Dlaczego siedmiolatki?

Posypały się gromy z od dawna już ciężkiego burzo-nośnymi chmurami nieba. Głownie - jakże by inaczej? - na wkrótce-ministrów. Najwięcej rozjuszyła sfory pustępowe kandydatura Antoniego Macierewicza. Obszczekano go już prawie Mefistofelesem w powstającym gabinecie, z którym zjednoczona prawica podpisała szatański cyrograf, na zgubę Polski racjonalnej, jewropejskiej i Nowoczesnej. O pozycję Lucyfera rywalizują: Mariusz Kamiński i Zbigniew Ziobro; idą łeb w łeb, więc chyba będzie duet z Piekła rodem! Niektórzy grzesznicy już czują ognisty żar na przygarbionych ciosami losu karkach, a nozdrza drażni im swąd rozgrzanej smoły. W tym kontekście, nalot na Annę Zalewską, przyszłą minister edukacji narodowej, jest cichutki, prawie niedosłyszalny. Ale jest i jako długoletnia belf(e)rzyca, weteran lingwistyki stosowanej (prawda, że brzmi imponująco?; sama się tym delektuję!) powiem co wiem. Otóż, proszę Państwa, wiek szkolny nie został wprowadzony arbitralnie, przez czyjeś widzimisię. I ani Unia Europejska, ani żaden z jej biuroktatów nie ma nawet najbardziej podstawowych kompetencji, aby decydować, w jakim wieku dziecko, dla którego językiem ojczystym jest język polski, powinno zaczynać naukę. W krajach słowiańskich jest to na ogół siódmy rok życia. Dlaczego? Bo to wtedy dopiero dziecko ma opanowaną gramatykę. Tam, gdzie poprawną gramatykę da się opanować wcześniej, nie ma przeszkód, by zaczynać naukę w szkole nawet już w wieku lat pięciu. Kto nie wierzy, tego odsyłam do doskonałej pozycji autorstwa Fernando Penalosy (z hiszpańskim wężykiem nad 'n'), 'Wstęp do socjologii mowy'. Tam też można znaleźć dalsze źródła, które potwierdzają powyższe wyjaśnienie. A więc filozofia 'jak oni, to my też' wynika z nieuctwa. Jak zresztą każde naśladownictwo. O czym kiedy indziej. Dziękuję za uwagę tym, którzy dobrnęli do końca!