To już jest koniec

Mam złą wiadomość dla zafrasowanego pana Jakuba Sienkiewicza. Słowa jego popularnej piosenki "to już jest koniec" okazały się prorocze w przypadku opcji politycznej, jakiej najwyraźniej kibicuje. To już jest koniec okresu post-peerelowskiego w Polsce. Będziemy stawiać w Polsce pomniki.

I tu mam dla pana Sienkiewicza jeszcze gorszą wiadomość. Jeżeli nie lubi on stawiania pomników, może to oznaczać, że nie jest dobrze dostosowany do współczesnego świata. Pomniki buduje się bowiem na całym globie, w każdym normalnym kraju. A normalny kraj to taki, w którym ludzie cieszą się, jeżeli mogą komuś postawić pomnik, świadczy to bowiem o zdolności lokalnej społeczności (lub całego społeczeństwa) do kreowania wybitnych postaci.
 
W Kanadzie, gdzie ostatnio mieszkam, dedykuje się pomniki różnym postaciom. Ostatnio np. znanemu hokeiście, jakim był żyjący i dobrze się mający Wayne Gretzky. W Kanadzie w ogóle stawia się pomniki, między innymi osobom takim, jak np. Winston Churchill, Jan Paweł II, lub Mahatma Ghandi, oraz wielu innym, mniej znanym globalnie indywidualnościom, ale za to ważnym dla społeczności lokalnych. Generalnie, pomniki na świecie buduje się ludziom, których znaczna część społeczeństwa uznała za postacie z jakiegoś pozytywnego powodu (lub wielu powodów) ważne.
 
Negowanie symboli, a zwłaszcza patriotycznych symboli, to klasyczny objaw choroby post-peerelowskiej, na jaką cierpi wiele osób do jakiegoś stopnia zarażonych wirusem Homo sovieticusa. Za czasów bolszewizmu nastawiano tyle pomników potworom takim jak Stalin (w centrum Warszawy do dziś stoi największy w Polsce pomnik Stalina), że budowanie pomników u wielu osób zaczęło wywoływać reakcje nerwicowe, czemu zresztą trudno się dziwić.
 
O ile jednak zbrodniarze pomników mieć nie powinni, to uczczenie pamięci osób wybitnych, które uczyniły nasze życie piękniejszym, lub były wzorem dla innych, to naturalny i zdrowy odruch ludzki. Na facebooku daje się lajki, a w realu stawia się pomniki.

=====