O czym ani słowa…

Nie chcę pisać o wielu rzeczach.

Nie chcę pisać np. o tym, że wiceprzewodnicząca Klubu Parlamentarnego Platformy Obywatelskiej Małgorzata Kidawa-Błońska jest do złudzenia, nie tylko fizycznie, podobna do siostry Mildred Ratched ze słynnego filmu Miloša Formana „Lot nad kukułczym gniazdem”. I nie pytajcie mnie dlaczego o tym więcej nie napiszę ani słowa. Nie i już.

Nie napiszę ani słowa (prawie) o tym, że szeregowiec Tusk chce wejść w kamasze generała Jaruzelskiego i w związku z demonstracjami 11 listopada uruchomić  Żandarmerię Wojskową niczym szef WRON 13 grudnia 1981 roku.

Nie chce mi się pisać o pseudoprawicowych cwaniakach, którzy dziś rozbijają obóz nieodległościowy i chcąc – nie chcąc (?) stali się pomocnikami PO.
Nie poświęcę atramentu, ani nawet klawiatury komputera na komentowanie medialnych bejsbolistów, którzy dzień po dniu, godzina po godzinie, kopią poniżej pasa, a jakże, ekspertów z Zespołu Macierewicza. Pierwsi różnią się od drugich jakby byli z innych nacji. A różnią się m. in. tym, że ci pierwsi za ten medialny lincz biorą niezłą kasę, a ci drudzy wyjaśniają tragedię pod Smoleńskiem za darmo.

Nie mam najmniejszej ani woli, ani ochoty nawet pisnąć o tych, którzy dzielą polski Kościół na „postępowych” księży – tych, którzy wojują z hierarchią i Ciemnogród – czyli resztę. Za bardzo mi to pachnie komuną, „księżmi-patriotami”, czasami Stalina, Bieruta, Bermana, Różańskiego, Minca.
Ani choćby mru-mru o muzyku (?) Czesławie Mozilu. Bo o ludziach (?), którzy kpią ze Smoleńska 2010 gadać mi się nie chce.
 
Zero mówienia o Bronisławie Komorowskim, który właśnie wystąpił w ONZ w Nowym Jorku. W godnym dla siebie skądinąd towarzystwie: przed nim wystąpił prezydent znikającego z mapy świata, bo zalewanego przez ocean państwa Kiribati − pan Anote Tongu, a po nim król Suazi Mswati III − dopiero co ożenił się ze swoją 14 żoną (pozostałe żyją i też są żonami). Wybranka ma 18 lat i niedawno została Miss Suazi. Nic nie powiem, bo nie zajmuję się dziwolągami.
 
Nic też nie napiszę o Angeli Merkel. Bo nie lubię śpiewać w chórze, który chwali ją w Polsce za to, że tyle zrobiła dla Niemiec − bo przecież czyniła to też kosztem naszego kraju. I dlatego, że nie lubię lizusów i merdania ogonem przed obcymi.
 
Ani się nawet nie zająknę o panu Tomaszu Lisie. Bo nie przepadam za tymi, którzy używają kastetu, obojętnie czy czynią to w mediach, takich jak własny tygodnik, czy własny program TV, a więc w "realu".
  
Ani nie szepnę o Baracku Husseinie Obamie, który zauważył, że pan Komorowski nie ma już wąsów, ale nie zauważył, że podczas jego obecności w Białym Domu oddał całą Europę Środkowo-Wschodnią w pacht Rosji. Bo nie lubię kpić z politycznych ślepców.
 
Nic też o ministrze obrony Tomaszu Siemioniaku, który do współpracy z MON zaprosił stowarzyszenie emerytowanych generałów, w którym bryluje gen. Józef Szewczyk, naczelny prokurator wojskowy... w stanie wojennym. Bo nie chce mi się poświęcać czasu i uwagi ani temu panu, który w 1981 roku interweniował, by podwyższyć wyroki dla przywódców strajku w KWK „Wujek”, ani temu panu, którego dziś – i jego kolegów − honoruje.

 Tekst ukazał się w "Gazecie Polskiej" (02.10.2013)