" PANNO ŚWIĘTA..."

Prośba

Matko
Z tysięcy
Poranionych obrazów

Pociętych
Postrzelanych
Podeptanych
Oplutych

Uwielbiona

Pani
Ze starych kościołów
Maleńkich kapliczek
Figurek odpustowych
Złotych feretronów
Śpiewów majowych

W nas
Ukonkretniana

Panno
Skromna
Cierpiąca
Czuła
Zatroskana
Zwyczajna
A
Można

Nasza codzienna
Królowo

Przed którą
W prochu
Swojej małości
Błazny i królowie

Ucieczko nasza
Pocieszycielko nasza

Króluj nad nami
Króluj nad wiekami


Pani z Komorowa


Panno z kościoła w girlandach
Kwiatów ,modlitw i uśmiechów
Do Ciebie się   uciekamy
Pani Komorowa i Kolbuszowej
Matko Miłosierdzia
Taka sama w każdej Ostrej Bramie
Naszego serca
Nieodmiennie   wypatrująca
Naszych powrotów
Uśmiechająca się do wiatru
Który przynosi nasze westchnienia
Panno Święta co nas bronisz
Od nas samych
Do Ciebie się uciekamy

Matko Wandy Dwornickiej
I księdza Andrzeja
I moja  I  tak wielu innych
Czy to, że  długo gościłem Ciebie
W moim domu  zmieniło cośkolwiek ?
Czy jestem lepszy ?
Czy  płaczesz nade mną
Jak zawsze ?
Bo ciągle jeszcze nie to
Bo ciągle jeszcze nie tak
Czy wyglądasz mojego powrotu ?
Mnie,  tamtego  ministranta
Z ujeźniańskiego  kościółka
Który teraz już pusty
I prawie w ruinie ...
A może jednak tamto światło
Dawnych rezurekcji  nadal
Pali się we mnie?
Może go nie zagasiłem do końca ?
Tak sobie myślę,  kiedy zanurzam się
W słowa różańca
W przypomnienia  majówek
Spod  przydrożnego krzyża
W nieokreślone pragnienia
Których doświadczam

Mateńko
W ornamentach naszych uśmiechów
W ramach naszych
Złożonych do modlitwy dłoni
W słonecznej koronie
Zapewnień naszych
Z księżycem naszych próśb
Pod stopami
Przed którą zapalamy
Niepozorne lampki naszych myśli

Módl się za nas i za nami
Bo sami nie podołamy .


Litania

Pani nasza,
Marzenie nasze wniebowstąpione.

Matko poetów i dziadów przydrożnych,
Którzy bywali na naszych szlakach
I których łzy nie potrafiły zrzeźbić naszej duszy,
Bośmy odporni na dłuto wielkości,
A zapominamy się w smakach, zapachach i gestach
I zabawnościach naszych.

Wyproś nam wreszcie przejrzenie.

Matko naszych kiełkujących pragnień,
Którym tak bardzo dokuczyła zima,
Pani naszych szeptanych pacierzy ,
Co jak skrzek żabi wędrują w niepewność...

Od wielkości naszej zachowaj nas Pani.

Za  nieskromności nasze,
Za zaprzedania nasze,
Za zapomnienia nasze,
Za zaplątania nasze...

Wymódl nam odpuszczenie.

Matko opuszczonych sadów,
Pani łąk , które będą kosić,
Pani pól ,pełnych bławatów
Które kochamy ,chociaż przeszkadzają zbożu,
Matko zbędnych nam istnień,
Które w kwiecie i w kłosie żyją,
Pani perlistego śmiechu  rosy
I oczekiwania dmuchawców.

Naucz nas widzieć to, po czym stąpamy.

Orędowniczko nasza,
Słów naszych mierzwy racz wysłuchać,
W kołysce wartości swoich nas ukołysz
Bośmy dzieciństwa spragnieni i Słowa.

Daj właściwy żagiel i natchnienie
Naszym tułaczym snom,
Bo się rozbijamy o siebie samych
W mrokach naszego rozumu
I błogosław niepewnym gołębiom
Naszych uśmiechów,
Które uwalniamy, by powróciły
Chociaż z gałązką serca.


Madonna

W nie doschniętej narzutce z błękitu
wybiegła przed  światła  kaczeńców
żeby pochylić się
nad przeziębionym skowronkiem
mojego serca

i teraz mogę już śpiewać.