Czy istniała „II Rzeczpospolita”?

22 lutego ukazała się w „niezależnej” relacja Pani „Elig” ze spotkania w kościele Wszystkich Świętych z referatem Pt: „Nasze Państwo II Rzeczpospolita”.

Przyjmuję z dobrą wiarą, że relacja jest rzetelna i taki był rzeczywiście tytuł referatu.

Muszę z ubolewaniem stwierdzić, że o ile dziennikarzom i amatorskim miłośnikom historii wolno używać nazw potocznych choćby niezgodnych ze stanem rzeczywistym, o tyle historyka i to jeszcze z tytułem profesorskim takie nazewnictwo po prostu dyskwalifikuje.

Wyjaśniam po raz już nie wiem który, między innymi i w „niezależnej”, że takie państwo jak „II Rzeczpospolita” nie istniało. Rzeczpospolita Polska, która odzyskała, podkreślam „odzyskała” niepodległość w 1918 roku została określona zarówno prawnie jak i historycznie, jako kontynuatorka Rzeczpospolitej przedrozbiorowej.

Ten fakt został odnotowany w obu przedwojennych konstytucjach i ani urzędowo ani potocznie nikt nie określał państwa polskiego, jako „II Rzeczpospolitą”.

Miało to może mniejsze znaczenie prawne, ale kolosalne, jako poczucie ciągłości historycznej.

Nazwa „II Rzeczpospolita” została wymyślona przez komunistycznego pseudohistoryka niejakiego Henryka Jabłońskiego, który w PRL pełnił eksponowane, aczkolwiek niewiele znaczące faktycznie stanowisko „przewodniczącego rady państwa”. Spędził on podobno wojnę we Francji i na wzór francuskiej republiki ponumerował sobie Rzeczpospolitą. Był w tym oczywisty cel polityczny takiego poszatkowania polskiej historii, ażeby można było wpisać w nią PRL i manipulować dowolnie. Dla twórców „III Rzeczpospolitej” była to znakomita okazja odcięcia się od niepodległej Polski i wpisania się w dziedzictwo PRL, tworu, o którym każdy, a nie tylko historyk powinien wiedzieć, że był wprost zaprzeczeniem niepodległego państwa polskiego. Potwierdza to konstytucja z kwietnia 1997 roku ustalająca prawną ciągłość w stosunku do PRL, o której to konstytucji Piłsudski wyraziłby się raczej „konstytuta”.

Jest jakiś dziwny zwyczaj, że na takie spotkania nie zaprasza się świadków historii, którzy mogliby wiele spraw wyjaśnić, jeszcze przecież tacy żyją mimo usilnych starań władz.
Ja w każdym bądź razie mogę zapewnić, że w Polsce przed wojną nikt tak państwa polskiego nie nazywał.


Czuję się również zbulwersowany taką wiadomością, że w pierwszych poborach do wojska polskiego dezercja wynosiła aż dwie trzecie poborowych. Jest to po prostu niewiarygodne, bowiem w takim przypadku nie dałoby się stworzyć w tak krótkim czasie niemal milionowej armii. Niezrozumiałe jest też sformułowanie na temat stu tysięcy ochotników do Legionów Polskich. Po odzyskaniu niepodległości Legionów już nie było, były odtwarzane pułki legionowe, podobnie jak i innych formacji wojennych, ale w ramach wojska polskiego. Ochotnicy przybywali do wojska stale, a Armia Ochotnicza pod dowództwem gen. Józefa Hallera została stworzona w 1920 roku dla obrony Warszawy.

Dezercje w polskim wojsku przed wojną należały do rzadkości, sam byłem świadkiem jak poborowi na Wołyniu w znakomitej większości nie polskiej narodowości stawiali się na komisje i do wyjazdu. Moja matka przewodniczyła zresztą takiemu powiatowemu komitetowi obywatelskiemu opiekującemu się poborowymi. Nawet z zawieruchy wojennej ocalały zdjęcia z poborowymi udekorowanymi biało czerwonymi wstążeczkami. Oczywiście w czasie odwożenia podwodami poborowych na stację kolejową odbywały się rytualne płacze kobiet stanowiące głównie relikt z carskich czasów, kiedy do wojska zabierano na siedem lat, a pierwszy urlop mógł sołdat dostać po upływie trzech lat służby. W polskim wojsku służba wynosiła 18 miesięcy w piechocie, najwyżej do 24 miesięcy w innych broniach, a urlop żołnierz dostawał po odbyciu okresu rekruckiego, czyli po pół roku.

Trzeba było widzieć, z jaką dumą obnosili się wówczas urlopowicze w „garnizonówkach” przy bagnecie nie mówiąc już o szabli i ostrogach. Dla absolwentów kursów przysposobienia wojskowego służba była zresztą skrócona o okres rekrucki.


Kontrowersyjne jest też stwierdzenie, że polski wywiad ustalił termin rozpoczęcia wojny przez Hitlera na rok 1944 i to miało wpłynąć na tempo naszych przygotowań wojennych.

Tymczasem faktem jest, że w czasie jednych z ostatnich ćwiczeń kadry dowódczej WP w roku 1934 prowadzonych osobiście przez Piłsudskiego określił on, że Sowiety są już gotowe do wojny, a Niemcy będą gotowe za pięć lat, co się zresztą w odniesieniu do Niemiec idealnie sprawdziło.

Wprawdzie w tym czasie Niemcy nie były jeszcze przygotowane do wojny na dwa fronty, ale Hitler nie mógł czekać ze względu na katastrofalną sytuację gospodarczą Niemiec wywołaną olbrzymimi zbrojeniami. Niemcy w związku z tym musiały już przed wojną ograniczać spożycie, wprowadzono kartki żywnościowe i chociaż zawdzięczając żelaznej dyscyplinie nie spowodowało to nagłego zawalenia się niemieckiej gospodarki, ale zamrożone ceny i tak były dwukrotnie wyższe niż w Polsce. Było to przyczyną obok reglamentacji, że na wolnym rynku za markę płacono dwukrotnie mniej niż opiewał kurs oficjalny.


Mylna jest też informacja o różnicy koncepcji państwa polskiego w poglądach Piłsudskiego i Dmowskiego. Określenie, że Dmowski chciał mieć w granicach Polski tylko te tereny, które były w większości zamieszkała przez Polaków. Dmowski używał innego pojęcia, a mianowicie –przynależności do polskiej kultury. Stąd wg jego koncepcji wschodnie granice Polski przedstawiały się podobnie do faktycznie osiągniętej w wyniku traktatu ryskiego i odzyskania Wilna, a przecież na znacznej części tych terenów Polacy stanowili mniejszość.


  Wątpliwości budzi sformułowanie, że w 86 pułku piechoty służyli Białorusini. Pułk stacjonował w Mołodecznie w województwie wileńskim i wchodził w skład 19 DP
zwanej „litewsko białoruską”, ale trzeba wiedzieć, że obszar województw wileńskiego i nowogródzkiego, z którego pochodziła większość żołnierzy poborowych był zamieszkany w ponad 50 % przez ludność polską. Podobnie przedstawia się sprawa „nowogródzkiej” obsady Westerplatte w 1939 roku. To ostatnie jest zresztą nie bardzo prawdopodobne, gdyż od kwietnia 1939 roku do października obsadę Westerplatte spełniała zgodnie z harmonogramem 2 dywizja Legionów z Kielc, a tam raczej nowogrodzian nie było zbyt wielu.


Podkreślenie wkładu wychowawczo oświatowego, jaki został dokonany w Polsce przedwojennej jest niewątpliwie słuszne, tylko że w moim przekonaniu i dobrej pamięci ówczesnych nastrojów społecznych należy podkreślić entuzjazm, z jakim naród polski uczestniczył w dziele budowy swego państwa we wszystkich dziedzinach życia. Gdybyśmy potrafili współcześnie odzyskać chociaż cząstkę takiej narodowej postawy to nasz los przedstawiałby się całkiem inaczej.