Czyja "czwarta władza"?

Czyja „czwarta władza”?

W żadnym demokratycznym państwie nie jest możliwa sytuacja, w której pluralizm medialny postrzega się jako zagrożenie. W żadnym demokratycznym państwie nie dyskryminuje się niezależnych mediów i nie prześladuje się dziennikarzy śledczych, którzy odkryli niewygodne dla rządzących fakty.  W żadnym demokratycznym państwie nie jest możliwe to, co w III RP stało się normą: mainstreamowe  media, które powinny pełnić rolę uważnego obserwatora i  komentatora sceny politycznej, takiej roli nie pełnią. Wiele wskazuje na to, że nie pełnią nawet – tak często im zarzucanej, świadczącej o stronniczości  - roli służebnej wobec władzy. W III RP media są elementem władzy. Niewątpliwie  pełnią również rolę służebną, ale nie wobec rządzących  dziś Polską ludzi.
Ludzie rządzący dziś Polską znajdują się na samym dole piramidy władzy i to oni działają pod dyktando mediów. To medialne koncerny i zatrudniane przez nich tabuny „cyngli” instruują ministrów, dowódców wojsk, prokuratorów, sędziów. To od nich zależy, czy kolejny występ premiera będzie wyreżyserowany kunsztownie czy niedbale, to one wypromowały obecnego prezydenta i konsekwentnie kreują  fikcję tej prezydentury  na „mądry wybór” Polaków. Określenie „czwarta władza” jest o tyle uprawnione, że z dużym prawdopodobieństwem określa pozycję medialnego mainstreamu wśród sił rządzących Trzecią RP,  nie ma  natomiast niczego wspólnego z nieco sarkastycznym podsumowaniem współuczestnictwa mediów w  tradycyjnym trójpodziale władzy na ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą . W III RP nawet ten konstytucyjny trójpodział stał się fikcją.
Największym „grzechem” Jarosława Kaczyńskiego zawsze był brak akceptacji dla takiego stanu rzeczy i otwarte  nazywanie go patologią.  Stąd bierze się zajadłość  mainstreamu w atakowaniu zarówno jego rządu, jak i wszystkich  jego działań w opozycji. To nie „antypatia”, czy „obcość kulturowa” rozpętały medialną kampanię nienawiści  w 2005 roku, to nie „poczucie zawodu” rozkazało Donaldowi Tuskowi wrzucić w eter frazę o „moherowych beretach”. Siłą sprawczą tych wydarzeń było poczucie zagrożenia i świadomość, że z chwilą objęcia rządów przez PiS nie tylko mainstream jako element władzy traci rację bytu. Gdyby możliwe było zrealizowanie projektu IV RP, rację bytu straciłby nie tylko mainstream, ale i to, co za nim stoi. Brutalnie rzecz ujmując – to, co mu wydaje rozkazy. Rozsypałyby się także te elementy konstrukcji, które trwają przez dziesięciolecia poza jakąkolwiek kontrolą, w cieniu, sprawując rzeczywistą władzę w Polsce. Ile jest pięter władzy, wie tylko ten, kto stoi na szczycie. Media, prześcigające się w służalczości wobec „ludzi z cienia” i karnie, bez żadnych skrupułów, bez zachowywania najmniejszych pozorów wykonujące ich polecenia -  prezentują coraz bardziej żenujący poziom. Ich zwierzchnicy  powinni się zastanowić, czy taki proceder nie jest przypadkiem zbyt przejrzysty.

PO jest pupilką mainstreamu nie od dziś. Już w 2001roku dołożono wszelkich starań, aby partię Donalda Tuska skutecznie wypromować. 14 % w wyborach parlamentarnych było sukcesem marketingowym, nie politycznym. Prawdziwy przełom przyniosła  dopiero afera Rywina i to, co działo się podczas posiedzeń komisji śledczej. Bez żadnej przesady można powiedzieć, że J. M. Rokita uwiarygodnił  wówczas PO w oczach elektoratu. Komfortowy start w następnej kampanii wyborczej zapewniły jej jednak media. To tam  ruszyła – zupełnie niespodziewanie -  akcja  ośmieszania i dyskredytowania SLD. Dziś taki nagły zwrot o 180 stopni nazywamy „przestawieniem wajchy”. Ktoś „przestawił wajchę” w latach 2004 – 2005. „Afera Rywina” wygląda w tym kontekście trochę inaczej i być może należałoby ją nazywać  nie „aferą”, lecz prowokacją. Już wtedy trudno było posądzać mainstream o bezinteresowność i o brak współpracy ze środowiskami tak potężnymi, że mogły samodzielnie dokonać wyboru „wiodącej siły narodu” jeszcze przed rozpoczęciem kampanii wyborczej. SLD stało się  w tej sytuacji jedynie balastem i konkurentem faworyta – zostało więc ( już wtedy!) spisane na straty. To na SLD, tej partii spisanej na straty, przećwiczono scenariusz rozbijania od wewnątrz. „Ludziom z cienia” niepotrzebny  był też Włodzimierz Cimoszewicz jako kandydat na prezydenta – więc go spacyfikowano. W bezwzględnej walce o władzę dla wybranych popełniono jednak dwa kardynalne błędy.  Po pierwsze -„ludzie z cienia” i wykonujący ich rozkazy mainstream całą energię skierowali na zwalczanie partii rządzącej, widząc w niej głównego konkurenta PO.  Zlekceważyli konkurencję  po prawej stronie. Prawo i Sprawiedliwość  wyrosło na liczące się ugrupowanie, zdolne objąć rządy w państwie. Po drugie – „ludzie z cienia”, idący od sukcesu do sukcesu, w swojej pysze nie brali pod uwagę porażki. Kilka dni przed wyborami było już za późno na interwencję. Desperackie próby ratowania sytuacji „wrzutkami sondażowymi” dającymi PO i Tuskowi  do 16 % przewagi nad PiS i Lechem Kaczyńskim - nie powiodły się.  Niedostatecznie otumanieni, może też trochę zniesmaczeni nachalną akcją promocyjną wyborcy zgotowali niespodziankę „premierowi z Krakowa” i „prezydentowi Tuskowi”. 
Ale nade wszystko – nie wiedząc nawet o tym - upokorzyli „ludzi z cienia”...
C.D.N.