Tusk jako Pyrrus

Tuska porównują z królem Midasem – tyle, że na odwrót: czego nie dotknie się ostatnimi czasy szef rządu obraca się w porażkę. Jednak od teraz stary-nowy lider PO może być porównywany z innym władcą: Pyrrusem. Król Pyrrus bowiem wygrał ważną bitwę, ale tak się osłabił, że owo zwycięstwo stało się zarzewiem jego klęski. Takim samym „pyrrusowym” zwycięstwem były dla premiera z Platformy wygrane wybory na kierownika zakładu pracy o nazwie „PO”.

Z batalii z Gowinem Tusk wychodzi obtłuczony niczym bokserski worek. Pokazał się jako tchórz, który nie chce debaty z wewnątrzpartyjnym konkurentem. Gorzej: działacze, a zwłaszcza wyborcy PO zobaczyli, że po panu premierze można publicznie bezkarnie skakać – co z upodobaniem czynił Gowin. Skądinąd w ten sposób reagował na paroletnie upokarzanie go przez Tuska. Jednak najgorszy dla premiera był fakt żenująco niskiej frekwencji w tych wyborach. Świadczy to albo o zerowym związku emocjonalnym aktywu PO ze swoim szefem (w PiS jest dokładnie odwrotnie) albo o tym, że rządząca partia ma połowę członków na papierze czyli pasuje do „martwych dusz” Mikołaja Gogola. W efekcie społeczny mandat prezesa Rady Ministrów znów uległ osłabieniu: jeśli tylko polowa członków PO zagłosowała, to przy wyniku Gowina oznacza, że Donald Tusk nie uzyskał nawet 50% poparcia we własnym ugrupowaniu. Dodajmy 70% Polaków krytycznie go oceniających, a otrzymamy obraz byłego kapitana transatlantyku, który na małej łajbie nie oddal tym razem jeszcze steru.

*felieton ukazał się również dziś w skróconej formie w „Gazecie Polskiej Codziennie”.