NOKAUT

Od smoleńskiej debaty, która odbyła się 5 lutego na UKSW, minęło już kilka dni, a oponenci Zespołu Parlamentarnego milczą, jak zaklęci. To dość zdumiewające zachowanie ze strony ludzi, którzy mienią się być ekspertami, i na barki których państwo polskie nałożyło ciężar zbadania największej katastrofy w dziejach. Domyślam się, że dla zwolenników i obrońców oficjalnej wersji, pojawiających się tu i ówdzie, taka sytuacja musi być irytująca, by nie powiedzieć krępująca.
Panowie z komisji rządowej powinni od co najmniej dwóch dni wysiadywać godzinami przed kamerami, mikrofonami i z dumą prezentować wyniki swoich prac, by w ten sposób oczyścić się z zarzutów fałszerstwa, nierzetelności i manipulacji, które postawili im naukowcy, biorący udział w konferencji smoleńskiej. Dlaczego zatem milczą? Powodów jest kilka.
Ukrycie ostatniego zapisu z komputera pokładowego TAWS#38, o czym mówił profesor Nowaczyk, to tylko jeden z grzechów głównych komisji Millera, a jednocześnie swoisty corpus delicti niejasnych intencji (delikatnie mówiąc), które przyświecały ekspertom rządowym. Jak bowiem można było przejść do porządku dziennego nad faktem ominięcia szerokim łukiem ostatniego zapisu, który dla każdej komisji technicznej stanowiłby przedmiot szczególnych analiz? To był ostatni ślad, mówiący o tym, gdzie, na jakiej wysokości i o której godzinie znajdował się samolot przed swoim upadkiem. Czy inżynier lub matematyk może traktować wybiórczo poszczególne dane, a całość prac dostosowywać pod z góry obraną tezę? I czy w związku z tym można jego prace traktować poważnie?
Nie wyobrażam sobie zamieszkać w domu, przy projektowaniu którego inżynier pominąłby wyniki obliczeń, mówiące na przykład o zbyt słabej konstrukcji dachu, czy też miękkim gruncie, który spowoduje poważne pęknięcia ścian, zaś jego tłumaczenie polegałoby na tym, że nie widział potrzeby informowania o wszystkim klienta, gdyż na początku swojej pracy zbudował w swojej głowie właśnie taki, a nie inny projekt, zaś wprowadzenie wszystkich obliczeń znacząco zmieniłoby jego początkowe wyobrażenia, więc je po prostu ukrył.
TAWS # 38  był niewygodny, bo przeczył zbudowanemu przez rosyjską propagandę obrazowi ostatnich sekund lotu, według których samolot miał zawadzić o brzozę na wysokości około 5 metrów, urwać skrzydło, po czym obrócić się na „plecy”. TAWS #38 mówi, że taki scenariusz nie był możliwy z kilku powodów. Po pierwsze między ulicą Gubienki a Kutuzowa, kilkaset metrów przed miejscem katastrofy, samolot był na wysokości 36 metrów, co potwierdza także zapis w FMS.  Po drugie, samolot po minięciu brzozy leciał niezmienionym kursem aż 140 metrów dalej, co z kolei wyklucza beczkę i zmianę kursu w chwili uderzenia o drzewo.  To właśnie w miejscu, gdzie został zapisany  TAWS #38 samolot doznał silnego wstrząsu, kilkunastu następujących po sobie awarii oraz gwałtownie zmienił kurs. Wszystko to działo się na wysokości dużo wyższej, niż czubek słynnej brzozy. Według doktora Szuladzińskiego oraz pozostałych ekspertów ZP, to właśnie w tym miejscu doszło do wybuchu na skrzydle i jego oderwania. Również profesor Binienda, w jednej ze swoich prezentacji upublicznionych kilka miesięcy temu, wykazał, że miejsce upadku fragmentu skrzydła dowodzi, iż odpadło ona na wysokości co najmniej 26 metrów.
Na taki przebieg wydarzeń wskazuje fakt, że sloty skrzydła, które miało zderzyć się z drzewem, są nieuszkodzone, w przeciwieństwie do środkowej części skrzydła, która została, mówiąc kolokwialnie „wybebeszona” ze wszystkich elementów konstrukcji, ale także nagrania z czarnej skrzynki. Oprócz zagadki pod tytułem dlaczego nawigator odliczał tylko do 20 metra, a nie na przykład do 15, czy 10, choć zderzenie z drzewem miało się zdarzyć na metrach 5 – ciu, pojawia się też dość specyficzny dźwięk do złudzenia przypominający eksplozję, na który piloci zareagowali przekleństwem  (http://w198.wrzuta.pl/audio/9K...). Nie mógł to być  wybuch w kadłubie, gdyż wówczas nikt nie byłby już w stanie krzyczeć, a poza tym wszystkie rejestratory natychmiast przestałyby działać, tak jak to się stało chwilę później, na wysokości około 15 metrów, gdzie, jak tajemniczo napisał MAK -  FMS uległ „zamrożeniu”. Dlaczego wszystkie agregaty, a co za tym idzie urządzenia pokładowe, przestały działać  jeszcze w powietrzu, a nie po uderzeniu w ziemię, tego już Anodina z Millerem nie wytłumaczyła. TAWS #38 zdradził rzeczywiste intencje twórców raportu i ich zwierzchników. Tego nie można wytłumaczyć, czy wyjaśnić, to po prostu ordynarna manipulacja danymi, mająca ukryć coś, czego nie można było wytłumaczyć narracją brzozowo-beczkową, a takiej jak widać oczekiwano w Moskwie i Warszawie.  W czasie konferencji na UKSW również profesor Czachor przedstawił intrygujące wnioski płynące z analizy ekspertyzy ATM, w której to, jak się wyraził, „ręcznie” dopasowano trajektorię lotu w ten sposób, aby samolot mógł wycelować w brzozę Dokonano tego przesuwając ją o długość skrzydła. Analitycy wykonujący odczyt z ATM starali się bowiem wytyczyć trajektorię ostatnich sekund biorąc również pod uwagę ślady w botanice, co jednak nie przekonało nawet NPW, która, jak powiedział profesor Czachor, zwróciła się o ponowną ekspertyzę do tej firmy.
Okazuje się, że oficjalne raporty i ekspertyzy bazują w dużej mierze na wnioskach płynących z analizy śladów na drzewach, które to miały wskazywać, co się działo z polskim samolotem na chwilę przed upadkiem. Niestety, mam złą wiadomość dla zwolenników pancernej brzozy i wytyczania między innymi w oparciu o nią trajektorii lotu.  Nie tylko eksperci ZP udowodnili, że tezy z raportu MAK i Millera nijak się mają do rzeczywistości, a rola  drzewa rosnącego na działce Bodina nie miała w całej historii żadnego znaczenia. Również prokuratura wojskowa oświadczyła, że pomiary drzewa zamieszczone w raporcie MAK i Millera są błędne. Otóż drzewo zostało złamane nie na wysokości 5 metrów, ale na blisko 8 metrach. Również średnica była większa o kilka centymetrów, niż to oficjalnie podawano.
Powstaje więc  zasadne pytanie, w jaki sposób swoje analizy przeprowadziła komisja Millera, skoro nie tylko pominęła i ukryła ostatni zapis z urządzenia TAWS, ale także przyjęła za punkt odniesienia błędną wysokość samolotu w miejscu, w którym miał się on zetknąć z brzozą? To jest błąd w pomiarze przekraczający 50%, co tak naprawdę całkowicie dyskwalifikuje komisję Millera i jej ekspertów.
Czy w słowniku języka polskiego znajdują się wystarczająco obelżywe słowa, by opisać to, co zrobiono przy wyjaśnianiu naszej największej tragedii narodowej i jak potraktowano nie tylko ofiary, ale także nas wszystkich?
Trudno zatem się dziwić milczeniu Laska et consortes. W sportach walki taki stan określa się jako nokaut.

http://www.rp.pl/artykul/60089...