To, czym będę chciał się podzielić z moimi rodakami

Pragnę powitać wszystkich czytających, a także zamieszczających swoje wpisy na Naszych Blogach. W swoim pierwszym wpisie przedstawię tematykę, jaką będę chciał prezentować na tym szacownym forum. Dominować będą treści związane z przyjętym przeze mnie hasłem - "Lance do boju, szable w dłoń - bolszewika goń, goń, goń!", czyli pokazywanie i piętnowanie odradzającej się na świecie, a zwłaszcza w naszej pięknej Polsce - bolszewii. Obserwujemy, jak neobolszewizm, a szerzej neomarksizm znowu próbują stworzyć "nowego człowieka", całkowicie pozbawionego kośćca etyczno-moralnego, oderwanego od swojej kultury, tradycji i wiary przodków. Takim człowiekiem można swobodnie manipulować, wmówić każde kłamstwo. Przykładami tego są m.in. ideologia gender, LGBT, ekologizm i tym podobne szaleństwa. Temat to szeroki, wymagający oddzielnego komentarza.
W kręgu moich zainteresowań jest historia Polski i obecność w niej moich antenatów. A zaczęło się to tak: Na fali gomułkowskiej odwilży w 1958 r. wznowiono wydawanie dzieł polskich pisarzy. Rodzic mój zakupił "Trylogię" Sienkiewicza, a tam w "Ogniem i mieczem" głównym bohaterem jest rycerz bez skazy - Jan Skrzetuski. Byłem wówczas uczniem 4 klasy szkoły podstawowej i w ciągu kilku tygodni przeczytałem całą książkę. Efektem tej lektury była chęć dowiedzenia się, czy jestem potomkiem Jana, ale wiedza moich rodziców tak daleko nie sięgała. Były też osoby, które znały historię naszej rodziny od końca osiemnastego wieku, ciągle brakowało ponad stu lat. Stąd moje wieloletnie zainteresowanie genealogią. Dziesiątki, a może nawet setki godzin spędzonych na przeglądaniu książek, dokumentów w archiwach państwowych i kościelnych, dały spodziewany efekt. Już wiem, że nie jestem potomkiem sienkiewiczowskiego Jana, a tak na prawdę Mikołaja Skrzetuskiego – tego, który listy z oblężonego Zbaraża dostarczył do króla Jana Kazimierza, ale też wiem, że pochodzę z tej samej rodziny i na pytania czy pochodzę z "tych" Skrzetuskich, odpowiadam - tak, z tych. Okazało się, że Henryk Sienkiewicz pozostawał w bliskich relacjach z rodziną Skrzetuskich, a będąc uczniem Gimnazjum Realnego w Warszawie, mieszkał na stancji u swego nauczyciela języka polskiego - Władysława Skrzetuskiego. 
Wspomniany Mikołaj jest pierwszym udokumentowanym przedstawicielem naszej rodziny, który gromił Moskali. Opisują to w swoich pamiętnikach Jan Chryzostom Pasek i Jakub Łoś. Inni Skrzetuscy też bili się z Moskalami. Michał Skrzetuski brał udział w Insurekcji Kościuszkowskiej i po jej upadku musiał udać się na emigrację. Florian Skrzetuski - oficer napoleoński przebył cała kampanię rosyjską. Wiktor - mój prapradziadek, syn Tadeusza, cześnika kołomyjskiego i Brygidy hr. Skarbek w 1848 roku sformułował liczący około 100 koni oddział i ruszył na Węgry. Tam dostał się do niewoli rosyjskiej. Skarbkowie – zapewne, aby uniknąć konfiskaty swoich majątków, całkowicie odcięli się od wyprawy Wiktora i oskarżyli go o kradzież koni, a jego samego wydziedziczyli. Carski sąd skazał go na dwa lata więzienia. Karę odbywał na Zamku w Lublinie, osadzony w tutejszej baszcie. W tejże baszcie siedział także w 1905 r. Mieczysław Skrzetuski, za udział w strajkach szkolnych skierowanych przeciw caratowi. W 1914 został członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej (P.O.W.), a w 1915 wstąpił do I-go Pułku Ułanów Legionowych, zwanych "Beliniakami". Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.
Żywe były w naszej rodzinie tradycje powstaniowe. Stryj mego ojca, Antoni Skrzetuski, był powstańcem styczniowym. Został ciężko ranny w bitwie pod Wilkołazem. Jego syn Zygmunt, w 1940 r. został w okolicach Lwowa aresztowany przez NKWD i następnie zamordowany, prawdopodobnie żywcem zamurowany we lwowskich Brygidkach. Jego żonę Eleonorę i najmłodszą córkę Ewę wywieziono do Kazachstanu. Ojciec mój, Paweł, w 1945 r. został aresztowany przez UB pod zarzutem współpracy z hitlerowskim okupantem i pół roku przesiedział w koszmarnych warunkach we wspomnianej baszcie na lubelskim Zamku. Stał się jednak cud. Na rozprawie wszyscy oskarżający ojca wycofali swoje zeznania stwierdzając, że zostały wymuszone w śledztwie, a ponieważ ojciec w okresie okupacji współpracował z partyzantką, a także był nauczycielem tajnego nauczania, został oczyszczony z zarzutów. Dzięki temu mogę pisać te słowa. Tyle o historii. Zapewne powrócę do niektórych z tych zdarzeń z okazji upamiętniających je rocznic.
W swoim życiu byłem świadkiem wielu wydarzeń wartych uwiecznienia. Jak zdrowie i czas pozwolą, niektóre z nich postaram się opisać. To okres powstania i działalności w "Solidarności", a także takie zdarzenia, jak katastrofa elektrowni atomowej w Czarnobylu, którą dzięki posiadanej aparaturze mogłem, choć trochę monitorować. Szczególnie mocno przeżyłem i nadal przeżywam morderstwo popełnione na polskiej delegacji lecącej do Smoleńska. W tym czasie mój kuzyn był adiutantem gen. Gągora i mógł lecieć razem z nim samolotem.  O tym też będę chciał napisać. Tyle na dziś. Czytających proszę o życzliwość i wyrozumiałość.