I śmieszno, i straszno

Za czasów poprzednich, słusznie minionych rządów, funkcjonował rozdział stanowisk ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego. Taki podział miał — rzekomo — zapobiec upolitycznieniu prokuratury i zapewnić jej niezależność. Teoria teorią, ale jak wyglądało to w praktyce, pierwszorzędnie ilustruje sprawa Amber Gold, przez której pryzmat wyraźnie widać, że prokuratura w tamtym czasie była ubezwłasnowolniona przez ówczesne władze. Po zmianie sterników Polski obie funkcje połączono i — zgodnie z oczekiwaniami — opozycja podniosła larum. Zbigniew Ziobro, piastujący oba stanowiska, udowodnił jednak — zupełnie niechcący — że tak wyraźnej separacji obu ról nigdy wcześniej nie było.

Nowelizacja ustawy o IPN została prześwietlona z każdej możliwej strony, jej zapisy przeanalizowano od pierwszej litery, poprzez przecinki, aż po ostatnią kropkę. Napisano już o niej wszystko i — jak można było się spodziewać — opinii na jej temat jest niemal tyle, ile osób komentujących. Pal sześć różnice zdań, bo te, w tego rodzaju dyskusjach, zawsze występowały i występować będą, są nieodzownym ich elementem. Jeśli jednak dwa diametralnie różne osądy na temat nowelizacji firmuje swoim nazwiskiem jedna i ta sama osoba i jest nią w dodatku wysokiej rangi urzędnik państwowy, odpowiedzialny za resort, który przygotowywał projekt tej właśnie ustawy, to ocieramy się już o groteskę.

Blisko dwa lata Ministerstwo Sprawiedliwości, na czele ze Zbigniewem Ziobro, przygotowywało nowele ustawy o IPN, a kiedy ta już się ukazała, wzbudzając kontrowersje, ze strony rządowej padały zapewnienia, że wszystko jest zgodne z literą prawa, z Konstytucją i że nikt nie będzie zza granicy stanowił o naszych ustawach. Teraz Prokuratura Generalna — pod wodzą tego samego Zbigniewa Ziobry — twierdzi, że jeden z zapisów nowelizacji należy uznać za niekonstytucyjny. Na tę chwilę widzę dwie możliwości — albo rzeczywiście jest w tej nowelizacji jakieś uchybienie prawne i dowodzi to, że legislacją zajmuje się banda dyletantów, albo — wskutek nacisków — wycofujemy się rakiem ze słusznej ustawy, chcąc zyskać spokój na europejskich salonach. Jedna opcja gorsza od drugiej.

Po rekonstrukcji rządu — w mojej subiektywnej ocenie — najwyraźniej ktoś rzucił piachem w tryby "dobrej zmiany". O ile partie opozycyjne swoimi działaniami przyczyniają się do wyników sondażowych Zjednoczonej Prawicy, o tyle aktualnie rządzący, wycofując się z kolejnych swoich projektów, bądź je zmiękczając, skutecznie niwelują dar otrzymany od infantylnej opozycji. Oczywiście, można twierdzić, że obecnie Prawo i Sprawiedliwość nie ma z kim przegrać i to jest prawda, pamiętam jednak rok 2005 i skazanie na koalicję z Samoobroną i Ligą Polskich Rodzin. Historia lubi się powtarzać.