LEWACTWO A KOCIA DOLA

Dzień dobry. Na powitanie
sformułuję przekonanie,
że ogonem wykręcanie
kota – jak to robi lewacka hołota
– barbarzyństwem jest podłym, które
rujnuje ludzką naturę
i obraca w perzynę kulturę.

Słowa co mieszkają między nami
Że słowa zmieniają znaczenie – to tak zawsze bywa* w każdym języku i nie ma tu nad czym wylewać strumieni łez. Ale kiedy przekręca się istotę podstawowych pojęć, po to by takich przekrętów używać jako broni masowej zagłady w walce z krytycznym myśleniem, to już jest zbrodnia przeciwko całej ludzkiej cywilizacji. Słownik wyrazów zbezczeszczonych – gdyby taki powstał – można by wydać od ręki w paru tłustych tomiskach, a że moda na brukanie trwa, to i świeżych materiałów jeszcze długo nie zabraknie. Językofil (niekoniecznie zaraz ‘-znawca’) nigdy nie będzie bez pracy, choć bez forsy – tak, jak najbardziej, bo za wysiłki w ocalaniu słów nie ma co oczekiwać zapłaty.

Ale cóż, takiego wkładu można i trzeba oczekiwać zarówno od z krwi i kości ‘lewicowca’ jak i ‘prawicowca’ – pierwszy poświęci czas i energię w ramach pracy społecznej, a drugi zrobi to w imię działalności charytatywnej. I na to samo wyjdzie. Za to lewak palcem nie ruszy, żeby zrobić coś bezinteresownie dla wspólnego dobra.

Bieda życiowa a nędza moralna
Już od zarania podziału na ‘prawicę’ i ‘lewicę’ ta ostatnia kojarzyła się z prostactwem – baron Ludwik de Gauville, francuski parlamentarzysta, psioczy w swoim Dzienniku, że mimo szczerych wysiłków by zachować niezależność, musiał dołączyć do posłów zgromadzonych po prawej stronie Przewodniczącego, bo inaczej zostałby zakrzyczany przez obelżywe wrzaski opozycji (wpis z 29 sierpnia 1789 r.)¹. Ci wcześni nieokrzesańcy budzą jednak sympatię: w XVIII-stowiecznym francuskim parlamencie reprezentowali steraną, sponiewieraną i zgłodniałą biedotę, a w tym tych najbardziej uciemiężonych – sankiulotów, czyli (w swojskim przekładzie) ‘gołodupców’.

Nic nie usprawiedliwia jednak rozpasanej konduity współczesnego lewactwa. Piszę ‘lewactwa’ i nie muszę się nawet wysilać, żeby udowodnić różnicę pomiędzy ‘lewactwem’ a ‘lewicą’, bo wyręczył mnie w tym z wielką swadą i samozadowoleniem były premier, marszałek Sejmu i minister od rzeczy przeróżnych III RP, Wowka Cimoszewicz. A wiadomo: konserwacja energii to jeden z podstawowych warunków przetrwania, więc ha! – szczęściara ze mnie! Bo oto rozkoszne panisko² zbywa sugestię dziennikarza Do Rzeczy, Jana Pawlickiego, by lewica – zamiast obalać (dobre – że dorzucę tu od siebie) obyczaje – wysunęła na pierwszy plan postulaty socjalne, pogardliwą uwagą: ‘Lewica w takim znaczeniu nie ma sensu. Od tego są związki zawodowe’³.

Od słowa do słowa, czyli: gołodupki, won z chałupki
Pierwsze słyszę! To naprawdę przewrót myślowy, godny światoburczego radykała. Więcej! To schizma. Albo raczej – ordynarna uzurpacja na wielką skalę. Tymi słowami Cimoszewicz odciął siebie i sobie-podobnych plutokratów od lewicowej tradycji, która reprezentowała całkiem inne wartości. ‘Gołodupcy’ walczyli o to, żeby zarobić na okrycie tej części ciała, której człowiek z poczuciem własnej godności nie wystawia celowo na widok publiczny. I to była lewica. Lewactwo natomiast wierzga nogami tylko dlatego, że nie ma jeszcze powszechnego przyzwolenia na ekshibicjonizm zblazowanych zboczeńców, którzy z lubością zrobiliby sobie z tyłka tablicę reklamową. Lecz światły mówca pięknie dowiedzie swej racji, że przyzwoitość godzi w ducha demokracji**. Więc tradycyjnej lewicy – wara od polityki! Tacy co chcą wprowadzać jakieś programy rozwoju gospodarczego, zatrudnienia, czy opieki nad tymi, którzy są w potrzebie, niech tam sobie coś robią w kąciku, byle tylko nie mieli żadnego wpływu na prawodawstwo. O to chodzi. Chytra sztuka!

No, co prawda to prawda: pod dachem lewicy od dawna znajdowały azyl różne męty, powolutku wypaczając to historyczne pojęcie. Cimoszewicz dokonał w jednej chwili więcej – wykopsał stamtąd bezpardonowo prymarnych mieszkańców, którzy to schronienie wybudowali. Ich obecność we własnym domu nie ma już podobo sensu. Chatę przejęli dzicy lokatorzy. A ci bez zahamowań wykręcą każdego kota ogonem, jak im tylko jakiś nieborak wypadnie w łapska.

Prawy prosty – lewy sierpowy
I dzięki temu, niejednemu popędzą kota, strasząc krwiożerczą ‘prawicą’, która – według współczesnej wszechwiedzącej wyroczni, czyli Wikipedii – to zbieranina tradycjonalnych- i neo-konserwatystów, monarchistów, chrześcijańskich demokratów, wyznaniowych fundamentalistów, reakcjonistów, nacjonalistów, rasistów i wreszcie klasycznych liberałów. Ho, ho! W towarzystwie niektórych z tych delikwentów faktycznie można by wylądować w kotle wrzącej smoły, za utrwalanie społecznych nierówności.

Można by, ale tylko wtedy, gdyby taka klasyfikacja była merytorycznie właściwa. A tymczasem już zestawienie klasycznego liberalizmu z rasizmem to ostry zgrzyt. Jednak skoro przyszedł czas na wywrotową nowelizację pojęć, to proponuje zmodernizowaną definicję dla prawicy – orientacja polityczna, której nadrzędną wartością jest prawość. I wtedy powrót do korzeni słownictwa polskiego uświadomi nam jeszcze jedną prawdę – że lewactwo nie ma nic wspólnego z parlamentaryzmem; wywodzi się ze słowa ‘lewy’, czyli ‘fałszywy’ lub ‘nielegalny’.

Posługujemy się językiem dzięki temu, że jesteśmy istotami myślącymi (choć z wiekiem nabieram podejrzeń, że ‘sapiens’ to takie wykoślawione ‘sapię’), ale język kształtuje też nasze myślenie. Dlatego wypaczone słowa wypaczają umysł, a za nim charakter i światopogląd. Stąd właśnie – między innymi – tylu się namnożyło lewackich plutokratów. Warto jednak pamiętać, że Pluto, to patron bogactwa ale i władca podziemi – a wnioski z tego można wyciągnąć różne.

Tylko pozwólmy kotom – jak to mają w zwyczaju – wygrzewać się spokojnie przy kominku.


* styl ściągnięty żywcem z wiersza Stanisława Grochowiaka, ‘Opowiedział mi człowiek…’
* parafraza słów Antoniego Słonimskiego, z wiersza ‘Palenie zboża’
¹ http://reader.digitale-sammlungen.de/en/fs1/object/display/bsb10421958_00056.html?contextType=scan&contextSort=score%2Cdescending&contextRows=10&context=religion
² http://www.wprost.pl/ar/80514/Makler-Cimoszewicz/
  http://www.poranny.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=/20130612/POLITYKA/130529473
³ Do Rzeczy, nr. 29 czerwca – 5 lipca 2015.