Tworzenie świadomości narodowej

W zgiełku, jaki nas otacza ze wszech stron gubi się świadomość rzeczy istotnych na rzecz zwykłych ploteczek z dnia codziennego. W informacji tak jak w pieniądzu funkcjonuje zasada kopernikowska, że błaha informacja wypiera istotną.

W ogólnym pomieszaniu pojęć i poszukiwaniu za wszelką cenę „niuwsów” gubi się rzecz zasadnicza, a mianowicie – prawda o obecnym stanie Polski.

A stan ten jest dramatyczny i może nie tyle ze względu, że dryfujemy ku katastrofie, ile że zanurzamy się w bagnie. Jak to oceniał Piłsudski w stosunku do końcowego okresu zaborów, że nie chce żyć w wychodku, jakim jest polskie położenie.

Świadomość narodowa mojego pokolenia była budowana w niepodległej Polsce na wzorcach działania tych pokoleń polskich, które walczyły o niepodległość i to w różnych formach począwszy od walki orężnej po trud „Siłaczek” czy wóz Drzymały.

Współcześnie pierwszym obowiązkiem po 89 roku było odrabianie strat wychowawczo edukacyjnych poniesionych w czasie PRL. Nie podjęto go z prostej przyczyny kontynuacji PRL, a nie odbudowy niepodległego państwa polskiego.

Na przestrzeni przeszło dwudziestu lat tylko w dwuletnim okresie rządów PiS usiłowano coś w tej materii zmienić, dzisiaj znajdujemy się na tej samej ścieżce kontynuacji ze zmianami dostosowanymi do wymagań nowego pana Unijnego.

Brakuje nam powszechnego przekazu na temat zdarzeń historycznych i postaci znaczących w wielkim dziele odzyskiwania niepodległego bytu państwowego.

Współcześnie najłatwiej dotrzeć do szerokiego odbiorcy poprzez przekaz wizualny, z czytaniem bowiem jest coraz trudniej.

Telewizja wprawdzie w teatrze faktu” przedstawia nam od czasu do czasu widowiska historyczne, ale w ślad za Wołoszańskim bardziej goni za sensacją niż szuka prawdy i wyciąga wnioski potrzebne dla budowania tożsamości narodowej.

Ostatnio TVP Historia i Muzeum Niepodległości postanowiły nakręcić film o generale Rozwadowskim szefem sztabu WP w czasie wojny bolszewickiej w 1920 roku. Jego zasługi w tej wojnie nie budzą wątpliwości, natomiast można stwierdzić z całą pewnością, że nie jest to postać z pierwszego planu w dziele walki o polską niezawisłość. Z jego pokolenia jedyną postacią, która była wielokrotnie obiektem filmów i różnych prezentacji telewizyjnych jest Piłsudski, którego pierwszoplanowa rola nie budzi wątpliwości, ale który kusi twórców głównie barwnością postaci i życiem pełnym przygód stanowiącym łatwy scenariusz.

Brakuje natomiast przekazu o Józefie Hallerze, Dowborze Muśnickim, Sosnkowskim Sikorskim i innych wojskowych z tego samego pokolenia, których wkład w walkę o niepodległość był niewątpliwie większy niż Rozwadowskiego.

Najbardziej brakuje popularnego przekazu o działaczach politycznych z tamtych czasów z czterema czołowymi postaciami Dmowskim, Witosem, Paderewskim i Korfantym na czele.

Ukazanie tych ludzi i ich walki o Polskę byłoby jak najbardziej wskazane choćby z powodu ujawnienia przepaści, jaka dzieli ich od współczesnych prominentów natrętnie nagłaśnianych przez służalcze media.

Najważniejsze zaś jest ukazanie postawy polskiego społeczeństwa w walce o odzyskanie niepodległości, jej obronę i ustalanie granic państwowych.

Formy walki o „imponderabilia” jak to powiedziałby Piłsudski mogą się zmieniać, ale zasady pozostają niezmienne i o tym trzeba narodowi przypominać.


Odzyskanie kształtu Polski Niepodległej dla wielu Polaków wiąże się z odzyskaniem utraconych ziem na wschodzie / nie tylko Kresowych/.

Wymieniając takie na wskroś polskie miasta jak Wilno i Lwów nie można zapominać też o innych jak najwierniejsze z wiernych Grodno, a także Brześć, Łuck, Stanisławów i inne, oraz mniejsze, ale ważne dla naszej historii: - Kamieniec Podolski, Krzemieniec, Żółkiew, Trembowla i wiele innych.


Nie można też stawiać znaku równości między naszą stratą tych ziem, a odzyskaniem Wrocławia i innych miast na zachodzie. Nasza zdobycz na zachodzie jest wynikiem zwycięskiej wojny i niepodważalnej decyzji aliantów, którym Niemcy poddały się bezwarunkowo, co zresztą zostało potwierdzone umową moskiewską z 1990 roku. Polskie Kresy Wschodnie zostały natomiast zagrabione bezprawnie wbrew protestom jedynego polskiego legalnego rządu przez „sojusznika” bolszewickiego i wcielone do Związku Sowieckiego na podstawie oszukańczego plebiscytu w 1939 roku / poza Kamieńcem Podolskim, który niestety oddała bolszewikom polska delegacja w Rydze i Wilnem „podarowanym” przez Stalina Litwinom tylko po to ażeby je zagarnąć wraz z całą Litwą/.

W 1990 roku była możliwość przypomnienia o tym Jelcynowi, któremu zależało na poparciu Polski i uzyskania stosownego rozwiązania tego stalinowskiego dziedzictwa.

Niestety ówczesne władze w Polsce przedłożyły interes obcy ponad Polską rację, nawet nie tyle stanu, ile bytu narodowego i akceptowały to dziedzictwo.


A propos filmu o Rozwadowskim, na zdjęciu aktor grający rolę generała został ubrany w mundur kroju obowiązującego po 1935 roku, a także rogatywkę „garnizonówkę” z usztywnieniem również wprowadzoną w tym czasie. Generał Rozwadowski nie mógł takich nosić gdyż zmarł w 1928 roku. Sprawa munduru niby drobna rzecz, ale świadcząca o zwykłym niechlujstwie nie mówiąc już o braku wiedzy.