Być lepszym

Wszyst­ko to, co pi­szę na blo­gu, to szcze­ra praw­da. Ale ta­ka ogól­na, wszech­ludz­ka, po­nad­cza­so­wa. Dziś bę­dzie tyl­ko ta­ki su­biek­tyw­ny prze­bły­sk te­go, co ist­nie­je obiek­tyw­nie.

       Otóż by­łem z ro­dzi­ną na za­ku­pa­ch. Ta­ka erup­cja kon­sump­cjo­ni­zmu — jak to zwy­kle by­wa przed świę­ta­mi. No i się ro­ze­szli­śmy, by po­dzi­wiać te róż­ne to­wa­ry. Każ­dy po­sze­dł w in­ną stro­nę. Ja się za­trzy­ma­łem przed pół­ką z pa­let­ka­mi do te­ni­sa sto­ło­we­go. Bio­rę jed­ną, bio­rę dru­gą, wa­żę w rę­ka­ch, za­sta­na­wiam się, czy mi pa­su­je. Aż tu na­gle z ty­łu za­ska­ku­je mnie mój syn i py­ta: „Po co ci ta­to ta pa­let­ka!? Prze­cież ma­my już dwie pa­ry!”.

       Za­skok to­tal­ny! No rze­czy­wi­ście! Po co mi ta pa­let­ka? No to na szyb­ko od­po­wia­dam: „Ma­my już sta­re, ob­cia­cho­we, spar­cia­łe, a ta je­st lek­ka, zgrab­na, pa­trz na pa­ra­me­try: spe­ed 7+, spin 7+, con­trol 7+ - faj­nie mi le­ży w rę­ku, nie?”. Syn na to: „No ale po co ci ta­ka wy­go­da?”. Ja: „By cię ograć!”. On: „Ale i tak mnie za­wsze ogry­wa­sz!”.

       No rze­czy­wi­ście go ogry­wam! Pra­wie za­wsze. Raz tyl­ko ze mną wy­grał pół ro­ku te­mu dzi­kim far­tem. Ale ostat­nio już nie wy­gry­wam 3:0 w se­ta­ch jak daw­niej, ale z tru­dem 3:1, al­bo na­wet 3:2. W koń­cu on mnie kie­dyś ogra. To bę­dzie oczy­wi­ście fart, ale nie­uchron­nie za­cznie mnie po­tem ogry­wać sys­te­ma­tycz­nie. Cóż mi po­zo­sta­ło? Ku­pię so­bie lep­szą pa­let­kę! Za­mia­st prze­grać za rok, prze­gram za pięć lat!

       Prze­dłu­żę swo­ją ka­rie­rę, bo je­stem bo­gat­szy. Wy­gram, bo ku­pię so­bie lep­sze pro­te­zy. Oszu­kam prze­zna­cze­nie. No ale to mo­że on je­st mo­imi pro­te­za­mi, mo­że to on je­st mo­im prze­zna­cze­niem?

       Je­śli tak, to ni­gdy nie po­wi­nie­nem się dać mu ograć. Ni­gdy nie po­wi­nie­nem mu od­pu­ścić. Ni­gdy nie po­wi­nie­nem dać mu fo­rów. Ni­gdy nie po­wi­nie­nem z nim prze­grać ce­lo­wo. Jak prze­gram, to so­bie ku­pię lep­sze pa­let­ki i wy­gram. Al­bo go ja­koś zde­pry­mu­ję. Nie mo­gę od­pu­ścić — bo chcę by i on nie od­pu­ścił! Mu­si ćwi­czyć, by być lep­szym!

       Umiem grać w wie­le gier — i w in­te­lek­tu­al­ne, i w spraw­no­ścio­we. W żad­ną nie je­stem mi­strzem. W każ­dą znam ko­goś, kto ze mną wy­gra. Z mo­im oj­cem się już bar­dzo daw­no nie pró­bo­wa­łem, ale my­ślę, że w pły­wa­niu na krót­kim dy­stan­sie by mnie cią­gle po­ko­nał.

       War­to być w czymś do­brym? Naj­lep­szym? Do­brym w oko­li­cy, w ro­dzi­nie?

       Mo­im zda­nie je­dy­ne co war­to, to być lep­szym od swo­je­go oj­ca. We wszyst­kim! Być spraw­niej­szym i in­te­lek­tu­al­nie, i fi­zycz­nie, i emo­cjo­nal­nie, i du­cho­wo. Nie trze­ba być naj­lep­szym, wy­star­czy być lep­szym. W ten spo­sób każ­de na­stęp­ne po­ko­le­nie bę­dzie lep­sze od po­przed­nie­go. Tak po­win­ni­śmy wy­cho­wy­wać dzie­ci, by by­ły od nas lep­sze!

       Czy Chry­stus był lep­szy od swo­je­go Oj­ca? Wie­rzy­my, że nie był kimś od­ręb­nym, że by­li jed­no­ścią, ale ewi­dent­nie Je­zus to lep­sza czę­ść Bo­ga. Pó­ki Bóg nie wcie­lił się w czło­wie­ka, był okrut­ny, zsy­łał pla­gi na grzesz­ni­ków, nisz­czył mia­sta, za­to­pił ca­ły świat. Aż wresz­cie uznał, że le­piej ze­słać nam przy­ka­za­nie mi­ło­ści. Stał się lep­szy. Nie­dłu­go bę­dzie rocz­ni­ca uro­dzin te­go lep­sze­go Sy­na. Więc ży­czę wszyst­kim na Bo­że Na­ro­dze­nie, by Wa­sze dzie­ci by­ły lep­sze od Was.

  A po­za tym są­dzę, że Fe­de­ra­cję Ro­syj­ską na­le­ży zni­sz­czyć.

Grze­go­rz GPS Świ­der­ski
t.me/KanalBlogeraGPS

Tagi: gps65, Bóg, ping-pong