Nie opublikowane po wyborach 2019

Dlaczego nie było minimum 50 procent?  
Udajemy, że tego pytania nie ma, ale ono nie da się zamilczeć.  Nie wiadomo właściwie, dlaczego się go boimy, bo ono nie jest po to, żeby piętnować
Zacznijmy od rzeczy najprostszych. „Rozdaliśmy za mało ulotek”.  Na pewno. Mogliśmy więcej - i niczego by to nie zmieniło, bo czas najwyższy na  zmianę metod zdobywania wyborców. Jakaż to jest zachęta do głosowania, co można przekazać ludziom oprócz tej kartki papieru? Co im powiedzieć w kilka sekund?  Zdobywanie w taki sposób wielkich miast… Tutaj przecież nikt nie czyta, tu się ogląda obrazki. Internet to narzędzie wyborcze, tu programiści (realiści!)  są potrzebni. Samotni zdesperowani z plikami papierów robią dziś fatalne wrażenie.
 Banner jeszcze się broni, bo jak każdy obrazek szybko zapada w pamięć. Niestety szybciej niż logo, na ogół gdzieś tam dyskretnie ukryte. Widzi się banner przez chwilę, zapamiętuje twarz, czasem nazwisko. Z powodu braku czytelnie pokazanej  nazwy ugrupowania wielu wyborców po prostu nie wie, na kogo głosuje. Czas wreszcie zauważyć, że poziom wiedzy politycznej to katastrofa, że coraz więcej ludzi „nie interesuje się polityką”, czyli - niezależnie od wykształcenia – bazuje na najprostszych, najbardziej prymitywnych sloganach rozpowszechnianych przez media żywo zainteresowane taką „edukacją” Polaków. 
A co ci ludzie mogą dziś znaleźć w telewizji publicznej? Jeden kanał informacyjny, w którym politycy przemawiają do polityków, dziennikarze do dziennikarzy - i tak to się kręci z pominięciem co najmniej 13 milionów uprawnionych do głosowania, nie licząc skutecznie ogłupionych przez konkurencję. Czas najwyższy przypomnieć sobie, czym jest misja w TVP, i zastąpić telewizyjne garkuchnie sensownymi  programami edukacyjnymi, może nawet w konwencji rozrywki, ale bez oglądania się na „piki” bo za cztery lata i te góry żarcia wyprodukowanego dla pików, i same piki staną nam w gardle.

Dlaczego nie było minimum 50 procent?
Bo nie da się tyle uzyskać w defensywie, prowadząc  kampanię bez jasno określonego celu. Do wyborów idzie się nie po to, żeby się wycofać na z góry upatrzone pozycje, lecz po to, żeby je wygrywać. Maksymalną ilością głosów. Tymczasem - mając większość w Sejmie, w Senacie, prezydenta z własnego ugrupowania - zadecydowano, że strategią PiS będzie przypominanie ludziom co dostali, i dramatyczne prośby o obronę tego, co dostali. Wszyscy wiedzieli, wielu mówiło, że celem tych wyborów powinna być  większość konstytucyjna, ale zamiast odważnego, porywającego ataku kandydatów PiS mieliśmy żałosne, pretensjonalne krygowanie się i recytację kolejnych wypocin sztabowców o zdobyczach, których należy bronić. Obrona status-quo to nie jest cel godny zwycięzcy, to jest kapitulacja!

 Co będzie dalej? Punktem zwrotnym było załamanie reformy sądownictwa. Dzisiejsze rozbestwienie sędziów będzie miało ciąg dalszy, bo nawet najbardziej tępi totalniacy już wiedzą, że mogą wszystko. Nie ma co oburzać się na Neumanna, facet mówił szczerą prawdę. Omerta. Klasyczny układ mafijny. I zero konsekwencji. Zatrzymania, zarzuty, śledztwa, procesy, uniewinnienia. Przestaliśmy już pytać, kiedy zostaną ukarani mordercy smoleńscy. To jasne. Nigdy. Jesteśmy niebezpiecznie blisko punktu, w którym państwo polskie zostanie sterroryzowane, ubezwłasnowolnione przez kastę sądowniczą. Nawet nie chce mi się dodawać: „jeśli państwo polskie nic z tym nie zrobi”. Wiadomo, że nic z tym nie zrobi. Sędzia, rechotem kwitujący spalenie żywcem kobiety walczącej o sprawiedliwość już nie jest standardem. Jest wzorem. Za chwilę będzie  wzorcem. Wystarczy spojrzeć na Warszawę, żeby się zorientować, jak intratny bywa moralny upadek. Wystarczyło posłuchać Neumanna, żeby wiedzieć, kto sędziom wydaje komendę „leżeć”. Oczywiście jako pośrednik. Można spekulować, kto wydaje rozkazy, ale po co? Przecież i tak nie spotka go żadna kara.  Najważniejsze, że kwitnie demokracja. Smutne.