Inwigilacja dziennikarzy - kto decyduje o niej?

  Ostatni, 16 rozdział nowej książki Leszka Szymowskiego "Media wobec bezpieki" /omawiałam ją   /TUTAJ// traktuje o inwigilacji dziennikarzy.  Szczególnie interesujące są podane tam informacje o trzech wielkich akcjach ABW o kryptonimach "Cmentarze", "Menora" i "Spacer".  Ta pierwsza trwała od początku września 2011 do późnej wiosny 2012. 

  Jej celem miało być jakoby zabezpieczenie cmentarzy żołnierzy Armii Czerwonej.  W rzeczywistości śledzono członków Stowarzyszenia Solidarni 2010, część rodzin ofiar Smoleńska oraz dziennikarzy i publicystów.  W ich gronie znalazł się sam Szymowski, Jan Pospieszalski, Ewa Stankiewicz, Jan Pietrzak, co najmniej sześciu innych publicystów oraz szefowie Klubów Gazety Polskiej.

  "Menora" zaczęła się w kwietniu 2012 i poświęcona była rozpracowaniu "osób podejrzewanych o działalność antysemicką".  Tym razem miano zabezpieczać cmentarze żydowskie.  Śledzono m. in Stanisława Michalkiewicza, prof. Jerzego Roberta Nowaka i Waldemara Łysiaka.

  W obu przypadkach ABW uznała brak jakichkolwiek ekscesów antyrosyjskich i antysemickich za swój sukces i wypłaciła swym funkcjonariuszom wysokie nagrody pieniężne.

  Akcja "Spacer" zakładała rozpracowanie środowiska Radia Maryja i Telewizji Trwam w związku protestami przeciwko nieprzyznaniu tej ostatniej miejsca na multipleksie cyfrowym.  Objęto inwigilacją osoby z tych środowisk oraz z fundacji Lux Veritatis.  Planowano naciski na sponsorów tej fundacji, wywoływanie incydentów podczas manifestacji, a także skompromitowanie niektórych duchownych.  Nic z tego jednak nie wyszło.  Nie wiadomo, czy sprawa "Spacer zakończyła się już.  Trwała ona od stycznia 2012.

  Leszek Szymowski pisze:

  "Największy problem polega jednak na tym,  że ujawnienie tej sprawy [akcji "Cmentarze"] nie wywołało żadnych interwencji choćby w postaci interpelacji posłów opozycji.  Oznaczało to nieformalne przyzwolenie dla ABW do inwigilowania własnych obywateli na podstawie sobie tylko znanych przesłanek.  Czyli według własnego widzimisię.".

  Również media milczą o tych działaniach ABW, i to nie tylko t. zw. "mainstream", ale i opozycja.  Dla kontrastu przypomnę sprawę z 2010, kiedy to ujawniono, że w latach 2005-2007 ABW i CBA podsłuchiwały ponad dziesięciu dziennikarzy, m.in Monikę Olejnik, Cezarego Gmyza , Piotra Pytlakowskiego i Andrzeja Stankiewicza.  Cały "mainstream" podniósł wtedy wrzask /patrz n.p. - /TUTAJ//.

  Ważniejsze jest jednak co innego.  Dobrze byłoby się dowiedzieć, kto właściwie inicjuje takie akcje?  Czy jest to otoczenie premiera, szef ABW Bondaryk, a może ludzie Komorowskiego?  Wiadomo skądinąd o napięciu między ABW, a Tuskiem.  Ten ostatni chciałby ograniczyć uprawnienia ABW.  Efektem tego była groteskowa sprawa rzekomego zamachu Brunona K.  Jak się okazało, przygotowywali go funkcjonariusze ABW.  Niedawno usunięto zastępców Bondaryka i zmniejszono ich ilość do dwóch.

  Przypomnę teraz słowa blogerki Aspiryny sprzed kilku dni  /TUTAJ/:

  "Żeby realnie zmienić taki układ polityczny trzeba wyjść od przyjęcia do wiadomości z kim naprawdę trzeba się zmierzyć.

Otóż nie z Tuskiem, który jest tylko czyimś wykonawcą sztucznie wykreowanym w ciągu dwu wakacyjnych miesięcy z zaplecza kadrowego przy pomocy sondażowni i mediów. Oraz ustanowionym mocą hucpy zwanej wyborami.
Następnie trzeba mieć wiedzę jak wygląda ten prawdziwy ośrodek władzy. Z kogo się składa, kto jest w jego centrum, kto na poboczu, jakie są tam wzajemne relacje. Kogo można traktować poważnie, kogo należy wykluczyć.
Ta wiedza ogółowi jest właściwie niedostępna, ale ludzie od dziesięcioleci siedzący w polityce na pewno mają już dobrą orientację.
To tam trzeba zrobić przewrót. Trzeba zaproponować części tych możnowładców coś naprawdę atrakcyjnego by zechcieli się przyłączyć do nas ze swoimi wpływami, znaczeniem i siłą.".

  I oto właśnie chodzi.  Trzeba próbować ustalić, kto naprawdę podejmuje decyzje.  Ciekawe, że do pewnego stopnia udało się to zrobić w Rosji.  Pisałam o tym w notce "Kontrola strukturalna Putina nad Rosją"  /TUTAJ/.  W Polsce jakoś nie.