiły się informacje o konieczności zawarcia porozumienia klimatycznego, chociaż wcześniej na skutek wycieku poufnych informacji z angielskiego instytutu, bardzo mocno powątpiewano w prawdziwość diagnozy stawianej przez międzyrządowy panel klimatyczny ONZ kierowany przez laureata pokojowej nagrody Nobla Hindusa Rajnerda Pachauri.