1400 afer koziołka Matołka

W  PO- canowie lemingi cudóją
Więc tuskomatoł, kapuściana głowa,
błąka się po zielonej wyspie,
aby dojść do PO-canowa.

Właśnie z moherami  zaczął walkę,
by ją skończyć w PO-canowie.
A co przeżył i co widział
wiersz ten wszystko wam opowie.
 
Wszystkie lemingi,
By je zliczyć, nie mam siły!
Na naradę się zebrały
I rzecz taką uchwaliły:
 
"W sławnym kraju PO-canowie
szechterowcy  i   mendiale
Potrafią  pszeszczepić musk tuska
By leming  chodził w  chwale.
 
Przeto leming albo matoł,
Jakaś bardzo mądra głowa,
Aby musk sobie pszeszczepić,
Musi pójść do PO-canowa.

A gdy wróci ten wędrowiec,
PO przeszczepie, ale zdrowy,
To  lemingi mu przyklasną,
że nie myśli myślą własną."

"Kto ten dzielny? Kto się zgłasza?"
"Ja!" - zakrzyknął w głos tuskołek.
Miał cudowne wilcze oczy,
A wołano nań: Matołek.
 
Czule żegnał go ród lemingów,
Nawet brat i szechter  tata,
A Matołek wziął tobołek
I wędruje na kraj świata.
 
Kiedy znalazł się na drodze,
Po raz pierwszy na wolności,
Skoczył w górę nasz matołek,
Aby rozprostować kości.
 
On zaś poszedł poprzez pola.
W krąg kraina bardzo pusta,
Nagle, gdy był bardzo głodny,
Szepnął cicho: - "Ach, siano, kasa  i kapusta!"

Pieniądze  stały tak w szeregu,
Jakby za żołnierzem żołnierz.
Nasz koziołek zaczął ucztę,
Wtem ktoś chwyta go za kołnierz.

"Tuś mi, bratku, capie młody!"
Woła Jarek , co wyszedł z cienia.
"Nie oglądaj się, idź prosto,
Do więzienia! Do więzienia"

Przyszedł sędzia i rozkazał,
By zakuli go w kajdany,
I w komórce bardzo ciemnej
Kazał przykuć go do ściany.

Siedzi złotousty ten koziołek
I nie może ruszyć łapą,
Jęczy tylko i wciąż płacze:
Żegnaj, mamo, żegnaj, papo!"
Ma już nowe trzy wyroki
my składamy je do kupy
razem będzie lat trzydzieści
jak nie ruszy z więźnia dupy

U bram KPRM

Makuszyński Kornel - aktualizacja