Awantura gazowa

Irytują mnie jeremiady wygłaszane z okazji sytuacji gazowej, a raczej uporczywie i bezkarnie uprawianego przez Putina szantażu naftowo gazowego.

Bezradność Europy a szczególnie Polski wobec rosyjskich machinacji może świętego wyprowadzić z równowagi.

Ani ropy naftowej ani gazu na świecie nie brakuje, istnieją nawet spore nadwyżki zarówno w produkcji jak przede wszystkim w zasobach, a mimo to żyjemy w stanie ciągłego zagrożenia. Dostawcy z Rosją na czele wykorzystują ten stan psychicznego nastawienia umiejętnie wywołany przez światowy spisek naftowo gazowy zarówno dla stałych podwyżek cen jak i dla szantażu politycznego.

Putin zresztą z gazu zrobił sobie główne narzędzie polityki zagranicznej, a w stosunku do UE robi sobie dosłownie kpiny. Oczywiście koronnym kozłem ofiarnym tej zabawy jest Polska w stosunku, do której stosuje się wszystkie możliwe szykany, a to wygórowane ceny, a to czkawka w dostawach ze szczególnym wyróżnieniem okresów największego zapotrzebowania, a to budowaniem, zresztą nie swoim niebotycznym kosztem, linii przesyłowych omijających Polskę, a to zmuszaniem do wieloletnich zobowiązań odbierania określonych kwot rosyjskiego gazu itd.

Sprawa jest znana nie od dziś, poznaliśmy bowiem ją doskonale jeszcze za czasów Związku Sowieckiego, bowiem metody Putina są tylko dalszym rozwinięciem taktyki bolszewickiej. Mimo to od przeszło dwudziestu lat nie zrobiono niczego konkretnego dla uchronienia nas przed oczywistą dyskryminacją.

Od blisko 8 lat jesteśmy członkami UE, ale ani razu, nawet w sytuacji, kiedy Polska dzierżyła przewodnictwo w tym niezbyt wydarzonym tworze / najłagodniej traktując/, nie zaproponowano ze strony rządów w Polsce jakiegokolwiek konstruktywnego planu rozwiązania tego problemu.

Sama Rosja jest za słaba żeby taką grę skutecznie prowadzić, ale ma w tym partnera, jeżeli nie inspiratora, w postaci Niemiec dążących do hegemonii w układzie Unia Europejska – blok postsowiecki.

Jeżeli zwróci się uwagę na unijny program energetyczny robiący na pierwszy rzut oka wrażenie normalnego nieudolnego tworu biurokratycznego, można dojść do wniosku, że w tym szaleństwie jest metoda utrzymywania całej UE w ciągłej zależności od układu zewnętrznego.

Amerykanie zainteresowani w pohamowaniu rozwoju układu rosyjsko niemieckiego zwrócili uwagę na zjawisko bezradnej zależności energetycznej UE i dlatego zainteresowali się polskim gazem łupkowym. Niestety są jak zwykle spóźnieni, a po wtóre istnieje uzasadniona obawa, że polskie zasoby różnią się znacznie od amerykańskich. Ponadto, jeżeli się chce na serio rozwiązać ten problem to nakłady na prace badawcze i produkcyjne powinny być znacznie większe a zakres działań bardziej wszechstronny.

Jak na razie to już dzisiaj import skroplonego gazu ze Stanów Zjednoczonych może być bardziej opłacalny niż dostawy rosyjskie. Przy obecnej amerykańskiej cenie na poziomie 80, a nawet jak się przewiduje 70 dolarów za 1000 m3 nawet przy doliczeniu kosztów skraplania i transportu, które mogą wynieść mniej więcej drugie tyle, będzie to kosztowało znacznie niżej niż owe 550 dolarów, które każe nam płacić Rosja grożąc dalszymi podwyżkami.

Niezależnie od wybranej drogi rozwiązania problemu należy i można, a nawet trzeba stworzyć taką sytuację, w której Rosja będzie prosić o kupienie u niej gazu po każdej cenie zaproponowanej przez odbiorcę.

Przypomina mi się sytuacja, z którą zetknąłem się w stosunkowo niedalekiej przeszłości, kiedy w Hamburgu czy Rotterdamie można było kupić sowiecką ropę spot z tankowców po cenie o wiele niższej niż notowania giełdowe.

Dotyczy to wszystko sytuacji chwilowej natomiast globalny problem energetyki wymaga działań kompleksowych na skalę odpowiadającą poziomowi wydatków ludzkości na zbrojenia.

Nasza cywilizacja została zbudowana w znacznej mierze zawdzięczając tanim źródłom energii, współcześnie nie ma zapewne takich możliwości, przynajmniej przy aktualnej wiedzy i technologii, ale obecny poziom cen ropy i gazu wyprzedzający wielokrotnie wzrost cen innych surowców zagraża wprost dalszemu normalnemu rozwojowi cywilizacji.

Pisałem o tym wielokrotnie, między innymi w „niezależnej” począwszy od listopada 2010 roku w artykule, którego tytuł pochodził od tytułu przedwojennej książki ekonomisty i publicysty E. Zischki: „Nafta rządzi światem”.

Jest to zdumiewające, ale nikt w Europie nie walnął pięścią w stół i nie ogłosił konieczność podjęcia radykalnych kroków w celu zakończenia bezkarnego szantażu naftowo gazowego.

A wystarczyłoby ażeby od jutra cała ta, z przeproszeniem Unia Europejska, powołała wspólne konsorcjum energetyczne, które zaczęłoby rozmowy z Rosją od przedstawienia swoich propozycji opartych o zdrowy rozsądek i uczciwą kalkulację z warunkiem do przyjęcia lub odrzucenia w całości, to natychmiast Putin i jego poplecznicy zmieniliby ton i przyjęliby każde warunki. Podobnie połączone siły największych importerów ropy UE, USA i Japonia mogą w każdej chwili zmusić Opec do zreflektowania się nie mówiąc już o wymuszeniu działań zgodnych z prawem międzynarodowym zabraniającym funkcjonowania monopoli na światowym rynku.

Problem chyba polega na tym, że znakomita większość rządów znajduje się w kieszeni nafciarzy i gazowników, których obroty to blisko 10 % całego światowego produktu.

Polska znajduje się pod tym względem w znacznie lepszej sytuacji, bowiem chyba ani Orlen ani Lotos nie finansują polskich rządów, przynajmniej w takiej skali ażeby je uzależnić. Ponadto interes naszych naftowo gazowych koncernów jest nieco inny aniżeli w wielu krajach, a to ze względu na fakt, że są one mało znaczącymi graczami na rynku surowców energetycznych.

Stworzenie na terenie UE odpowiedniego lobby wojującego o zmianę polityki w dziedzinie surowców energetycznych nie powinno nastręczać trudności, natomiast trudnością będzie postawa Niemiec.

Należy mieć na uwadze, że pozycja Niemiec ulega osłabieniu w związku z fiaskiem eurolandu. Niestety rząd warszawski z uporem trzyma się spódnicy pani Merkel licząc na jakieś, chyba tylko osobiste, obrywki.

Jeżeli rząd zachowuje się wasalnie to problemem powinna zająć się opozycja i poszukiwać partnerów w UE a także poza nią. Jest to sprawa znacznie ważniejsza niż większość przepychanek, którym poświęca się czas i energię.