Imigranci? Tak. Ale jacy?

UE deliberuje nad losem imigrantów ‒ a my też powinniśmy wreszcie określić politykę imigracyjną RP. Unia chce nam fundować „kwoty imigrantów” czyli liczbę przybyszy, których kraje członkowskie Unii muszą przyjąć. Nie wiem, co na to rząd. Pewnie powie „jawohl”, trzaśnie kopytami i się podporządkuje, jak zwykle w ostatnich ośmiu latach.

Tymczasem Polska jest nadal jednym z sześciu najbiedniejszych krajów UE (obok Bułgarii, Rumunii, Łotwy, Chorwacji i Węgier) i nie dziwmy się potencjalnym reakcjom obywateli, których dzieci wyjeżdżają za chlebem za granicę, ale z ich pieniędzy mają być fundowane miejsca do życia dla gości np. z Afryki. To będzie drażnić. Czy mamy zatem pokazać – wyjątkowo ‒ Brukseli „gest Kozakiewicza”? Cóż, trzeba po prostu wiedzieć czego się chce i mieć jasna politykę imigracyjną. Tymczasem w dokumencie rządu (jeszcze) Tuska przygotowanym przez ministra Boniego „Polska 2030” w praktyce nie ma tam żadnych propozycji w tym zakresie. Myślenie „jakoś to będzie” to najlepszy sposób na problemy w tym obszarze. Brak wizji równa się zwiększeniu szans, że Unia narzuci nam swoje rozwiązania, które będą dla nas kontrowersyjne i w wymiarze ekonomicznym i cywilizacyjno-kulturowym.

Co zatem robić? Wreszcie określić priorytety. Imigrantów nie unikniemy, bo Polska choć biedna, będzie jednak, szybciej lub wolniej, coraz bardziej atrakcyjnym adresem dla ludzi z różnych kontynentów. Możemy mieć jednak wpływ na to, jacy to będą ludzie i z jakich krajów będą pochodzić. Głównym priorytetem powinni być Polacy ze Wschodu: ci, którzy chcą osiedlić się w Polsce, muszą mieć takie prawo. Skoro zniszczona wojną Polska jeszcze w latach 1956-57 potrafiła sprowadzić ponad ćwierć miliona rodaków z dawnego ZSRR, to dlaczego zapewne znacznie mniejszej liczby krajanów nie może ściągnąć Polska zamożniejsza? Powiedzmy od razu wprost, że jeśli już komuś mamy oferować gościnę, to najlepiej ludziom o podobnym rdzeniu kulturowym. Łatwiejsza koegzystencja społeczna, a następnie asymilacja będzie miała miejsce w przypadku naszych słowiańskich sąsiadów: Ukraińców i Białorusinów, a także generalnie przedstawicieli europejskich narodów wchodzących w skład dawnego Związku Sowieckiego.

A co do przybyszów z bardziej egzotycznych stron, to obawiam się, że i tak nas do tego przymuszą. Skoro tak, to powinniśmy też wiedzieć czego chcemy. Możemy na przykład – skoro nas „uszczęśliwią” tzw. systemem kwotowym ‒ przyjąć uchodźców z Syrii i Iraku, ale tylko chrześcijan. Ich integracja z naszym społeczeństwem będzie znacznie łatwiejsza niż w przypadku muzułmanów, którymi przecież mogą zaopiekować się bardzo liczne wspólnoty islamskie w bogatszych krajach UE.

*tekst ukazał się w czerwcowym numerze „W Sieci Historii”