Tusk w Strasburgu

Dzisiejsze wystąpienie premiera Tuska w Parlamencie Europejskim było takie, jak cała prezydencja: lekkie, łatwe, przyjemne dla europejskiego ucha. Tusk świadomie nie chce mówić o problemach, pytaniach, wątpliwościach, sporach, konfliktach. Woli, aby jego narracja była łatwa i optymistyczna. No i tak usypia Europę (i Polskę) od niemal sześciu miesięcy.

Tusk się więc w Strasburgu czy Brukseli (Berlinie, Paryżu) podoba. Niczego nie żąda, niczego się nie domaga, przy niczym się nie upiera, jest koncyliacyjny do bólu, otwarty na negocjacje, w każdych sprawach, nawet takiej, w której szefowie rządów innych nigdy by nie odpuścili. Nie dziwmy się więc, że mu klaszczą. Znacznie gorzej, że z tego, co dziś mówił w Strasburgu i z tego, co robił (a w zasadzie nie robił) przez ostatnie półrocze jako premier kraju sprawującego prezydencję kompletnie nic nie wynika dla Polski i Polaków.

Strasburska przemowa Donalda Tuska była taka, jak nasza prezydencja: ładne toto w opakowaniu, znacznie gorzej z treścią. Tusk wystąpił jakby był szefem rządu państwa jednego z najbogatszych w Europie, bez żadnych problemów ekonomicznych, z ugruntowaną pozycją międzynarodową, bez zapóźnienia cywilizacyjno-gospodarczego i do tego rozdającego karty w Europie. Tymczasem, żadne z tych określeń nie oddają rzeczywistości. Obecny premier kreuje wirtualną rzeczywistość. Europa jest zachwycona – a sporo Polaków też to kupuje. Przynajmniej dotąd.