Polski rząd nie będzie śpiewał w chórze kanclerz Merkel

Portal Fronda.pl: Szwedzi zwrócili się kilka dni temu do Komisji Europejskiej z prośbą o wypracowanie programu relokacji 23 tysięcy imigrantów. Program ten ma zakładać, że do Polski próbowano by wysłać około 1800 osób. Jaka jest pańska ocena tych dążeń?

Ryszard Czarnecki: Jest to potwierdzenie tego, co ja i szereg realistycznych polityków, publicystów, komentatorów i przede wszystkim ekspertów głosiło od dawna: na kwocie, którą dał sobie narzucić rząd PO-PSL, się nie skończy. Mówiąc starym polskim przysłowiem, od rzemyczka do koniczka. Kwoty będą cały czas rosnąć.

Zaskakuje, że Szwecja, idąca w awangardzie lewackiego „postępu”, przyznaje nagle, że jej polityka imigracyjna to klęska.

Zwracam uwagę, że Szwecja była dotychczas dla wszystkich ideologów poprawności politycznej wzorcowym przykładem, a wręcz modelem multi-kulti i otwartości; mimo, że procent imigrantów w społeczeństwie Królestwa Szwecji był bardzo duży. Być może mamy do czynienia ze swoistym punktem przełamania. Szwecja robi to zapewne pod wrażeniem referendum w Danii, które zakończyło się, jak wiadomo, wyraźnym zwycięstwem przeciwników dalszej integracji europejskiej w kierunku federalizmu oraz przeciwników przyjmowania kolejnych kontyngentów imigrantów.

Szwecja nie funkcjonuje w Skandynawii w próżni. Jej sąsiad, Finlandia, na słynnym październikowym szczycie w Brukseli nie poparł przymusowych kwot uchodźców. Fiński minister spraw zagranicznych,  Timo Soini – skądinąd jedyny katolik w rządzie Finlandii – wstrzymał się od głosu. Szwecja podejmuje więc decyzje o wyraźnej zmianie swojej polityki imigracyjnej w sytuacji, gdy jej sąsiedzi już to uczynili.

Martwi mnie, że może to uderzyć w Polskę. Z drugiej jednak strony otrzeźwienie Szwedów cieszy, bo oznacza, że silny prysznic imigracyjny może spowodować swoistą pobudkę wśród elit politycznych w innych europejskich krajach, gdzie do tej pory bezkrytycznie i bezrefleksyjnie popierano przyjmowanie wszelkich liczb imigrantów, bo to jest humanitarne. Cieszę się, że Szwecja idzie po rozum do głowy, choć, oczywiście, polskie władze muszą zrobić wszystko, by nie zrealizowano pomysłu relokacji imigrantów do biedniejszych państw Unii Europejskiej – a Polska jest jednym z biedniejszych krajów.

Jaka powinna być polska odpowiedź na ten plan?

Właśnie dzisiaj ukazał się mój artykuł w tygodniku „Gazeta Polska”, w którym pokazuję konieczność stworzenia szerokiego bloku państw w UE, które są sceptyczne wobec imigracji. Blok ten miałby mieć cztery filary. Jednym z nich jest filar skandynawski, z Finlandią, Danią oraz – ewentualnie – Szwecją. Drugim byłby filar bałkański, z Rumunią jako trzonem. Trzeci to Grupa Wyszehradzka: Czechy, Węgry, Słowacja oraz, po zmianie władzy, Polska. Wreszcie filar czwarty, bałtycki, z Litwą, Łotwą i Estonią. Zwracam uwagę, że wszystkie te cztery bloki państw mają wspólny mianownik: nigdy nie posiadały kolonii. Nie mają w związku z tym żadnych moralnych zobowiązań wobec imigrantów. Takie zobowiązania mają te kraje, które przez wieki budowały swoje bogactwo na wyzysku kolonialnym, a teraz, gdy przyszło płacić odsetki z tytułu tego bogactwa w postaci imigrantów, chcą się tymi imigrantami podzielić z innymi krajami, chociaż zyskami nigdy się nie dzieliły.

A co, jeżeli Polska znowu zostanie przegłosowana? Czy polski rząd powinien w takim wypadku przyjmować narzucanych nam imigrantów?

Rząd nie może i nie będzie bezkrytycznie śpiewać w chórze pod batutą kanclerz Angeli Merkel czy prezydenta Francois Hollande’a. Zwracam też uwagę, że jak dotychczas częścią prawa unijnego było pozostawienie takich decyzji w kompetencji poszczególnych krajów członkowskich. Były to decyzje suwerenne i trzeba do tych podstaw prawnych Unii Europejskiej wrócić. W sensie politycznym, już nie formalno-prawnym, proponuję stworzenie omawianych wcześniej czterech bloków państw. Wtedy nie damy się przegłosować, co wynika po prostu z matematyki. Łącznie ze Szwecją jest to 13 państw: Finlandia, Dania, Szwecja, Czechy, Węgry, Słowacja, Polska, Bułgaria, Rumunia, Chorwacja, Litwa, Łotwa, Estonia. Nie jest to tylko nowa Unia, bo są tu też trzy państwa tej Unii starej. To wystarczy, by przymusową relokację zablokować.

Dziś w Polsce gości brytyjski premier David Cameron. Co polski rząd może ugrać razem z Londynem w kwestii imigrantów?

Miałem przed trzema tygodniami okazję spotkać się z premierem Cameronem, wraz z prezydium naszej frakcji w Parlamencie Europejskiej, w której PiS, obok Partii Konserwatywnej kierowanej przez Camerona, jest główną siłą. Widzę, że zwycięstwo PiS w Polsce daje Wielkiej Brytanii większe możliwości rozgrywki w UE w kierunku Europy narodów i ojczyzn, a nie federalizmu. Londyn daje z kolei możliwość rozwinięcia skrzydeł Polsce. Nie jest to jednak film biało-czarny. Dostrzegam też zagrożenia. Możemy grać z Brytyjczykami odnośnie uchodźców, polityki zagranicznej, zachowania suwerenności państw narodowych – ale nie może odbywać się to kosztem Polaków, którzy mieszkają w Wielkiej Brytanii. Musimy uważać, aby nie przeforsowano w Londynie takich decyzji, które uderzyłyby w naszych rodaków. W interesie Polski, inaczej, niż w interesie Wielkiej Brytanii, nie leży też szybkie zakończenie negocjacji o Brexicie. Uważam, że data, którą podał pan przewodniczący Donald Tusk – luty 2016 – nie jest żadnym dogmatem i powinniśmy negocjować dłużej, tak, by wypracować dobre porozumienie z punktu widzenia Polaków na Wyspach.

Możemy spodziewać się, że i tak już bardzo ostra nagonka na Polskę urządzana przez zachodnie media, a nakręcana przez takie środowiska jak „Gazeta Wyborcza”, będzie się intensyfikować. Jak polski suwerenny rząd poradzi sobie z tym rosnącym naciskiem zagranicy?

Polskie MSZ zareagowało bardzo dobrze, chwała za to panu ministrowi Witoldowi Waszczykowskiemu. Była to szybka, błyskawiczna reakcja na bzdury CNN, które padły w autorskim programie kolegi pana Radosława Sikorskiego, oraz na enuncjacje „The Washington Post”. Trzeba tłumaczyć, że są to wierutne kłamstwa. Z drugiej strony musimy liczyć się z tym, że nawet jeżeli teraz unikniemy w Parlamencie Europejskim debaty o Polsce inicjowanej przez Platformą Obywatelską, to ona wcześniej czy później i tak nastąpi. Nie mam co do tego złudzeń. Możemy się spodziewać, że będziemy musieli przejść tę samą, by tak to nazwać, ścieżkę zdrowia, jak miały i mają do tej pory Węgry za kadencji rządu Wiktora Orbana. Musimy liczyć się z tym, że będą próby zapraszania przez opozycję obcych do ingerowania w polskie sprawy – co jest haniebne, ale miało już miejsce. W interesie niektórych grup  interesów politycznych czy ideologicznych za granicą będzie leżało uderzanie w Polskę.  Szósty co do wielkości kraj Unii Europejskiej, kraj o dużym potencjale -  nie ma co ukrywać - jest solą w oku dla różnych sił w Europie i poza nią. 

*wywiad dla portalu Fronda.pl (09.12.2015)