O papieżu który chce nieść światło tam gdzie panuje mrok

Dziś uroczystość Apostołów Piotra i Pawła w Kościele katolickim, warto zatem raz jeszcze pochylić się nad pontyfikatem twórczego niepokoju. Powszechnie wiadomo, iż papież Franciszek miesiąc miodowy w Kościele, ma już dawno za sobą. Sympatia wielu wiernych, którą zaskarbił sobie w pierwszych latach spontanicznością oraz odwagą wprowadzanych zmian, zderza się coraz częściej z zamieszaniem teologicznym, które co raz daje o sobie znać w różnych gremiach, środowiskach i grupach społecznych. Papież nie spuszcza jednak z tonu i ostro napiera na różne ograniczenia i utrwalone tradycją sposoby zachowań. A że wierne owieczki czują się już niekiedy, co najmniej zagubione w tych zawiłościach teologicznych, to tak już musi widocznie być.
Papież Franciszek po mistrzowsku realizuje zatem teologię twórczego niepokoju, skoro nawet kardynałowie Kościoła powszechnego, czują się zakłopotani. Upublicznili w swoim czasie list do papieża Franciszka, w którym prosili o wyjaśnienie ważnych teologicznie wątpliwości, lecz co ciekawe nie dostali odpowiedzi. Duchowni prosili o odpowiedź „tak” lub „nie” na pięć pytań, by raz na zawsze położyć kres sprzecznym interpretacjom dokumentu papieskiego powstałego po Synodzie o Rodzinie.
Było to już 19 września 2016 r. kiedy czterech kardynałów: Walter Brandmüller, Raymond Burke, Carlo Caffarra i Joachim Meisner zwróciło się do papieża z prośbą o wyjaśnienie sformułowań zawartych w adhortacji apostolskiej „Amoris laetitia”, a budzących poważne zaniepokojenie i wprowadzających zamieszanie zarówno wśród duchownych, jak i samych wiernych. Ponieważ hierarchowie nie otrzymali odpowiedzi do dzisiaj, zdecydowali się upublicznić treść swojego listu wiernym.
Pierwsze pytanie dotyczyło kwestii dopuszczenia do Komunii Świętej rozwodników żyjących w związkach niesakramentalnych. Konkretnie chodziło o punkty od 300 do 305 adhortacji odnoszące się do tzw. rozeznania i okoliczności łagodzących udzielenia rozgrzeszenia rozwodnikom. Kardynałowie pytali, czy możliwe jest udzielenie rozgrzeszenia w sakramencie pokuty, a zatem dopuszczenie do Komunii świętej osoby, która będąc związana ważną więzią małżeńską, mieszka razem z inną osobą i żyje „jak mąż z żoną’? Duchowni dopytywali się, czy wyrażenie „w pewnych przypadkach” znajdujące się w przypisie  351 (dot. pkt 305) z adhortacji „Amoris Laetitia” odnosi się do osób rozwiedzionych, które są w nowym związku i żyją „jak mąż z żoną”?
Kolejne zagadnienie dotyczyło pkt. 304 i encykliki „Veritatis Splendor” św. Jana Pawła II. Duchowni pytali, czy nauczanie zawarte w tej encyklice, oparte na Piśmie Świętym i Tradycji Kościoła, a mówiące o istnieniu bezwzględnych norm moralnych, które zakazują czynów wewnętrznie złych i są wiążące bez wyjątku, wciąż jest aktualne?
Trzecie pytanie dotyczyło pkt. 301. Kardynałowie chcieli się dowiedzieć, czy nadal można twierdzić, że osoba, która żyje w kolejnym związku cywilnym dopuszczając się cudzołóstwa - a więc sprzeniewierzając się Przykazaniom Bożym - znajduje się w obiektywnej sytuacji grzechu ciężkiego nawykowego?
Następne pytanie dotyczyło punktu 302 („okoliczności łagodzących moralną odpowiedzialność”) cudzołożnika. Duchowni zapytali, czy wciąż aktualne jest nauczanie encykliki „Veritatis Splendor”, zgodnie z którym „okoliczności lub intencje nie mogą przekształcić czynu ze swej istoty niegodziwego ze względu na swój przedmiot w czyn „subiektywnie” dobry lub taki, który można by było bronić ze względu na wybór?
Ostatnia wątpliwość dotyczyła pkt. 303. I znowu padło pytanie, czy ważne jest nauczanie zawarte w encyklice Jana Pawła II „Veritatis Splendor”, która wyklucza twórczą interpretację roli sumienia i podkreśla, że sumienie nie może być uprawnione do uzasadniania wyjątków od bezwzględnych norm moralnych, które zakazują czynów wewnętrznie złych ze względu na ich przedmiot?
Po opublikowaniu posynodalnej adhortacji apostolskiej „Amoris laetitia” (O miłości w rodzinie) rozgorzała pośród teologów dyskusja zwłaszcza wokół VIII rozdziału i punktów od 300 do 305, które interpretowano w różny sposób. Dla wielu biskupów, kapłanów, wiernych, punkty te zmieniają nauczanie Kościoła w odniesieniu do rozwiedzionych, którzy żyją w nowych związkach. Inni uznają, że zawierają one pewne niejasności, ale że mogą: „być odczytywane w ciągłości z poprzednim Magisterium i nie zawierają modyfikacji praktyki oraz nauczania Kościoła.”.
Kardynałowie kierując zapytania do Papieża w sprawie wyjaśnienia „wątpliwości” skorzystali z procedury zadawania formalnych pytań papieżowi lub Kongregacji Nauki Wiary z prośbą o wyjaśnienie konkretnych kwestii dotyczących doktryny, lub praktyki duszpasterskiej. To stara tradycja. Wielu kapłanów zinterpretowało bowiem adhortację w sposób, który rażąco narusza tradycyjne nauczanie Kościoła w sprawach etyki małżeńskiej i życia moralnego w ogóle. Kardynałowie podkreślili, że wyjaśnienia są niezbędne, aby zapobiec dalszym nieporozumieniom oraz podziałowi wśród wiernych i duchownych. 
Artykuł możesz przeczytać na stronie: http://www.pch24.pl/kardynalow...
 
Rzuca się w oczy, że kardynałowie skorzystali z procedury zadawania formalnych pytań papieżowi Franciszkowi, co jest długą, szanowaną tradycją w Kościele. Dlatego nie ma mowy o żadnym buncie, czy otwartym nietakcie, można powiedzieć że jest zwyczajna droga kominikacji z papieżem w razie wątpliwości, czy właśnie zapytań. Po temu również i ja oczekuję odpowiedzi od papieża Franciszka, gdyż pytania te nie są błahe, ale niezwykle ważne i tyczą się spraw o materii ciężkiej. Papież Franciszek absolutnie nie może lekceważyć, czy tym bardziej uznawać czynnego cudzołóstwa, gdyż tym samym zdradziłby Jezusa Pana i stałby się publicznie antychrystem. Zatem i ja czekam na publiczną odpowiedź papieża Franciszka na postawione pięć ważnych i pilnych pytań przez kardynałów Kościoła.
 
Taki mamy Kościół z jego głową papieżem Franciszkiem jaki mamy....

Konia z rzędem temu, kto wie o co chodzi w punkcie 84 Synodu (uchwalony 24 października 2015) o cudzołożnikach bowiem nie ma w nim słowa o dopuszczeniu ich do Eucharystii, ale zarazem jest tam napisane: „....Nie powinni oni nie tylko czuć się ekskomunikowanymi, ale mogą żyć i rozwijać się jako żywe członki Kościoła.....”. No to jeśli nie są ekskomunikowani to znaczy że są w komunii oraz jeśli mogą żyć i rozwijać się, jako żywe członki Kościoła, no to jak mam to rozumieć, znaczy że wcale nie umarli, że grzech śmiertelny cudzołóstwa, już wcale nie uśmierca?
No bo na Boga przecież nie mówimy, tu o sytuacji kiedy ktoś odbył ważną spowiedź świętą, która wymaga mocnego postanowienia poprawy i zadośćuczynienia. No bo jeśli o to by chodziło, no to przecież zawsze tak było i nic właściwie nie uległo zmianie i po co wtedy zapis w punkcie 84 Synodu.
A zatem czyż nie jest już obecnie tak, jak to już było przed tysiącami lat, gdy ludzie żyli b. grzesznie! Wszak kto pyta nie błądzi, mawiali nasi przodkowie! Po temu pytali nawet samego Jezusa: „Czy wolno odprawić żonę, bo Mojżesz zezwalał!”. Zatem odpowiedział im: „Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych pozwolił wam Mojżesz oddalać wasze żony, lecz od początku tak nie było. A powiadam wam: kto oddala swoją żonę - chyba że w wypadku nierządu - a bierze inną, popełnia cudzołóstwo. I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo.”. (Ew. św. Mateusza). I tyle!
Możliwe że dziś Kościół na czele z papieżem Franciszkiem, uznał zwyczajnie że sytuacja w rodzinach jest już na tyle zła i zepsuta, szczególnie w Niemczech i nie tylko, że trzeba zgodzić się niejako z faktem, oficjalnie przyjąć fakt zatwardziałości serc wielu, współcześnie żyjących. I nie tyle potępiać grzeszników, co raczej starać się okazywać im duszpasterską troskę, a tą drogą miłosierną miłość samego Boga, którego odrzucili w ten czy inny sposób.
Na koniec trzeba dodać że dopiero teraz odpowiedzialni kapłani, będą mieli zachodu, chętnych na rozpatrzenie swoich życiowych zakrętów, zapewne nie brakuje, no ale przecież po to w końcu są kapłani, jak słusznie podkreśla sam Synod i papież Franciszek. Modlić się jedynie trzeba gorąco, by nie było nadużyć, których i obecnie w Kościele nie brakuje!
Od owego Synodu minęło już b . wiele czasu, tymczasem owe nadużycia niestety, już mają miejsce w Kościele. Kard. Raymond Burke i inni w swoim czasie ów b. potrzebny, powyższy list do papieża. I dobrze bowiem nie skupiamy się tutaj na zaletach papieża Franciszka, ani nie piszemy o jego tych, czy innych osiągnięciach tylko koncentrujemy się na konkretach, tyczących się śmiertelnego grzechu cudzołóstwa. Co to jest grzech ciężki?! To jest po prostu czyste zło, inaczej mówiąc diabeł, lucyfer, belzebub, szatan, zwodziciel, zabójca i kłamca. I takiego cudzołóstwa czynnego papież Franciszek błogosławić nie może i to musi być absolutnie pewne i tu nie ma przeproś!
W tym kontekście sądzić nam papieża Franciszka, jego przybocznych i samych ojców synodalnych nie trzeba, gdyż ich osądzi sam Bóg Najwyższy. Więcej wydaje się Bóg nie osądził w tym akapicie nawet samego Mojżesza. Jezus jedynie potwierdził, że rzeczywiście taka sytuacja miała miejsce, zaznaczając wyraźnie, jak być jednak winno po Bożemu i właściwie!