Polska czyli absurd

Wczoraj, kiedy pisałem ten tekst, chciałem nadać mu dość absurdalnie brzmiący tytuł „Palikot z ust mi wyjął”. Co pewnie by zainteresowało niejednego ale raczej nie tym rodzajem ciekawości, którego bym sobie życzył. Niemniej jednak tym razem błazen z Biłgoraju powiedział niemal dosłownie to, co mówię od dość dawna za każdym razem jak mi przyjdzie tłumaczyć temu i owemu jak to w kwietniu 2010 r. nasze państwo „zdało egzamin”.

Od razu wyjaśnię tym, którzy do dziś nie mogą otrząsnąć się z podziwu dla perfekcji przeprowadzenia setki pogrzebów. Bo tylko o to mogło chodzić zachwycającemu się wtedy państwem i jego sprawnością. O nic innego. Wszystko inne z postawiona tezą było mocno na bakier. Co tam było, jest!  Jeśli dla kogoś to, że udaje się w ciągu kilku tygodni pochować koło setki ofiar jest miarą sprawności naszego czy jakiegokolwiek innego państwa i tych, którzy nim rządzą, to znam kilku ludzi, którzy spokojnie mogliby naszą obecną elitę władzy już teraz zmienić na stanowiskach bez szkody dla kogokolwiek czy czegokolwiek. Oni taką sprawnością popisują się co dnia. Taki mają zawód. Z tą różnicą, że nie mają żadnego, najmniejszego nawet udziału w tym, co sprawia, że maja ciągle nowych klientów. Z tą różnicą w stosunku do naszej elity władzy.

Ta przywołana wtedy sprawność przypomina mi scenę z montypythonowkiego „Żywota Brajana”. Tę, w której pod krzyż z wiszącym na nim bohaterem przychodzą dawni towarzysze Brajana z Ludowego(czy też Narodowego) Frontu Judei by dokonać zbiorowego samobójstwa, podsumowanego już po wszystkim przez jednego z umierających „Ale im pokazaliśmy!”. Tak, styl w jakim państwo zdało egzamin był (pozostając w klimacie Monty Pythona) dokładnie z tej samej beczki. Też „pokazaliśmy”

Omówię wynik tego egzaminu w sposób, którzy narzuca się wręcz jeśli wziąć pod uwagę to, co stało się w Smoleńsku i to, w jaki sposób to podsumowano tu u nas, na miejscu. Jeśli weźmie się pod uwagę to, że skutkiem tragicznego kwietnia 2010 r. były niemal wyłącznie awanse i ordery a nie pociągnął on za sobą żadnych nieprzyjemnych skutków dla nikogo konkretnego poza rodzinami tych, którzy zginęli, można wysnuć tylko jeden wniosek. Jeśli wziąć za punkt wyjścia sławną wypowiedź obecnego prezydenta Komorowskiego, iż państwo zdało egzamin to zgodzić się z nią można tylko w jednym wypadku. Jeśli przyjmie się, iż celem a może i zamiarem tego państwa było to, co stało się w Smoleńsku. A miarą tego sukcesu było to, jakie były tego następstwa. Absurdalna logika? Ale nie do mnie pretensje.
Oczywiście zdaję sobie sprawę, że Komorowski starał się powiedzieć coś innego. To zaś, co powiedział należy położyć na karb jego znanych i nie raz widzianych ograniczeń, które były wszak źródłem nie tylko tego jednego „braku precyzji”. Niemniej po tych, nazwijmy je niefortunnymi, słowach wielu podjęło starania, by stały się one ciałem. Produkując w efekcie twór państwopodobny, w którym władza od kilku lat toczy permanentną „zimną wojnę” ze znaczną częścią społeczeństwa. Zapominając że nie od tego jest, zapominając od czego jest. I bynajmniej nie jest to żadna wojna obronna.

Państwo, którego dotyka taka tragedia jest w stanie zdać egzamin pod warunkiem, że odkryje przyczyny, wskaże (i ukarze) winnych i podejmie działania, które wykluczą podobne zdarzenia w przyszłości. I, co najistotniejsze, zminimalizuje skutki społeczne takiego zdarzenia.

Jeśli prześledzimy to, co działo się i dzieje się po tragedii smoleńskiej trudno stwierdzić, że którykolwiek z tych warunków został spełniony. Im dłużej trwa proces „wyjaśniania” tym więcej Polaków zdaje się wiedzieć coraz mniej. I dochodzimy do reakcji paradoksalnych, kiedy mamy się śmiać z „eksperymentów myślowych” a z powagą podchodzić do fachowości speców, którzy nie tylko mieli problem z kluczowym pomiarem za pomocą linijki ale nie widzą w tym problemu. Mają natomiast poważny problem ze wskazaniem tego, który jest chodzącą „analizą fonoskopijną” wychwytującą Błasika z tysiąca kilometrów. Wbrew późniejszym, profesjonalnym analizom. Bo Błasik „leżał obok radiotelegrafisty”.

Jeszcze gorzej jest z drugim warunkiem. O tym, jak daleko nam a w zasadzie IM do jego spełnienia świadczy to choćby, ze z TAMTEJ strony jest to w stanie zauważyć i publicznie przyznać wyłącznie ktoś, kto jest absolutnym zaprzeczeniem jakichkolwiek wartości w polityce. Jeśli więc ONI okazują się gorsi nawet od niego, to kim ONI są do cholery?
„- Polska to jest taki kraj, w którym może zginąć prezydent, ważne osoby w państwie i żaden urzędnik nie ponosi odpowiedzialności. To jest tak absurdalne, że trudno się z tym pogodzić. To wielka potwarz dla polskiego państwa, że nie potrafimy ustalić, jaki urzędnik jest odpowiedzialny za śmierć prezydenta. To rzecz, która się nie mieści w głowie.”*
To właśnie opinia, którą Palikot wyjął mi z ust. Powtarzam ją od kilku lat jako coś oczywistego. I nie mam wątpliwości, że jej oczywistości nie dostrzega się tylko przy złej woli.
O wykluczeniu podobnych zdarzeń nawet nie chce mówić. Jeśli całość działań w sprawie tragedii smoleńskiej sprawia wrażenie zacierania śladów, niczemu nie zapobiegnie. Raczej odbije się nam czymś podobnym. Może nie tak tragicznym. Choć kto wie.

I sprawa ostatnia. Nie tak dawno ponownie tłumaczyłem komuś co w moim odczuciu było, jest i pozostanie największym, niewybaczalnym grzechem obecnej ekipy. Po 10 kwietnia stało się coś, co mogło dać początek powrotowi społecznego spokoju i zakończyć społecznemu rozdarciu. I naprawdę nie było wiele potrzeba, by to osiągnąć. Mówiąc krótko nie było za to ceną zbyt wygórowaną na przykład postawienie pomnika. Choćby i na Krakowskim. Zamiast tego mieliśmy małostkowość, z której urodziło się liczne stadko parszywych szczurów z partyjnymi legitymacjami ujawniające się za każdym razem gdy ktoś gdzieś za głośno przypomni Lecha Kaczyńskiego. Szczególnie ciekawie wyglądają te szczury, które z perspektywy swoich dwudziestu kilku lat oceniają dorobek Prezydenta. Nie wiem czy dla nich to metoda by wykazać się i zaistnieć w partyjnej hierarchii.

W efekcie zamiast pojednania mieliśmy Cybę. I to jest właśnie „opus magnum” Donalda Tuska. Nie przebije on tego a raczej nie zamaże choćby wybudował metro stąd do Nowego Jorku z pętlą na biegunie a potem sam osobiście zdobył mistrza świata w futbolówkę.

10 kwietnia 2010 r. skończyły się racjonalne dyskusje o państwie i polityce. Racjonalizm tym pojęciom może przywrócić tylko najboleśniejszy upadek tych, którzy za to państwo wtedy i teraz ponoszą odpowiedzialność. Nie chodzi wcale o symbol, choć one są oczywiście potrzebne. Chodzi o przykład. Boleśnie racjonalny przykład, pokazujący jak kończą niegodziwcy u władzy. Jeśli tego nie będzie, będą Cyby. Innego wyjścia nie ma.
 
* http://www.rp.pl/artykul/600898,1051155-PiS-i-Ruch-Palikota--Umorzenie-sledztwa-smolenskiego-to-slabosc-panstwa.html