Marzenia o nowej Europie

Życie bez marzeń jest smutne i jałowe, nie wiem czy ktoś to powiedział, ale jakieś źdźbło prawdy w tym jest. W każdym razie wizja przyszłości powinna stanowić niezbędny element każdego programu politycznego. W stosunku do tej wizji, którą pozwoliłem sobie przedstawić w artykule „Co po upadku UE” /”niezależna.pl” 3.12.11/ otrzymałem szereg interesujących uwag, na które postaram się odpowiedzieć.

Przede wszystkim: - czy poszukuję nowego „Intermarum” dla wybranej grupy europejskich krajów?

- Otóż nie widzę, przynajmniej na dzień dzisiejszy, możliwości szczegółowego opisania jakie kraje powinny znaleźć się w nowej formule zjednoczonej Europy. W każdym razie nie może się ta grupa ograniczać do geograficznego pojęcia Europy Środkowej, takie próby tworzenia różnych małych ugrupowań, głównie obronnych, były podejmowane jeszcze przed wojną, jak choćby w postaci „Małej Ententy”, a i obecnie mamy „grupę Wyszehradzką”. Rezultaty z tego praktycznie żadne.

Pisząc o nowym układzie europejskim miałem na myśli udział wszystkich, lub niemal wszystkich krajów wchodzących do obecnej UE. Użyłem celowo określenia „wtłoczone”, gdyż nawet członkowie dawnej „Wspólnoty węgla i stali” i EWG zostali w znacznej mierze zaskoczeni, nie chcę używać określenia – oszukani - nową formułą europejską.

Wielokrotnie pisałem przy różnych okazjach o niezbędności przewidywania różnych możliwości rozwoju wypadków. Reprezentujący Polskę od przeszło dwudziestu lat pogrobowcy PRL znają tylko jeden sposób rozwiązywania problemów: -przyłączenie się do określonego układu międzynarodowego i poprzestaniu na tym. Jest to typowa mentalność niewolnicza odziedziczona po uczestnictwie w stalinowskim imperium. Po wejściu do NATO i UE cel został osiągnięty i teraz należy tylko dbać o najlepsze usytuowanie w nowym imperium robiąc to, co się najbardziej podoba władcom.

Tymczasem nowe imperium zaledwie powstało a już się kruszy i należy nie tylko przewidywać, ale przede wszystkim intensywnie pracować nad nowymi rozwiązaniami.

Podstawowym błędem polskiej polityki, myślę oczywiście o autentycznie polskiej polityce, a nie atrapie, jest zbytnie zaufanie do chwilowych sojuszników. Trzeba mieć zawsze świadomość, że każdy zawiera sojusz w swoim interesie, a nie w interesie partnera /z wyjątkiem Polski/ i że takie są właśnie granice partnerskich układów.

Doświadczeń w tym zakresie, niestety, nam nie brakuje, najbardziej bolesne to wierność Napoleonowi, który już czując klęskę wyrzekł się Polski na rzecz Rosji, powtórką tego było stanowisko francuskie w 1917 roku po klęsce ofensywy gen. Nivelle. Najtragiczniejsza jednak była omyłka w ocenie intencji sojuszników w 1939 roku i to w sytuacji, kiedy już w 1925 roku po Locarno były te intencje dość czytelne.

A przecież obecnie czy usiłowano odgadnąć intencje niemieckie w czasie, gdy Niemcy promowały nasze wejście do UE? Odnosi się to również do zachowania Amerykanów.

Może ktoś mieć wątpliwości czy taki kraj jak Polska jest w stanie prowadzić samodzielną politykę przynajmniej na skalę europejską. Jest niezaprzeczalnym faktem, że Polska współcześnie jest krajem słabym nie tylko gospodarczo, ale też wewnętrzną organizacją.

Przełamanie tych słabości jest podstawowym obowiązkiem nie opozycji politycznej w stosunku do obecnego rządu, ale całego narodu i dlatego istnieje potrzeba tworzenia ogólnopolskiego frontu odrodzenia narodowego, a nie kolejnych partyjek opozycyjnych poruszających się w tej samej konwencji narzuconej przez przeciwnika.

Odrodzona Polska ma szanse na stworzenie odpowiedniego bloku państw, które odczuwają tak samo boleśnie ułomności, a właściwie chyba zamierzone słabości, obecnego układu europejskiego.

Szukanie sojuszników dla nowej Europy jest wskazane, ale to tylko działanie pomocnicze. Rozwiązanie musi być dokonane w Europie i siłami własnymi europejskich narodów. Symptomy przebudzenia już są i Polska, która niejednokrotnie była źródłem inspiracji, nawet „natchnieniem narodów” jak mówił Roosevelt, ma wielkie szanse odegrania czołowej roli w procesie odrodzenia Europy.