Polskie zmartwienia i nadzieje

Różnica między naszym położeniem za czasów PRL a obecnie polega na tym, że wtedy mieliśmy tylko jedną troskę – jak wyrwać się z sowieckiego obozu, w którym wprawdzie byliśmy podobno najweselszym, ale tylko barakiem. Obecnie zaś naszych trosk namnożyło się co niemiara. Aż trudno ułożyć ich hierarchię, ale chyba wszystko zaczęło się od tego, że zamiast niepodległego państwa polskiego otrzymaliśmy w spadku po PRL jego namiastkę.

Okazuje się, że nie wystarczy przywrócić wojsku rogatywki, a orłom korony żeby być w niezawisłym państwie.

Niepodległość w 1918 roku odzyskaliśmy „szablą”, wprawdzie niektórzy twierdzą do dziś, że to Traktat Wersalski nam ją ofiarował nazywając nawet Polskę przedwojenną „wersalską”. Jest to oczywista nieprawda, z wątpliwej hojności tego niewydarzonego dokumentu odzyskaliśmy jedynie część przedrozbiorowego Pomorza z humorystycznym dostępem do morza w porcie puckim. Wielkopolskę odzyskaliśmy / też nie w całości/ zawdzięczając zwycięskiemu powstaniu, skrawek Górnego Śląska też tylko dzięki powstaniom, a nawet zostaliśmy przez aliantów zmuszeni do odstąpienia zdobytych części, jak na przykład – Bytomia. Kongresówkę i Małopolskę odzyskaliśmy własnymi siłami jeszcze przed kongresem pokojowym. Całe Kresy Wschodnie to wynik trzech zwycięskich wojen.

W roku 1989 upadł wprawdzie w Polsce komunizm, jak nam to oświadczyła „panienka z okienka”, ale o niepodległości ani słowa. Do 97 roku obowiązywała stalinowska konstytucja przyfastrygowana do potrzeb prezydentury Jaruzelskiego, a w nowej jest wyraźnie napisano, że „III Rzeczpospolita” stanowi kontynuację PRL.

Wielki zryw narodu objawiony w „Solidarności” z 1980 roku został skonsumowany przez współczesnych polskich „ łżedymitrów”. Według starożytnego homerowskiego zdania „timeo Danaos et dona ferentes” należało ten dar komunistów odrzucić, ale podobnie jak w Troi triumf pozornego zwycięstwa przyćmił przejawy zdrowego rozsądku.

Z ogromnej listy naszych zmartwień odziedziczonych po PRL i narosłych w ciągu ostatnich 22 lat niczego realnie nie da się rozwiązać bez załatwienia podstawowej sprawy – naszej niepodległości.

Musimy o nią ciągle jeszcze walczyć, ale w tej dziedzinie cofnęliśmy się tak daleko, że znajdujemy się dopiero na etapie rodzenia się polskiej świadomości o naszym rzeczywistym położeniu. Budzenie tej świadomości jest w tej chwili najważniejszym zadaniem polskich prawdziwych elit intelektualnych.

 Nasze usytuowanie w europejskiej i światowej konfiguracji politycznej będzie zawsze związane z poziomem realizacji podstawowego zadania. Nie mniej odpowiadając na bardzo interesujące uwagi do mego wpisu „Dlaczego dajemy się nabierać Putinowi?” chciałbym podkreślić, że niezależnie od kierunku, który się obierze należy przestrzegać zasady posiadania alternatywy.

Pozbawiliśmy się jej w 1939 roku i zapłaciliśmy straszliwą cenę, nie mieliśmy jej również w 1943 roku ani w 45 i zostaliśmy bez skrupułów oddani nawet nie za miskę soczewicy Stalinowi, zresztą wraz z połową Europy.

Możliwości szerszego wyjścia na świat, na które dalekowzrocznie wskazał Pan „Zeus” będą zależały od naszej siły i uwolnienia się, po drodze, od oblężenia niemiecko rosyjskiego.

Również nasz udział w budowaniu „Pax Americana” nie może być bezalternatywny, pomijając nasze doświadczenia historyczne istnieje zawsze ryzyko zmiany aliansów przez naszych partnerów.

Taką alternatywą może być tworzenie nowego układu europejskiego na nieuchronnych gruzach obecnej formy UE.

W stosunkach polsko amerykańskich koniunktura dla Polski istniała za rządów Reagana i jeszcze za Busha seniora. Niestety ten ostatni przegapił możliwość uzyskania drugiej kadencji z niepowetowaną dla nas i dla Ameryki stratą. Zapaść w czasie dekady Clintona oraz słabiutkie i niekonsekwentne rządy Busha juniora zdegradowały notowania Polski w Waszyngtonie, o Obamie już wolę nie wspominać. Jest tylko nadzieja, że po jego pierwszej i ostatniej kompromitującej kadencji nastąpi, na zasadzie reakcji, silna prezydencja przywracająca Stanom Zjednoczonym przewodnią rolę na świecie.

Niezależnie od tego wszystkiego organizatorzy wizyty Lecha Kaczyńskiego w USA popełnili zasadniczy błąd taktyczny nie rozpoczynając jej od triumfalnego przyjęcia w Chicago, które mogło przyprawić Busha o zazdrość i jednocześnie uznanie, że akcje polskie w Ameryce stoją dostatecznie wysoko ażeby potraktować Polskę inaczej aniżeli miało to miejsce przed przyjęciem w Chicago.

Zasadniczy problem stosunków polsko amerykańskich leży jednak w znacznym, powiedziałbym katastrofalnym, spadku poziomu polityki amerykańskiej w skali globalnej. My jednak nie możemy czekać na przyjście sprzyjającej koniunktury i powinniśmy „robić swoje”.

Przy okazji 200 mld euro, to bardzo dużo, jeżeli się je wyda na rozwój gospodarki służący ludziom np. rolnictwa i przemysłu spożywczego, które do dzisiejszego dnia nie wyrwało się w Rosji z zapaści kołchozowo-sowchozowej.