Zbrodnie komunistyczne w Polsce

JAK KOMUNIŚCI ODEBRALI POLSKIM OFICEROM OBYWATELSTWO. 26 Września 1946 r. 76 wyższych oficerów utraciło prawo do bycia Polakiem. Uchwała o pozbawieniu obywatelstwa polskiego generałów i oficerów PSZ na Zachodzie została przygotowany przez Ministerstwo Obrony Narodowej na którego czele stał Edward Osóbka Morawski. Referentem na posiedzeniu Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej 26 września 1946 r był minister obrony narodowej, marszałek Polski Michał Rola-Żymierski. W ,,rządzie'' tym był też Stanisław Mikołajczyk z ramienia PSL,  tak dla przypomnienia, ten komunista uważany jest przez wielu za bohatera.

Przez 6 lat wyżsi oficerowie Polskich Sił Zbrojnych walczyli poza okupowaną ojczyzną. Wywiązali się z sojuszniczych obowiązków i podtrzymywali na duchu podwładnych. Nagrodą było dla nich odsądzenie od czci i wiary przez władców komunistycznej Polski i nisko płatna praca w charakterze magazyniera, kelnera, windziarza.

Wśród pozbawionych obywatelstwa znalazła się cała plejada najwyższych i najbardziej zasłużonych dowódców czasu wojny. 

Sam Żymierski popisał się nie lada cynizmem, występując na antenie Polskiego Radia z apelem do byłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. W tym samym roku, w którym zainicjował odebranie oficerom obywatelstwa, mówił:

,,Rząd Rzeczpospolitej niejednokrotnie wzywał do powrotu żołnierzy polskich z obczyzny, uważając, że żołnierze spod Narwiku, Tobruku, Monte Cassino, Falaise i wielu innych bitew w niczym nie zasłużyli sobie na los tułaczy."

Tak mówił Żymierski, człowiek, który własnoręcznie podpisywał później wyroku śmierci m.in. na żołnierzy, których wcześniej zachęcał do powrotu.
.

2 UCHWAŁY z 26 WRZEŚNIA 46 r

Jedną uchwałą pozbawiono obywatelstwa i stopnia generała tylko Władysława Andersa, a drugą oficerów, którzy wstąpili do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Tym samym gen. Stanisław Maczek dowódca I Korpusu Polskiego, gen. Stanisław Kopański szef Sztabu Naczelnego Wodza, gen. Antoni Chruściel m.in. dowódca powstania warszawskiego i wielu innych zostało uznanych za wrogów Polski Ludowej. 

Warto podkreślić, że rządzący Polską komuniści wykorzystali zapis z ustawy z 1920 r. o obywatelstwie polskim. Oznaczało to, że przyjęcie innego obywatelstwa albo przyjęcie bez zgody polskich władz urzędu innego państwa lub wstąpienie do obcej armii oznaczać będzie utratę obywatelstwa polskiego. 

Wydane orzeczenie o utracie obywatelstwa nie rozciągało się na żony i dzieci.

Pod koniec 1945 r. Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie liczyły blisko 250 tys. żołnierzy. Mniej niż połowa, tj. ok. 105 tys. zdecydowała się powrócić do Polski. 

Natomiast pozostali żołnierze byli negatywnie nastawieni do powrotu do Polski opanowanej przez komunistów. Do wielu z nich docierały informacje z kraju, że komuniści prześladują powracających z zachodu żołnierzy walczących u boku Aliantów.

Wstąpienie polskich oficerów do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia (PKPiR, ang. Polish Resettlement Corps) na terytorium Wielkiej Brytanii lub poza jego granicami komuniści potraktowali jako zdradę i ukarali winnych, odbierając obywatelstwo polskie. 

Jednak decyzję o jego odebraniu podjęto na podstawie przekazanej przez stronę brytyjską listy oficerów, którzy wstąpili już do tego Korpusu. Lista nie obejmowała gen. Władysława Andersa, który nie wstąpił do PKPiR, tylko był jego współorganizatorem.

Ostatecznie w ewidencji PKPiR znalazło się 120 tys. osób, a poza nim 9 tys.osób. PKPiR nie był jednostką wojskową, był przeznaczony dla przysposobienia zdemobilizowanych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych do życia cywilnego. 

W jego ramach żołnierze członkowie Korpusu mogli w dowolnym terminie wrócić do Polski, emigrować do innych krajów, zaciągnąć się do armii brytyjskiej (według obowiązujących tu kryteriów) lub podjąć pracę zawodową. 

Zasadniczą działalność Korpus zakończył w 1949 r. W ostatnim momencie jego funkcjonowania jego stan wynosił około 13 tys. żołnierzy, w tym około 6 tys. oficerów. W większości przypadków udali się oni do Stanów Zjednoczonych, Kanady, Australii i państw Ameryki Południowej.

Dopiero po 25 latach 23 listopada 1971 r. Rada Ministrów uchwałą nr 256/1 uchyliła uchwały Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej z dnia 26 września 1946 r. pozbawiające obywatelstwa polskiego 76 oficerów Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. 

Wielu z nich nie doczekało tego momentu, gen. Władysławowi Andersowi obywatelstwo przywrócono dopiero uchwałą Rady Ministrów z dnia 15 marca 1989 r., a więc po jego śmierci (zmarł w 1970 r.).
.

GEN STANISLAW MACZEK 

Przez komunistyczną propagandę przedstawiany jako sługus sprzedający się Brytyjczykom, w rzeczywistości,  pozbawiony został świadczeń przysługujących żołnierzom alianckim.

W lutym 1989 r. gdy trwał „okrągły stół” Mieczysław Rakowski wystosował list do gen. Maczka. „Ubolewam” napisał o odebraniu mu obywatelstwa przez PRL.  Gen. Maczek nie odpowiedział. 

W „The Scotsman” oświadczył zaś o liście: „z górą 40 lat spóźniony nie dał mi żadnej satysfakcji i zupełnie nie zmienił mego negatywnego stosunku do władz Polski Ludowej. Na tym kończę ten temat”. 

Generał Stanisław Maczek mieszkał po wojnie w Szkocji i w 89 r był już w bardzo podeszłym wieku który Mu nie pozwalał powrócić choć na trochę do ojczyzny.

https://niezalezna.pl/polska/j...
.

OFICEROWIE POZBAWIENI OBYWATELSTWA POLSKIEGO 

gen. dyw. Władysław Anders, dowódca 2 Korpusu Polskiego od 8 XI 1946 Generalny Inspektor Sił Zbrojnych

gen. dyw. Stanisław Kopański, szef Sztabu Naczelnego Wodza

gen. dyw. Stanisław Maczek, dowódca I Korpusu Polskiego, Dowódca 1 Dywizji Pancernej, 

gen. bryg. Antoni Chruściel, zastępca szefa Sztabu Naczelnego Wodza do spraw ogólnych

gen. bryg. Tadeusz Malinowski, szef Biura Funduszu Społecznego Żołnierzy

gen. bryg. Karol Masny, szef Służby Pieniężnej MON

płk sap. Stanisław Jan Arczyński

płk dypl. piech. Józef Bischof

płk br. panc. Bronisław Brągiel

płk art. Stanisław Tadeusz Bronikowski

płk żand. Kazimierz Stanisław Chodkiewicz, szef żandarmerii w Sztabie Naczelnego Wodza i MON

płk dypl. piech. Bronisław Stanisław Chruściel (w prasie „Zdzisław Chruściel”)

płk uzbr. inż. Michał Dembiński

płk dypl. piech. Stanisław Gano, p.o. zastępcy szefa Sztabu Naczelnego Wodza do spraw ogólnych

płk uzbr. Tadeusz Edmund Stanisław Łukaszewski

płk dypl. piech. Stefan Antoni Mayer

płk uzbr. inż. Władysław Ostrowski

płk dypl. piech. Henryk Tadeusz Piątkowski, I zastępca szefa Sztabu Naczelnego Wodza

płk dypl. piech. Józef Rehman szef Biura Ewidencji PKPR

płk uzbr. inż. Władysław Wojciechowski

ppłk piech. Tadeusz Biernacki

ppłk dypl. kaw. Leon Antoni Bittner

ppłk uzbr. dr inż. Lucjan Bratz

ppłk dypl. art. Stanisław Fieldorf

ppłk łącz. inż. Ignacy Harski

ppłk uzbr. Wojciech Stanisław Hlawsa

ppłk dypl. art. Aleksander Jedziniak

ppłk art. Zygmunt Józefkowicz

ppłk dypl. piech. Stanisław Karnibad (w prasie „Karbinad”)

ppłk uzbr. inż. Franciszek Kraczkiewicz

ppłk dypl. art. Wielisław Krajowski

ppłk łącz. inż. Antoni Krzyczkowski

ppłk sap. Wincenty Krzywiec

ppłk dypl. łącz. Witold Karol Lagenfeld (w „Rzeczpospolitej” jako „Józef Langefeld”, a w „Dzienniku Bałtyckim” jako „Józef Landgefeld”)

ppłk adm. Stanisław Marcin Leski (w prasie „Stanisław Marian Leski”)

ppłk sap. Marian Władysław Manikowski
(w prasie „Marian Władysław Mańkowski”)

ppłk dypl. art. Antoni Minkiewicz

ppłk dypl. piech. Józef Michał Perzyński ( w prasie „Józef Perzyński”)

ppłk uzbr. inż. Wiktor Pfafenhausen

ppłk aud. Kazimierz Jan Klemens Sarnicki (w „Rzeczpospolitej” jako „Kazimierz Klemens Sadnicki”)

ppłk sap. inż. Stanisław Śliwiński

ppłk uzbr. Jan Świderski

ppłk art. Aleksander Alfred Toczyski (w prasie „Bronisław Toczyński”)

ppłk br. panc. Olgierd Władysław Witort (w prasie „Witold”)

ppłk dypl. piech. Jerzy Zaremba

ppłk uzbr. inż. Apolinary Żebrowski

mjr sap. inż. Teodor Benirski

mjr Feliks Zdzisław Bielecki

mjr dypl. art. Jerzy Ciemochowski

mjr Jerzy Marian Ciepielowski (6 XII 1899 †16 XII 1969 Londyn)

mjr Kamil Czarnecki

mjr Aleksander Czekalski

mjr piech. Franciszek Andrzej Mirosław Derejski „Jastrząb” (cichociemny)

mjr piech. inż. Kazimierz Aleksander Dębski

mjr Józef Frankowski

mjr uzbr. inż. Roch Marian Frejszmidt (w „Rzeczpospolitej” jako „Freszmidt”)

mjr piech. Stanisław Adolf Fruziński

mjr art. Jan Giedroyć

mjr uzbr. inż. Jan Gołofit

mjr uzbr. Józef Hołowacz

mjr adm. Mikołaj Kamiński

mjr piech. Władysław Kaniowski

mjr art. Czesław Izydor Kłopotowski

mjr uzbr. inż. Józef Tadeusz Koss

mjr Antoni Kowalewski

mjr łącz. Tadeusz Michał Legeżyński

mjr sap. inż. Henryk Marcin Muster

mjr piech. Michał Olisiewicz

mjr Bolesław Pietraszewski

mjr Józef Różański

mjr Władysław Słodkiewicz

mjr dypl. piech. Władysław Słomiński

mjr Piotr Wojtczak

mjr uzbr. dr inż. Władysław Jan Wrażej
 (w „Rzeczpospolitej” jako Władysław „Wrałej”, a w „Dzienniku Bałtyckim” jako Władysław „Wramej”)

mjr sap. Jan Wysoczański (w prasie „Wysoczeński”)

mjr uzbr. Bohdan Żukowski

https://www.facebook.com/share...
.